De electronicaveteraan Tim Hecker uit Vancouver heeft reeds heel
wat analoge en digitale watertjes doorzwommen. Naast zijn
technoproject ‘Jetone’ maakt Hecker ook al meer dan vijf jaar
elektronische ambient onder zijn eigen naam. ‘Harmony in
Ultraviolet’ is het vierde album onder deze noemer, en Hecker is er
nogmaals in geslaagd zichzelf royaal te overtreffen.
Deze plaat is een grandioos geluidslandschap geworden, zonder
onderbrekingen maar vol hoogteverschillen en verschillende graden
van verstedelijking. Tegelijkertijd lijken we in een gigantische
cirkels te reizen, aangezien de eerste en laatste track op
hetzelfde fundament rusten (let ook op de titels: ‘Rainbow Blood /
Blood Rainbow’). Op het einde van dit laatste segment wordt een
lichte vertakking gesuggereerd, maar op dat moment maakt de fadeout
een abrupt einde aan onze ontdekkingsreis.
Dit werk is ruwweg op te delen in twee delen, met het reeds
genoemde gelijklopende begin en einde. In het eerste deel krijgen
we een eerder losse structuur voorgeschoteld, met gevarieerde
geluidscollages en enkele korte intermezzo’s (‘Palimpsest I’ en
‘II’). Tracks als ‘Stags, Aircraft, Kings and Secretaries’ of
‘Dungeoneering’ bezitten allebei verbrokkelde bouwstenen,
aangebracht door een elektrische gitaar, met daarboven allerlei
elektronische samples, die als lagen over mekaar heen kruipen tot
er een soort melodie ontstaat, hier en daar zelfs met wat gevoel
voor ritme, al is het gevaarlijk zoiets vol overtuiging te zeggen.
Op ‘Dungeoneering’ speelt Hecker ook met de viool, waarbij hij
deeltjes van de ingespeelde tonen laat voorbijflitsen in een soort
digitale flux.
Naast al deze drukte is er ook tijd voor verademing met het
prachtige ‘Chimeras’, een track die ondanks de immense reverb zeer
claustrofobisch aandoet, met spookachtige gitaarlijnen en een
gonzende, elektronische drone. Dit mag dan misschien de lichtere
kant van ‘Harmony…’ vertegenwoordigen, het maakt het geheel er
niet minder interessant op. Je kunt op zijn minst zeggen dat Tim
Hecker de kunst van subtiele contrastwerking onder de knie
heeft.
Het tweede deel van deze plaat is een soort tweeluik, waarbij de
twee afzonderlijke ‘suites’ nog eens opgedeeld worden. ‘Harmony in
Blue I-IV’ zit vol ruimte, verlaten binnenplaatsen en lege tunnels.
Bij ‘Harmony in Blue III’ krijgen we zelfs het gezelschap van
digitale golven, terwijl de synthesizers de melodie rustig laten
voortkabbelen.
‘Harmony in Ultraviolet’ part four mondt uit in de
draaikolk van ‘Radio Spiricom’, dat als een soort buffer tussen de
twee grote composities opdoemt, en dat is misschien maar beter ook.
‘Whitecaps of White Noise’ vormt namelijk de tegenpool van ‘Harmony
in Blue’, waarbij Hecker zijn samples met een ongehoorde ferociteit
tegen mekaar laat klateren. Er komen hierbij heel wat diverse
geluiden naar voren, waarbij het op den duur moeilijk wordt deze
aan de juiste bron toe te eigenen. Enkel het orgel weet zich in
‘Whitecaps of White Noise I’ nog te onderscheiden, terwijl de
gitaren deskundig opengereten worden.
Opnieuw valt op hoe Hecker, ondanks de gecreëerde ruimte en
verstoorde en overlappende lagen, steeds weer tot een melodieus
resultaat weet te komen. Het is niet zozeer een concreet gegeven,
maar de composities passen ondanks de onconventionele behandeling
vrij goed ineen. Met ‘Whitecaps of White Noise’ zijn we ook aan het
einde van onze reis gekomen; enkel ‘Blood Rainbow’ volgt. Het lijkt
haast een oude vriend die je na enkele jaren terugziet; zo klinkt
het als je na een wervelwind van verschillende composities en
bruisende klanken plots iets bekends te horen krijgt. Misschien
besef je het eerst niet eens.
Wie weet is dit wel de soort muziek waar we volgens de clichés over
het hoge noorden op moesten hopen. Vast staat wel dat ‘Harmony in
Ultraviolet’ een zeer eigenzinnige compositie geworden is, en dat
we daar maar wat dankbaar voor mogen zijn. Het is een waar genot de
ingekapselde kosmos van Hecker te mogen aanhoren, en dat bijna een
uur lang, aan één stuk door.
