En net wanneer je denkt dat de mogelijkheden stilaan uitgeput raken, dat er intussen wel voldoende varianten op varianten beschikbaar zijn om de jeugd van de straat te houden, krijg je Lips van Trencher voorgeschoteld. Casio-grindcore uit Londen. Inderdaad.
Ze zijn er volgens hun bio al een jaar of vijf mee bezig en een beetje opzoekwerk toont dat er al een aardige stroom releases in allerlei formaten (cassette, vinyl, cd) op de markt te vinden is. Trencher speelt grindcore (voor de niet-ingewijden: een opgefokte variant van hardcore die gekenmerkt wordt door heftige explosies, gegrom, gekrijs en doorgaans politieke boodschappen om de uitstapjes richting Muppet Show-gekte te compenseren), maar dan met Casio-toetsen in plaats van gitaren. Denk aan de korte uitbarstingen en het gorgelwerk van de vroege Napalm Death, denk aan de hi-tech noisecore van The Locust, denk aan Peter Jacksons Braindead, en voeg er dan wat lo fi-gepingel aan toe. We kunnen ons zo voorstellen hoe deze grap ooit begon (en iemand heeft er vast een weddenschap door gewonnen), maar of dit idee nu per se moest omgezet worden in de praktijk?
"I’ll crack the constipation like a burning laxative" luidt het in opener "Commissioner Of Sewers", en ook daarna blijkt dat de heren een gezonde fixatie hebben voor kak, de zwakte van het vlees en andere onfrisse materie, zoals titels als "Mouth To Anus" en "All That Blood And No Pain?" duidelijk maken. Negen songs worden erdoor gejaagd in minder dan twintig minuten (als we de zes minuten durende outro van "In Reverence" even vergeten), en allemaal volgen ze een vergelijkbaar grillig recept dat bestaat uit geschreeuwde zang met nu en dan een komieke grunt, furieuze drumsalvo’s en vervormd baskabaal. Hier en daar krijg je even een Casio-melodietje dat iets heeft van The Twilight Zone Goes Berserk, maar voor de rest blijft het bij confronterende ketelherrie.
Het is onbegonnen werk om te gaan zoeken naar stilistische nuances of zinnige beweegredenen. Die van Trencher hebben nu eenmaal een gewelddadige en spastische uitlaatklep gevonden, en het ziet er niet naar uit dat ze in deze bezetting sterk zullen afwijken van wat aangeboden wordt op Lips. Als er dan toch gezocht moet worden naar hoogtepunten, dan zijn dat voor ons "Hung, Drawn Yet Shorter" (dat misschien een extra knipoog bevat voor Nintendo-freaks), "Mouth To Anus" (bekijk de aparte videoclip eens op YouTube) en het ongecontroleerde geram van "Two Semi’s Don’t Make A Hard-On".
In het milieu van kunstenfestivals die graag rekruteren in de marge zal Trencher vast wel naar voren geschoven worden als een band die de hedendaagse rock kan redden door haar radicale afwijzing van een of ander status quo, al twijfelen we eraan dat we Lips nog om een andere reden dan provocatie gaan opleggen. Het leven draait nu eenmaal om prioriteiten.
Op 30 maart speelt Trencher ten dans in de Lintfabriek in Kontich.