Altijd gevaarlijk, die sterrenvehikels waar het koppel op het
scherm ook een koppel in het echte leven is. De media-aandacht gaat
dan snel de rioolputachtige toer op en de geloofwaardigheid van de
film durft wel eens in het gedrang te komen. Zo was ‘Gigli’ weliswaar een slechte film, maar die
prent was al maanden op voorhand gekraakt door de aandacht rond het
koppel Affleck en Lopez (Bennifer voor de geroutineerde
Story-lezer). Vorig jaar was er nog zo eentje. Brad Pitt liet
Jennifer Aniston in de kou staan en begon een relatie met zijn
tegenspeelster Angelina Jolie uit ‘Mr.
and Mrs. Smith’. Opnieuw die overexposure, maar deze keer was
het resultaat één van de betere blockbusters van het jaar. Het werd
een dikke hit, Brangelina werd met rust gelaten en de wereld
draaide rustig verder. Op de set van ‘Mr. and Mrs. Smith’ liep ook Vince Vaughn
rond, en die ging op zijn beurt tijdens de opnames van zijn
nieuwste film, ‘The Break-Up’, met de ex van Brad Pitt lopen.
Hollywood blijft een kippenhok waar haantjes hun kippetjes om de
zoveel tijd kunnen inruilen. Fantastisch, niet?
De vergelijkingen met ‘Mr. and Mrs.
Smith’ gaan trouwens nog verder, want net zoals die vorige is
‘The Break-Up’ een battle of the sexes-filmpje. Pitt en
Jolie maakten er een pretentieloze actiekomedie van en Vaughniston
(alleen al om zo’n goed bekkend roddelblad-etiket te krijgen zouden
twee celebrities een koppel vormen) gaan de meer
traditionele toer op van de komedies uit de jaren ’30 en ’40.
Jammer genoeg wil ‘The Break-Up’ iets teveel verschillende
ingrediënten mengen om tot een geslaagd menu te komen. Er wordt een
volwassen thematiek aangekaart en de grappen en grollen worden
zoveel mogelijk teruggeschroefd om de geloofwaardigheid van de
personages te eerbiedigen. Maar toch moet er een zingende homo
passeren die Vince Vaughn een pak slaag verkoopt. ‘Steek er maar
een paar voorspelbare moppen in’, hoor ik de producers al zeggen,
‘dat verkoopt vlotter’.
Brooke (Jennifer Aniston) en Gary (Vince Vaughn) bevinden zich op
een punt in hun relatie waar alles een beetje een sleur is
geworden. Na een zoveelste ruzie besluiten ze om er de brui aan te
geven. Geen van beide partijen is echter van plan om te verhuizen
en zodoende zitten ze met elkaar opgescheept tot het appartment
verkocht wordt. Gary tovert de woonkamer om tot studentenkot en de
eetkamer wordt een gemeenschappelijke ruimte (mét biljarttafel).
Erg realistisch is het niet, maar uiteindelijk vallen de
buitennissigheden opvallend goed mee. Brooke is van plan om Gary
met hangende pootjes te laten terugkeren en zal het spel even hard
spelen als haar ex. Wat volgt zijn niet zozeer debiele
lachsituaties, maar eerder pijnlijke episodes uit het leven van
twee mensen die steeds meer uit elkaar groeien.
‘The Break-Up’ stelt zich voor als een anti-romantische komedie
maar eigenlijk wordt de humor veel meer als tweede viool gebruikt
en kiest regisseur Peyton Reed (eerder verantwoordelijk voor die
andere battle of the sexes-komedie, ‘Down With Love’) voor een meer serieuze
toon. Wanneer Brooke en Gary ruzie maken is het écht wel ruzie,
waar bitter weinig mee te lachen valt (verwacht ook geen gitzwarte
humor zoals in ‘The War of the Roses’). Gezien de opzet van de film
is dat verrassend en ergens wel moedig. Het is dan ook zonde dat
Reed de lijn niet volledig durft door te trekken en er toch die
voorspelbare dosis situatiehumor in laat sluipen (nog maar eens een
gênante tafelscène met de familie). Het past totaal niet bij de
volwassen aanpak van de thematiek. Als resultaat valt ‘The
Break-Up’ dus constant tussen twee stoelen: die van de lichtvoetige
lachfilm en die van intelligente tragikomedie.
Laat ik die identiteitscrisis demonstreren met een eenvoudig
voorbeeld. Brooke heeft een afspraakje geregeld om Gary jaloers te
maken op dezelfde avond dat hij een potje strippoker speelt met wat
goedkope snollen en vrienden (onder andere Jon Favreau die minstens
een half ton is bijgekomen sinds we hem zagen in ‘Swingers’).
Brooke verveelt zich en laat haar afspraakje stikken terwijl Gary
naar borsten zit te gapen. Wanneer ze thuiskomt, ziet ze een
halfnaakte Gary in de zetel zitten terwijl één of andere slet hem
laat genieten van een lapdance. Brooke geneert zich dood en ook
Gary beseft dat hij héél laag bezig is. Einde scène. Er wordt
bewust gekozen om een makkelijke mop in te ruilen voor een
pijnlijke observatie. En tóch wringt het, het komt niet volledig
tot z’n recht en als kijker weet je eigenlijk niet goed wat je er
precies bij moet voelen.
Veel hangt af van de wisselwerking tussen Vaughn en Aniston. Je
moet ze kunnen geloven als koppel (enfin, als ex-koppel). Hun
afzonderlijke prestaties zijn best te pruimen maar echte
chemistry is er toch niet (toch zeker niet zoals die
knetterende vonken tussen Pitt en Jolie in ‘Mr. and Mrs. Smith’). Het is trouwens
moeilijk te begrijpen waarom Brooke de relatie probeert te redden.
Gary is geen volledige klootzak, maar ik vond ‘m eigenlijk niks
meer dan een oppervlakkige egoïst waar je geen groot verlies aan
hebt. Niet dat Vaughn het niet goed doet, integendeel. Met zijn
normale looks (een Brad Pitt is het niet) en lichtjes pafferige
postuur speelt hij Gary als een typische dertiger die liever met
zijn makkers pinten gaat pakken en videospelletjes speelt dan zijn
vriendin een handje te helpen. Mannen zullen het niet graag
toegeven, maar het is wel degelijk herkenbaar.
Aniston speelt op haar beurt alweer een veilige Rachel-rol (net
zoals in ‘Bruce Almighty’ en
‘Along Came Polly’). Ze doet dit
behoorlijk, zonder memorabel te zijn, en verwent ons zelfs even
door poedelnaakt (ik heb haar kont gezien zeg ik u!) rond te lopen
in het appartement. De trouwe ‘Friends’-kijker zal trouwens af en
toe moeten denken aan de verhaallijn waarin Ross en Rachel on a
break zijn. Het is min of meer hetzelfde, maar dan minder
grappig.
Pick a side luidt de tagline, en dat had regisseur Peyton
Reed beter gedaan. Nu blijft ‘The Break-Up’ niks meer dan een
poging tot oprechte dramedy die wel degelijk iets zinnigs
wil vertellen maar het niet kan overbrengen omdat het gevangen zit
in dat conventionele romcom-keurslijf. Geef mij dan toch maar de
avonturen van Ross en Rachel, minder realistisch maar wel leuker om
naar te kijken.
