Vive la Belgique! Enkele weken geleden zeiden we nog dat
2006 een opvallend rustig jaar leek te worden voor de vaderlandse
rock (toch in vergelijking met 2005). Onze woorden waren nog niet
koud of we kregen van onze aimabele hoofdredacteur de titelloze
debuutplaat van de Brusselse band Montevideo in de handen geduwd.
Zo’n drie weken geleden was dat. Sindsdien hebben we ons zodanig
geamuseerd met dit schijfje, dat we bijna vergaten dat van ons ook
nog eens een heuse bespreking werd verwacht. Om kort te gaan en met
de spreekwoordelijke deur in huis te vallen: Montevideo
rockt!
De groep werd opgericht door Manu Simonis en Julien Galoy (twee
boezemvrienden die toevallig ook op dezelfde dag werden geboren),
die in 2002 het gezelschap kregen van het broederpaar Jean en
Pierre Waterlot. Aanvankelijk probeerden ze het als skaband, maar
naarmate de vier meer en meer op de beperkingen van dat genre
stuitten, slopen er steeds meer invloeden van andere stijlen (en
groepen) binnen in de groepssound. Vandaag wordt Montevideo dan ook
eerder vergeleken met acts als Franz
Ferdinand, The Rapture,
!!! of LCD Soundsystem, terwijl ze zelf bands
als Pixies en Sonic Youth als
even grote en zeker zo belangrijke invloeden noemen.
In de zomer van 2004 nam Montevideo al onder de hoede van producer
Rudy Coclet (zie ook Arno,
Sharko, Mud Flow, …) een demo op, die de groep
moest helpen bij hun zoektocht naar een platencontract maar
uiteindelijk uitgroeide tot een bron van frustratie: geen enkel
label voelde er iets voor om een zogeheten afkooksel van Franz
Ferdinand of Supergrass te tekenen. Gelukkig konden de vier
(gezegend met een gezonde dosis zelfvertrouwen) wel tegen een
stootje, en timmerden ze onverdroten voort aan de weg. Ghinzu-opperhoofd John Stargasm woonde op
aanraden van zijn geluidsman een optreden bij, was meteen overtuigd
van het talent van de band en bood hen een plaatsje aan op zijn
eigen Dragoon-label. Het leverde hem het koosnaampje ‘Daddy’ op.
Als livegroep had Montevideo al een uitstekende reputatie
opgebouwd, met Stargasm hoopte de groep nu ook de juiste persoon
gevonden te hebben om hun energieke podiumprestaties te vertalen
naar een album. Begin dit jaar doken de broers Waterlot, Galoy en
Simonis met ‘Daddy’ de studio in, het resultaat ligt nu al in de
betere platenzaak.
Aan deze kant van de taalgrens is Montevideo op dit ogenblik nog
geen echt ronkende naam, in het Franstalige landsgedeelte is de
groep hot, trés hot, en worden ze nu al beschouwd als de
troonopvolgers van Ghinzu. Of het ooit zover komt moet nog blijken,
wel is het zo dat ze met een heel erg goeie plaat voor de dag
komen. Elf geesteskindjes hebben ze op de wereld gezet, en niet één
ervan loopt mank of doet een beetje raar. Niet alleen is het
songmateriaal op zich heel sterk, de plaat werd bovendien in een
modieus, Brits klinkend jasje gestoken en het moet gezegd: de
kleuren van de Union Jack staan hen erg goed. Eigenlijk slaagt
Montevideo daar in waar het Amerikaanse The Bravery faalde: catchy,
dansbare gitaarrocksongs schrijven, overgoten met een verantwoorde
hoeveelheid jaren ’80-toetsenwerk.
Toen we de groep vorig jaar aan het werk zagen als support act voor
Supergrass dachten we ook heel even dat we daadwerkelijk te maken
hadden met een onbekende, Britse band, tot we het ‘Engels met haar
op’ hoorden dat zanger Jean Waterlot gebruikte tijdens zijn
bindteksten. Maar goed, in feite is dit detailkritiek. We delen dan
ook het enthousiasme van de Franstalige pers: al van bij het begin
is het met deze plaat flink raak.
De eerste vijf van deze collectie groovy, aanstekelijke, uiterst
dansbare rocksongs vonden we al van bij de eerste beluistering
zonder meer uitstekend (met als uitschieter ‘Drunk for the Last
Time’, with a little help from Ghinzu), wat volgt is zo
mogelijk nóg beter: in het onweerstaanbare ‘Liberation for Women’,
‘H.E.A.T.’, ‘Sunshine’, ‘Boys From Brasil’ en de opvallend
ingetogen afsluiter ‘Paris in the Snow’ flirt de groep erg
nadrukkelijk met de perfectie.
“De meest Brits klinkende groep uit België,” toetert de Franstalige
pers, en zolang de nieuwe Das Pop niet uit is willen we hen daar
zeker in volgen. Wie zich deze zomer niet te beroerd voelt even de
taalgrens over te steken of onze hoofdstad te bezoeken, en daar de
naam Montevideo op een affiche ziet staan: niet aarzelen, gaan
kijken! Een debuut als dit krijgen niet elke maand te horen!
