"All this talking, you’d think I’d have something to say, but I’m just talking" zingt Alec Ounsworth van Clap Your Hands Say Yeah. Er komen nochtans veel mensen luisteren aan de vooravond van de eerste sneeuwval. De AB-zaal is uitverkocht, en terecht zo blijkt, want na twee opwarmacts loopt het publiek volledig heet voor Clap Your Hands.
Eerste opening act Elvis Perkins speelt voor ongeveer drie man, en zelfs die worden er niet wild enthousiast van. Dat de bandleden talent hebben is duidelijk — ze mogen later ook Cold War Kids en Clap Your Hands Say Yeah bijstaan met zang en blaasinstrumenten — maar overtuigen doen ze niet. Enkel op het podium is men te vinden voor de verwarrende mix van circus- en lofi-muziek. Bovendien lijken ze elk moment als een chaotische fanfare door de zaal te gaan marcheren. Toch nog een pluspunt: de muzikanten botsen geen enkele keer met elkaar! Straf!
Het tweede voorprogramma daarentegen overtuigt wel. Het contrast met de "feest"-muziek van Elvis Perkins is groot, want Cold War Kids maken donkere en beklijvende songs. Hier en daar valt bovendien een Razorlight-achtige hit te spotten. "Hang Me Out To Dry" dat eindigt met een a capella refrein, bijvoorbeeld, of de ongelooflijk catchy gitaarrif van "Tell Me in the Morning". En ook al wordt het meeknikken op de maat vaak bemoeilijkt door tempoveranderingen, liedjes als "We Used to Vacation" worden duidelijk gesmaakt. Met als absolute climax het cynische "Hospital Beds" ("Joy and hospital /Joy and misery"), spelen Cold War Kids een indrukwekkende set. Eindigen doen ze in mineur met "Quiet, Please", een nummer dat evenveel eindes kent als het laatste deel van "The Lord of the Rings" (erg veel dus).
Misschien is het voor een deel wel aan Cold War Kids te danken, maar zeker is dat de zaal al bij de tweede song van Clap Your Hands te klein blijkt te zijn. Het ophitsende "Satan Said Dance" zet meteen de toon: dans! En dankzij de constante afwisseling tussen oud en nieuw werk, spoort het concert steeds op dezelfde hoge snelheid. Van "Upon This Tidal Wave of Young Blood" over "Gimmie Some Salt" naar "In This Home On Ice": de eerste cd ligt nog vers in het geheugen bij de band en bij de fans. Het publiek zingt dan ook luidkeels mee, wat opmerkelijk is wanneer de zanger enkel dingen als "sheeshiee-loooo-daaaa" lijkt te zingen.
Hun self titled-album zorgt dus voor de hoogtepunten, terwijl songs van de nieuwe cd, Some Loud Thunder, eerder als tussendoortjes worden geserveerd. Deze "rustpozen" hebben echter als aangenaam effect dat men meer luistert dan duwt, waardoor het kookpunt nooit echt bereikt wordt. "Love Song No 7", uit de nieuwe cd, komt al snel aan bod, maar kan de geborgenheid ("Safe and sound/ So safe for now") niet helemaal overbrengen: dat laat de uitbundige sfeer in de zaal niet toe. Wat wel haar eigenheid weet te behouden is "Yankee Go Home": live klinkt het even presserend als op plaat. Het statige drumgeroffel van "Mama, Won’t You Keep Them Castles in the Air and Burning?" kondigt de rest van de set aan.
Goede muziek of niet, het blijft vreemd om stoere tienerjongens te zien crowdsurfen wanneer de zanger van de band er als het prototype van een nerd uitziet. Zijn dwangmatig voetgeschuifel kan niet bepaald een hot move genoemd worden en zijn debardeurke was ongetwijfeld ooit, voor de Koude Oorlog aanbrak, in de mode. Maar het lijkt alsof de jongeren net opgezweept worden door dat onhippe imago: het Weezer-effect? Bovendien laat de jeugdige energie van de tieners ook de aanwezige dertigers en veertigers toe om schaamteloos weer jong te zijn. Clap Your Hands Say Yeah heeft de goede sfeer in de gaten, en gooit er nog drie bisnummers bovenop. "The Skin of My Yellow Country Teeth", een cover van Neil Young en het spontaan toegevoegde "Heavy Metal" waarvan de zanger de tekst half vergeten was.
Besluit: Cold War Kids weten de diepgang van hun muziek ook live over te brengen, en klinken erg veelbelovend, een groep om te volgen. Clap Your Hands — oude rotten in vergelijking met Cold War Kids – spelen eerder op veilig door een groot deel van de set uit hun eerste cd te halen, en werken zo een geslaagd maar risicoloos optreden af.
