New York blijft een fascinerende muziekstad. Medialievelingen
The Strokes mogen dan wel in het
ravijn gedoken zijn, de staat loopt over van talent dat onze
aandacht verdient. Ook The Double is zo’n Oostkustproduct, dat nu
aan zijn tweede album toe is.

The Double maakt een vreemde mengvorm van noise en popmuziek. Na
een paar luisterbeurten dacht ik dat een term als psychedelic
ambient noisepop hun hutsepot misschien het best kon omvatten,
maar eigenlijk is elke poging tot definitie gedoemd om op een
fiasco uit te draaien. Er staan welgeteld twee nummers op de plaat
(van de 10) die je misschien in de playlist van een mainstream
radiozender zou kunnen proppen, maar zelfs dan bestaat het gevaar
dat de noise-elementen de onvoorbereide luisteraar het huis uit
zouden jagen.

‘Loose in the Air’ is een plaat die het moet hebben van haar sfeer,
het fijne drumwerk – ja, u leest het goed – en het fantastische
gebruik van synthesizers en bijbehorende distortiontechnieken. Het
enige nummer waar deze elementen afwezig blijven, ‘Ripe Fruit’,
wordt dan ook snel uit ons geheugen gewist wegens “niks speciaals”.
Gelukkig is de rest van dit album excellent.
Of je nu luistert naar ‘Up All Night’, een muzikaal equivalent van
je buurman die graag in zijn douche kweelt terwijl jij op een
stoffige zolder een noise-experimentje uitvoert, of het epische
‘Dance’, The Double weet steeds te boeien door technieken toe te
passen die popmuziek vaak vreemd zijn. ‘Dance’ is vooral
indrukwekkend door een subtiel ritmecontrast, waarbij de drummer en
gitarist een zekere haastigheid in het nummer pompen, terwijl David
Greenville (vocals) het allemaal op zijn dooie gemak aanpakt.
Ook ‘Idiocy’ is geweldig. Zelden hoor je compacte popsongs die
zaken als tempo, noise, een schijnbaar minimalistische bezetting
(Greenville is ook basgitarist, maar het lijkt alsof hij dat vaak
vergeet) en melodieuze synthesizers zo effectief combineert.
Natuurlijk werkt het niet altijd even goed, zoals bij ‘Icy’
merkbaar is, maar de prestaties zijn globaal gezien zeer te
smaken.

Een echt memorabel album kun je ‘Loose in the Air’ niet noemen;
daarvoor is er te weinig oompoh in wat The Double doet, maar
dit is zeker een aanrader voor diegenen die wel eens willen weten
hoe psychedelic ambient noisepop precies klinkt. Ooit gaat
iemand me hier op citeren, en zal ik mezelf furieus opvreten omdat
ik dat ooit geschreven heb, maar daarom zijn we hier: muziek in
hoekjes drummen en er dan ofwel tomaten naar gooien of het zachtjes
over de bol wrijven.