Af en toe mijmert een oude van dagen nog eens over sneeuw, dat wonderbaarlijke witte goedje dat ooit ook in onze contreien rijkelijk uit de hemel neerdaalde. Een zegen voor kinderen maar een vloek voor volwassenen was het. Nu is het niet meer dan een vage herinnering die al verdwenen is nog voor de middagzon zijn lauwe stralen kan sturen.
De winters zijn dan ook al lang niet meer wat ze geweest zijn en daar kan zovele jaren na de vele doemverslagen van de Club van Rome haast niet meer naast gekeken worden, vooral niet daar oud-presidentskandidaat en notoire stijve hark Al "The stick up that mans butt must have a stick up its butt" Gore rondreist met "An Inconvenient Truth" om die boodschap nog eens extra onder de aandacht te brengen. En ook al kunnen de cijfers in vraag gesteld worden, het is wel al even geleden dat we nog eens een echte winter met echte sneeuw gehad hebben.
Toch mag dat gebrek aan sneeuw u er niet van weerhouden om, de voeten in gemakkelijke sloffen gestoken, de kat rustig spinnend op de schoot en een kop warme chocolademelk binnen handbereik, te luisteren naar Lawrence English’s For Varying Degrees Of Winter, een winters ambient-plaatje dat even hard kraakt en knispert als het haardvuur waarnaast uw luie zetel staat. En dan te bedenken dat Lawrence English een Australiër is voor wie het woord winter waarschijnlijk even veel zeggen wil als "vandaag toch maar één hemdsknoopje dichtknopen in plaats van geen".
English is geen onbekende in de kunstzinnigere milieus: als leidende kracht achter het label annex kunstorganisatie ::ROOM40:: heeft de man al lang zijn strepen verdiend. In het verleden werkte hij dan ook samen met onder meer Terry Riley, Damon Suzuki en Scanner, en bracht hij reeds verschillende albums uit. Met niet minder dan een slordige veertien releases in totaal is For Varying Degrees Of Winter evenwel "pas" de achtste solorelease.
De geluidskunstenaar zweert net als vele van zijn in ambient, minimale electro en artistieke ruis vertoevende vrienden bij minimale klanken en nauwelijks herkenbare geluiden die zich in de eerste plaats onder de huid nestelen en zich allesbehalve als reguliere rocksongs willen opdringen. De variatie op de plaat is dan ook niet altijd even duidelijk te benoemen. English blijft immers een idioom hanteren dat zich niet in de geijkte rockterminologie laat vatten.
Toch herbergt For Varying Degrees Of Winter nog genoeg fraais om buiten het kleine milieu op een bescheiden bijval te kunnen rekenen. English bouwt zijn klanksculpturen behoedzaam op en speelt op een ingenieuze manier met subtiele geluidspatronen die in elkaar over lijken te vloeien en zo doorheen het hele album een haast onzichtbare rode draad weven. Het maakt van het album één lange bezwerende trip met kleine kleurnuances die zich vooral in het late avonduur laten kennen. Een minimalistisch album als dit eist door zijn dwingende stilte immers alle aandacht op.
In een ideale wereld zou u vanuit uw eigen raam kunnen kijken naar witte velden vol sleesporen en sneeuwmannen. Maar nu de winter zich steeds minder manifesteert als een winter, blijven er nog twee opties over voor hen die dromen van witte kersten en knisperende sneeuwtapijten onder gelaarsde voeten: verkassen naar een noordelijke streek óf met gesloten ogen naar For Varying Degrees Of Winter luisteren. Als het een aussie lukt om de juiste sfeer te vatten in zomerse temperaturen, dan mag u ook wel eens een efforke doen.
