Neal Casal :: No Wish To Reminisce

Neal Casal bracht net z’n eerste album in zes jaar uit. Na drie weken aan minimaal één beluistering per dag zijn we er nog steeds niet uit of het gaat om een emo-klassieker of op tape vastgelegde psychotherapie.

Persoonlijk leed is de muziekgeschiedenis al vaak ten goede gekomen. U mag ons ervan verdenken een zielloze sadist te zijn, maar we zien een album van een artiest die een helletocht heeft meegemaakt én overleefd, nog steeds met iets meer ongeduld tegemoet. Casal stond de laatste jaren genoeg aan the receiving end om credible te zijn in de misère-afdeling: zijn huwelijk liep op de klippen, aanverwanten vielen als vliegen, hij vocht tegen een zware depressie (en won), en enkele instrumenten werden gestolen. Genoeg om een man naar de rand van de waanzin te drijven, maar Casal zag het eerder als een nieuwe start, een mogelijkheid om schoon schip te maken met een gevoelsleven dat net een derde wereldoorlog had overleefd.

Je kunt hem er niet van beschuldigen op z’n lauweren gerust te hebben, want naast twee albums uitbrengen met z’n powertrio Hazy Malaze, een album met covers (Return In Kind), en — meest recent — een rol als begeleider van Ryan Adams, is de man ook steeds songs blijven schrijven. Zijn vorig album met eigen werk — Anytime Tomorrow (2000) -– was al een stap verwijderd van de hem zo vertrouwde country- en folkrock. Wish To Reminisce onthult dat het een overgangsalbum was, omdat de voorzichtige stap richting klassieke pop nu tot het uiterste wordt doorgetrokken. Deze release klinkt dan ook ingenieuzer dan het herfstige werk van voorheen. Het is menens, en Casal wilde duidelijk dat het dramatisch, emotioneel geladen, en groots zou worden. Vanaf openingsnummer "You Don’t See Me Crying" is één ding duidelijk: hier is aan gewerkt.

Het is een oerklassiek album dat zich uit de buurt houdt van pompeuze trucjes die het een al te corpulent, pretentieus werkstuk zouden maken. Het is wél onderworpen aan de ambitieuze plannen van Casal en producer Michael Deming (Pernice Brothers, Silver Jews, etc), die hun doel nastreven door lagen gitaren, zang, orgels en strijkers op elkaar te stapelen. Het is een volgestouwd melodieënfestijn voor fijnproevers dat erg schatplichtig is aan de latere Beatles en Big Star, maar herhaaldelijk ook doet denken aan het werk van Neil Finn en Elliott Smith. De folkriedels en kampvuurweemoed hebben plaatsgemaakt voor ultra-catchy powerpop ("Sleeping Pills In Stereo", oftewel "Nick Lowe vs. Matthew Sweet"), Rickenbacker-snoepgoed ("Too Far To Fall" is Alex Chilton feat. Teenage Fanclub) en folky psychedelica ("Remember What It’s Like"). Het zijn songs van het Grote Gebaar over Grote Gevoelens, die de troef van de emotie uitspelen.

Het probleem is dat er vaak een stijlbreuk is tussen de muziek/arrangementen enerzijds, en de uitvoeringen en het stemgeluid van Casal anderzijds. De man heeft, hij zal het zelf niet ontkennen, een klagerige stem, wat ervoor zorgt dat hij futloos klinkt als hij lange, repetitieve zinnen zingt. Op die manier lijkt "Lost Satellite" (4:09) een kwartier te duren. Daarenboven spelen sommige songs iets te veel die emo-kaart: "A Message You Can Send" (met het eindeloos herhaalde "She’s got no one to talk to") lijkt wel erg hard z’n best te doen om de jingle van Tele-Onthaal te worden. Andere songs kunnen dan weer twee kanten op: is "Sundowntown" nu een geraffineerd amuse-boucheke of een slaafs sixties-afkooksel? En zo zijn er een aantal songs die het ene moment indruk maken en twee beluisteringen later ergernis opwekken.

Als Casal had gekozen voor een minder uitgewerkte aanpak, dan had die beter bij hem gepast, want nu lijkt één en ander vermoeid, en de helft van de nummers klinken door zijn slepende zang alsof ze te traag worden afgespeeld. Dit zorgt ervoor dat No Wish To Reminisce je niet achterlaat met het goede gevoel zoals de grootste poppplaten. Casal is een vakman die zijn album heeft volgestopt met een weelde aan ideeën, maar klinkt als een popjunkie die net een week heeft doorgebracht met The Idiot van Iggy Pop. U weet wat dat kan doen met een mens.

http://www.nealcasal.com
http://www.nealcasal.com
Fargo

verwant

aanraders

Eddie Chacon :: Lay Low

Thrillseekers hebben altijd al best in een grote boog...

The Veils :: Asphodels

Finn Andrews is The Veils is Finn Andrews. Zo...

Pothamus :: Abur

Pothamus: het woord alleen al klinkt als iets zwaars,...

Heartworms :: Glutton For Punishment

Ze schaafde er bijna drie jaar aan, maar haar...

Squid :: Cowards

Op hun derde album Cowards trekken de Britten van...

recent

When the Light Breaks (Ljósbrot)

Om een goede voedingsbodem te vinden voor zijn films,...

Mogwai

17 februari 2025Ancienne Belgique, Brussel

De nieuwe plaat The Bad Fire werd nog maar...

Pothamus :: Abur

Pothamus: het woord alleen al klinkt als iets zwaars,...

Gabriel Rios

14 februari 2025Het Depot, Leuven

Met Playa Negra trakteerde Gabriel Rios ons in de...

Heartworms :: Glutton For Punishment

Ze schaafde er bijna drie jaar aan, maar haar...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in