Een beetje van alle markten thuis zijn, is best meegenomen, maar té
veelzijdig zijn, is soms een nadeel. Vraag het maar aan de vier van
Keith, alweer een nieuw bandje uit Engeland dat vastbesloten is de
wereld te veroveren. De stijlen en genres die de band aankan en
etaleert op haar debuutplaat zijn haast niet te tellen. Jammer
genoeg blijken de songs onderling een beetje last te hebben van een
soort muzikale smetvrees, zodat de groep zich bij het samenstellen
van de tracklist liet leiden door het principe ‘één song, één
stijl’. Het maakt van ‘Red Thread’ een soms te gevarieerde plaat,
waar niet echt een lijn in zit, en als geheel bijgevolg niet tot
aan het eind kan blijven boeien.
Keith – het wereldrecord idiote groepsnamen werd bij deze weer
verpulverd – bestaat uit zanger en toetsenman Oli Bayston, bassist
John Waddington, drummer Johnny Winbolt en gitarist Mark Nicholls.
De vier studeerden in Manchester, en bleven achteraf in de
Noord-Engelse industriestad hangen om van daaruit een gooi te doen
naar de eeuwige roem met hun eclectische sound.
‘Red Thread’, hun eerste langspeler, is een plaat waar heel wat
mensen al een tijd naar uitkeken. Het kwartet kan dan ook al enkele
fraaie adelbrieven voorleggen: de EP ‘Hold That Gun’ werd vorig
jaar erg enthousiast onthaald. Bovendien werden niemand minder dan
Simian en Herbert bereid
gevonden om tracks van ‘Hold That Gun’ te remixen, waarmee meteen
een erg solide brug werd geslagen naar het dance-publiek. Ook bij
onze zuiderburen heeft Keith echter een voetje voor: de groep
coverde ondermeer ‘La Ritournelle’ van Sébastien Tellier. Onze
favoriete Fransman lijfde de band meteen in als begeleidingsgroep
voor zijn Engelse optredens.
We zeiden het al: te veelzijdig zijn, kan soms een handicap worden.
Keith spreekt liefhebbers aan van verschillende genres en de
verwachtingen waren dan ook overal erg hoog gespannen. Aanvankelijk
was het de bedoeling een nieuwe EP op te nemen, maar omdat er
echter voldoende materiaal voorhanden was (en de vier groepsleden
het er maar niet over eens raakten wat wel en wat niet op de plaat
mocht) werd besloten er een volwaardige langspeler van te
maken.
‘Red Thread’ laat de luisteraar kennismaken met alle kleuren, die
kameleon Keith wel eens durft aan te nemen. Van een echt
groepsgeluid kunnen we dan ook moeilijk spreken, daarvoor is de
plaat te divers. Maar wie met een open geest naar deze plaat
luistert, zal hier zonder moeite een handvol pareltjes
opdiepen.
De mensen die hadden gerekend op een pure popplaat, een volbloed
dansplaat of een heropleving van de Madchestersound zullen slechts
ten dele hun gading vinden tussen de elf songs. Wie nog nooit iets
gehoord heeft van Keith zal na opener ‘Back There’ en het van de
eerste EP opgeviste ‘Hold That Gun’ zelfs meteen denken dat dit de
zoveelste Smiths-kloon in de rij is. Niets is minder waar, dat
maken de 21ste-eeuwse folkpop van ‘Killing Me’ en het erg groovy
‘Mona Lisa’s Child’ meteen duidelijk. Het zijn niet de enige
trucjes uit Keiths arsenaal. Ook het bezwerende ‘Unsold Thoughts’
draagt meteen onze goedkeuring weg, net als ‘Gunshot Revelry’ (twee
stemmetjes die de strijd aangaan met de gitaar uit de intro van
Radioheads ‘Subterranean Homesick Alien’) en de efficiënte danspop
van ‘Faces’.
Daarna verslapt onze aandacht. Wat hierna volgt, is namelijk meer
van hetzelfde: met ‘Leave It Now, For Now’ en ‘You’ gaat het tempo
dan wel de hoogte in, het blijven toch ‘maar’ versnelde versies van
wat we eerder al hoorden. Op de songs afzonderlijk valt weinig aan
te merken, maar waar we na een tijdje toch wel op afknapten, was
het monotone en beperkte stemgeluid van Oli Bayston. Daarom alleen
al kwam het instrumentale ‘The Miller’ als een welgekomen
verfrissing. Jammer genoeg kreeg het nummer de voorlaatste plek
toebedeeld, ergens halfweg de tracklist had een serieus verschil
gemaakt. Toch willen we Bayston niet helemaal afschieten, want het
is net dankzij zijn stem dat er op dit afwisselende plaatje toch
nog één constante zit.
In het leven draait het erg vaak om keuzes maken, en knopen
doorhakken is iets wat Bayston, Waddington, Winbolt en Nicholls in
het vervolg dringend moeten leren. Als ‘Red Thread’ één ding
bewijst, dan is het wel het feit dat er enkele stijlen zijn die de
groep als gegoten zitten en andere dan weer minder. Fuck de
verwachtingen van jan en alleman dus en go in ’t vervolg your own
way!
http://www.keithonline.com
http://www.myspace.com/keiththeband
