Kent u ze ook, de gangmakers van commerciële zenders die in interviews te pas en te onpas laten weten dat ze thuis liever een goed boek lezen of naar een hedendaagse bewerking van Shakespeare of Brecht gaan dan hun eigen bagger te bekijken? De esthetische hypocrisie druipt maar al te vaak van hen af, deze tegenpolen van de culturele elite die al even hypocriet van De Kampioenen geniet, zolang het maar postmodern ironisch is.

De Canadese geluidskunstenaar Tim Hecker laat er zich allemaal weinig aan gelegen en bedient eenieder zonder g&ecircne. Onder nom de plume Jetone verwierf de man naam en faam binnen de technowereld met twee albums (Autumnumonia en Ultramarin). De glitchelementen werden vakkundig binnengesmokkeld zonder het technopubliek voor het hoofd te stoten. Hecker toonde eens te meer aan dat commerciële(re) producten niet gelijk hoeven te staan aan platvloers en stereotiep. Wat hij onder eigen naam uitbrengt is echter van een heel ander laken een pak.

Met Harmony In Violet, zijn zesde album ondertussen, doorzoekt Hecker nog steeds de mogelijkheden van geluidsmanipulatie en hoe deze zich op een abstract niveau verhouden tot begrippen als melodie en song. Met een academische finesse worden klanken ontleed, gearrangeerd en in nieuwe constructies op de wereld losgelaten. Voor de gemiddelde muziekliefhebber zal hier weinig te rapen vallen. Fennesz mag dan wel een referentie zijn, Kranky-artiesten als Chris Herbert, Chichei Hatakeyama, Brian McBride en Keith Fullerton Whitman zijn het evenzeer.

Onder de steeds uitdijende groep van avant-garde electroartiesten heeft Hecker al lang zijn plaats verworven, de kans is dan ook klein dat zijn schare fans nog verder zal uitgroeien. Maar Harmony In Ultraviolet blijft zonder meer boeien. Al was het maar omdat Hecker op een heel eigenzinnige manier geluid manipuleert en zo poogt emoties weer te geven binnen een abstract kader. Dat hier toch een theoreticus aan het werk is, maken de songtitels duidelijk: "Harmony In Blue" wordt in vier delen opgesplitst, "Whitecaps Of White Noise" krijgt twee reflecties net zoals "Palimpsest".

Doordat de songs in elkaar overvloeien lijkt het allemaal wel heel erg op één lange geluidscollage waar bitter weinig mee aangevangen wordt, maar Hecker weeft subtiele lagen doorheen zijn songs die in de eerste plaats op een onbewust niveau geregistreerd worden, eerder dan echt ervaren. Harmony In Ultraviolet speelt met klanken en geluidsmanipulaties om een geheel eigen wereld te creëren. Het is verstoord geluidsbehang dat doeltreffend onder de huid kruipt en in al zijn onrust geniaal klinkt.

Hecker maakt geen eenvoudige doorsnee songs en dat kan in bepaalde kringen net een surplus zijn om hem goed te vinden. Maar Harmony In Ultraviolet moet niet goed bevonden worden vanuit een elitaire reflex, dat zou het album oneer aandoen. Harmony In Ultraviolet is in de eerste plaats gemaakt voor hen die geïntrigeerd zijn door geluidsmanipulaties, de culturele elite schaft zich beter de laatste van Laura Lynn aan, want dat is toch zo heerlijk postironisch, weet u wel.