Pakketje in de bus: intrigerende hoes, donker artwork, excentrieke titels. Plaatje in de cd-lader: intrigerende sound, donkere drums, excentrieke zanglijnen. Oordeel van de Recensent (voelt u hem al komen?): Loose In The Air is donker en excentriek, maar vooral intrigerend!
Inderdaad, soms maken we het onszelf al eens gemakkelijk, maar laat dit geen reden zijn om The Double geen kans te geven. Een plaat als deze vraagt immers om een open mind, doorzettingsvermogen en de juiste setting. Loose In The Air is namelijk geen makkie die de diepste krochten van zijn ziel zomaar bloot geeft aan de eerste de beste puber met een Zornik-fixatie.
Loose In The Air is het derde album van deze ongure band uit Brooklyn. Zelf zien ze Syd Barret, The Beatles en The Velvet Underground als invloeden, maar hun donkere, hypnotiserende songs lijken het tegendeel te beweren. Dit zijn zoete martelingen die het daglicht schuwen, zweepslagen die rode striemen op ons trommelvlies achterlaten. En toch horen wij ook een flard Interpol en een scheut The National op dit schijfje, waaruit wij durven besluiten dat The Big Apple zelve wel eens de grootste invloed zou kunnen zijn.
De plaat opent met een zwoegende, krakende gitaar die bezwerend begeleid wordt door de rokerige stem van David Greenhill. "Up All Night" blijkt een hypnotiserende track te zijn die na enkele minuten openbarst in een gewelddadige stroom van klanken. Opvolger en single "Idiocy" kan echter wat minder overtuigen, en lijkt ons wat te kort om een stevige indruk na te laten. Zelf noemt de groep dit zijn versie van een "radio-hit", maar dan maakt "Icy" volgens ons toch wat meer kans op die eer. De song stuitert alle richtingen tegelijk uit en blijft daardoor boeien, compleet met warrig einde, maar zonder ons op onze honger te laten zitten.
"We’re on our way", fluistert Greenhill. Dat durven wij te betwijfelen, aangezien The Double niet bepaald toegankelijke deuntjes voortbrengt. Top of the Pops zal er voor hen niet inzitten, maar laten we wel wezen: als dat je streefdoel is, ben je slecht bezig. Een stevige fanbase, verspreid over de hele wereld, wensen wij hen alleszins wél toe, compleet met geheime bijeenkomsten waarin weeklagend de wereld en zijn Verraderlijke Emoties worden veroordeeld. The Double komt volgens ons het beste tot zijn recht in een obscuur zaaltje, volgestampt met aandachtige luisteraars, waar hun eruptie van dissonant klinkende zielenroerselen in extravagant grote gulpen verwerkt kan worden.
Er zijn ook intieme momenten te vinden op Loose In The Air, zoals "Ripe Fruit" en "In The Fog", maar die worden telkens mooi gecompenseerd met een stompende basdrum ("Hot Air") dan wel een tergend langzaam opbouwende klaagzang ("Dance"). Er wordt tenslotte nog wat elektronica bijgesleept om het geheel nog wat meer bevreemdend te maken, en "Busty Beasty" zorgt dan ook voor een onheilspellend einde aan een mooi, onconventioneel album. Loose In The Air is niet licht verteerbaar, en wij raden dan ook aan om deze plaat met de juiste ingesteldheid te consumeren, waarbij een geschikt moment in een passende omgeving onontbeerlijk is. Middernacht in een donker bos, bijvoorbeeld.
