
Sinds de stonermicrobe ons enige jaren terug stevig bij de lurven
nam, was de eraan verbonden scène voor ons verreweg één van de
aantrekkelijkste. Onze luchtgitaarobsessie nam onder Kyuss zelfs
epische allures aan, maar op enkele opflakkeringen na (Queens Of The Stone
Age, Fu
Manchu, Monster Magnet) boert
de woestijnrock dezer dagen niet bijster goed. Want niet elke plaat
die rammelt en scheurt als een gek kan het kritische duiveltje in
ons overtuigen. It’s Always a Girl’s Choice’ van het Belgische
Melchior dreigt eveneens tussen de plooien te verzanden.
Met mondjesmaat verwierven enkele veelbelovende Waalse bandjes als
Sharko en
Girls in
Hawaii enige faam over de taalgrens. Die grens van linguïstieke
en culturele verschillen bleek echter al meermaals een onontkombare
waardemeter. En ondanks hun plannen om de wereld te veroveren,
vrezen we dat Melchior op die drempel zal blijven steken, want voor
elk goed idee staat er een schaduwzijde op hun desondanks vrij
behoorlijke debuut.
‘It’s Always a Girl’s Choice’ opent behoorlijk straf met het
furieuze drieluik ‘Volcano and Orchid’, ‘Cooper Connection’ en
‘TTTKM’, waarin de stevige bassen, losgeslagen gitaren en helse
gezangen je zozeer rond het hoofd vliegen dat je met stomende oren
achtergelaten wordt. ‘Generation’ is een te vergeven miskleun, want
‘Touchdown’, een moker van jewelste, krikt moeiteloos het tempo
enkele versnellingen op. ‘Never Let You Go’ en ‘Bloodfuel’
bewandelen dan weer de platgetreden paden van gevreesde
numetalderivaten als Velvet Revolver en
Puddle Of
Mudd, een voorbeeld van hoe het niet moet.
Dan wel weer uitstekend is ‘The Jacobson Speedway’, dat lekker
dicht aanleunt bij een symbiose tussen Nashville Pussy en Fu
Manchu, en zelfs onderdak biedt aan een stevige solo. Gespierde
riffs denderen in een rotvaart uit ‘HBC’, een heerlijk no-nonsense
rocker die flirtend met de latere Monster Magnet een vette sound
neerpoot. Eenvoudigweg fout is de Octopussy-sample in ‘Black
Mountain’ en nog potsierlijker is ‘The Cage’, dat zijn mosterd
haalde bij de lauwe Canadezen van Nickelback.
Waar we het na dit wisselvallig plaatje bij houden is dat Melchior
op ‘It’s Always a Girl’s Choice’ nooit de Grote Boodschap predikt,
maar door de energieke uitvoering de balans naar lichtjes positief
doet overhellen. Een band waar de leden zich laten aanspreken met
namen als “Sam from Hell” of “Sir Luuz” moet je uiteraard met het
nodig korreltje zout nemen, in dit geval zelfs een gezinspak!