In deze dagen van zinloos geweld en messentrekkerij weerklinkt de roep om meer blauw op straat, repressieve maatregelen en law and order zo hard dat de ingetogen stiltes die gehouden worden, overstemd dreigen te worden. Gelukkig is die stilte er, zij het om geheel andere redenen, wel in de AB Club.
Op het verjaardagsfeestje van goddeau in het Stuk stond Bram Vanparys nog alleen maar in de AB is zijn groep The Bony King Of Nowhere alvast terug uitgegroeid tot een duo: Cleo Janse neemt naast de tweede gitaar en (achtergrond)zang ook de piano voor haar rekening. De groep, die pas een jaar geleden zijn eerste optreden gaf, mag nu al openen voor Jason Molina en dat zorgt duidelijk voor stress. In het bijzonder Janse lijkt zich in de eerste songs op gitaar niet altijd even thuis te voelen en laat tijdens een nummer zelfs enkele steken vallen. Dat wordt echter schitterend opgevangen door bedeesd toe te geven dat de zenuwen te parten spelen.
De piano lijkt sowieso het instrument voor Janse te zijn, die zich daar zichtbaar beter thuis voelt. Vanparys maakt enkele schuchtere pogingen tot contact met het publiek maar weet vooral de aandacht te trekken met enkele prachtige songs die voor de eerste keer in dit arrangement gebracht worden. "Maria", misschien wel zijn beste song, krijgt deze maal een verstilde bewerking die sterk steunt op de piano die de wonderlijke melodie nog beter in de verf zet. Dat niet alle songs eenzelfde draagkracht hebben en soms wat te sober gebracht worden, zijn deze maal spijkers op laag water. The Bony King of Nowhere is een groep die nog volop zijn weg zoekt, maar in tussentijd wel al glimpen van zijn genialiteit toont. Niet meer dan terecht wordt het duo dan ook teruggeroepen voor een bisnummer.
En dan is het de beurt aan de man waarvoor iedereen in eerste instantie kwam: Jason Molina. Nu James Brown niet langer onder de levenden is, mag Molina zich alvast als een te duchten kandidaat voor Browns eretitel als "hardest working man in showbusiness" voorstellen. Molina staat nog steeds om vier uur op elke ochtend en blijft aan de lopende band songs schrijven die dan hun weg vinden naar Magnolia Electric Co. of op zijn soloplaten belanden.
Molina staat er bovendien om bekend dat hij liever nieuwe nummers brengt dan zijn oudjes nog maar eens te spelen. Toch zijn er songs te horen uit de twee van de vier (volgens sommigen zes) albums die Molina dit jaar uitgebracht heeft. Zo duikt onder meer "Talk To Me Devil Again" uit het Magnolia Electric Co.-album Fading Trails in de set op. Maar meer nog dan enkele nummers brengen, wil Molina een sfeer creëren.
Een slordig uur probeert hij het publiek dan ook te ontroeren met niet meer dan een gitaar en zijn gebroken stem. Op de (solo-)albums zorgt dit voor intrieste pareltjes die rechtstreeks naar het hart gaan maar live durft Molina de bal al eens mis te slaan. Want waar hij op de albums na een kleine veertig minuten afklokt, blijft hij nu maar doorgaan. De hoeveelheid droefenis die een mens kan verdragen, is evenwel beperkt.
Het is eigenlijk jammer dat Molina zelf van geen ophouden lijkt te weten want net daarmee ontneemt hij zijn eigen set de spanning en kracht die het in de eerste nummers wel nog had. Door te veel nummers te willen brengen, verwordt een mooie en intieme set tot een langdradige en zelfs saaie rit doorheen een droefgeestig landschap waar niets groeit.
Jason Molina heeft meer voldragen nummers dan The Bony King Of Nowhere maar toch is het deze laatste die de morele overwinning behaalt. De relatief korte set wist perfect de sfeer te vatten waar Molina te lang verwijlde. Binnen enkele maanden treedt Jason Molina een tweede keer op, ditmaal met Magnolia Electric Co. in de 4AD. Hij krijgt daar een "herkansing", The Bony King Of Nowhere mag ondertussen rustig verder groeien, onder andere op het Music In Mind Festival van Cactus. U heeft er dus weer twee concertdata bij. Een mens zou van minder even stil worden.
