Absolution riep drie jaar geleden misschien wel meer vragen dan euforie op. Op die plaat leek het hypergetalenteerde trio de grenzen van zijn bombast te hebben afgetast en bereikt. Wat nu? Ter plaatse blijven trappelen op een doodlopend pad? Niks van. Wél geduldig creatieve omwegen zoeken met een straffe backcatalogue als kompas in de achterzak.
Het was weliswaar even slikken bij het aanhoren van voorloper "Supermassive Black Hole". Musepuristen aller landen reageerden zelfs lichtjes geshockeerd op die moordend groovy, op de Belgische rockleest geschoeide single, ontdaan van de meeste pathetiek die Muse de afgelopen zeven jaar groot hebben gemaakt. Geruchten over een ingrijpende koerswijziging laaiden op, maar niets blijkt minder waar. Muse klinkt wel gevarieerder dan verwacht en vervalt op Black Holes… niet in herhalingsoefeningen van pakweg "New Born" of "Stockholm Syndrome", wat menig scepticus wel had verwacht.
Opener "Take A Bow" pikt toch de draad nog op waar die op Absolution knetterend was blijven liggen. Theatraal dansend op een apocalyptische geluidsmuur, is het een van de songs waarin Bellamy onze teergeliefde wereldleiders over de hekel haalt in weinig genuanceerde bewoordingen — "Burn… You will burn in hell" is een van de tientallen verwensingen. De teksten en titels van "Assassin" ("The time has come for you to shoot your leaders down"), "Exo Politics" en "Hoodoo" liegen er niet om. Tja, over het lyrische niveau valt weer te discussiëren, maar dat Black Holes… met voorsprong de meest maatschappijbewuste en –kritische plaat van Muse geworden is, vormt een eerste rode draad.
Uitzondering daarop is het charmante "Starlight", het meest complexloze nummer annex liefdesliedje van Muse sinds het debuut Showbizz. Het put uit het vertrouwde klankenpalet van de band: de snerpende basintro van "Time Is Running Out", de geluidseffectjes van "Bliss" en de piano van "Sing For Absolution". Noem het een soort Best Of, maar noem het vooral een knappe, geheide single en weer een staaltje sterke songschrijverij.
De tweede rode draad is de jaren ’80 waar Bellamy zich al te graag aan laaft. De intro van "Map Of The Problematique" is puur Depeche Mode ten tijde van Violator, doorspekt met wat gepingel van Robert Smith van The Cure. Maar ze leidt vooral een van de strafste Musesongs tot dusver in, waarin de Weltschmerz-mijmeringen van Bellamy uiteen worden gereten door drummer Dominic Howard, die op de hele plaat bijzonder goed op dreef is. Dat Bellamy en Muse als geheel dwepen met de bombast van voorganger Queen, wordt duidelijk in de koortjes op het sobere "Soldier’s Poem". Het zwakkere "Invincible" drijft aanvankelijk dan weer op het ritme van U2’s "Still Haven’t Found What I’m Looking For" en etaleert het soort stadionoptimisme waar zelfs Father Bono de laatste jaren niet meer mee wegkomt – optimisme bij Bellamy, een niet bepaald geslaagde primeur.
"Assassin" daarentegen is van het felste dat Muse ooit al op plaat heeft gezet – inclusief een riff die naar The Smashing Pumpkins neigt (vooral "Tales Of A Scorched Earth" van op Mellon Collie…, inclusief achtergrondnoise) – en sméékt om een stomende live-uitvoering in het Sportpaleis eind dit jaar. In "City Of Delusion" poetst Muse zijn eigen geluid op met Spaanse gitaren en heerlijke vioolarrangementen die de song na de (stilaan gebruikelijke) tempowisselingen knap uitgeleide doen. "Hoodoo" is het kleine broertje van Absolutions "Blackout". Afsluiten valt "Knights of Cydonia" te beurt – een bonte mengeling van wat de spacy versie van de begingeneriek van Dynasty kon geweest zijn met een stevige portie "glamrock". Te slikken of uit te spuwen, maar neem gerust aan dat de nasmaak te pruimen is.
Black Holes And Revelations is afwisselender en minder verstikkend dan zijn voorgangers, het is een plaat waarop Muse de ramen van zijn eigen geluid heeft opengezet om er een frisse bries door te laten waaien. Hun échte meesterwerk mag het dan weer/nog niet zijn, een meesterwerkje is het vast en zeker weer wel.
