In 2001 liet Dizzee Rascal met Boy In Da Corner een frisse wind waaien doorheen de Britse hiphop: de combinatie van ronkende subbassen, verhakkelde beats en razendsnelle raps leverde het album zelfs een Mercury Music Prize op. Drie jaar later zoekt Sway aansluiting bij deze scene.
Grime, zo werd het vernieuwende geluid omschreven, naar analogie met de grimmige sfeer van de buitenwijken van Oost-Londen die perfect in de muziek terug te vinden is. Eigenlijk was het niet meer dan een rauwe variant op de UK-garage, maar dan wel één met deep impact. En het is nu net die ultieme daadkracht waar het Sway op This Is My Demo aan ontbreekt.
De nummers klinken stuk voor stuk erg vermakelijk maar missen de gedrevenheid en de finesse van Dizzee Rascal. Dit is het probleem van vrijwel alle Britse stromingen van de afgelopen jaren: de pioniers leggen de lat telkens zodanig hoog dat copycats haast gedoemd zijn om te mislukken. Zo wist niemand de triphop van Massive Attack en Portishead te overtreffen en knutselden weinigen ooit meer verfijnde drum’n bass-beats in elkaar dan Roni Size & Reprazent.
Om vandaag carrière te maken in het dancewereldje moet je een eigen geluid weten te creëren, een opdracht waarin Sway faalt. Slechts een drietal tracks weten de grijze middenmoot te overtreffen: "Lose Woose" is door zijn kleffe R&B-bruggetje een geheide hit en het laidback reggaesfeertje van "Products" werkt aanstekelijk. Op afsluiter "Month In The Summer" waan je je door de epische synths zelfs even in hogere sferen. De overige elf nummers vormen een ongeïnspireerde, vormeloze geluidsbrij. Amorfe creaties die nergens heen gaan.
Tekstueel stelt het allemaal nog minder voor: Mike Skinnergewijs vertelt Sway verhaaltjes over het dagelijkse leven in de Londense suburbs, maar hij slaagt er geen moment in te boeien. Je kan Sway bezwaarlijk een Master of Ceremony noemen: "Step out the ride I’m feeling nice and quite fly, I’m trying to reach the top but I can see the top is quite high." Dit is het soort kinderlijke rijmelarij waar zelfs Chris Martin een geeuw bij slaakt.
Geruggensteund door een slim marketingteam voegde Sway bij This Is My Demo een bonus-dvd. Hierop wordt het pas echt pijnlijk: de bonusvideo’s zijn heuse promotiefilmpjes waarop Sway als een ware Messias het geloof in zijn muziek predikt. "This is a DVD exclusive", zo worden de homevideootjes telkens aangekondigd. Verder vertelt Sway in de studio hoe vermoeiend het wel niet is te wachten tot alles voor hem gedaan wordt. Qua nefaste street credibility kan dit tellen!
Had Sway nu voor een e.p. gekozen met zijn beste nummers als appetizer, dan kon hij ondertussen verder een eigen geluid ontwikkelen en dan zouden de verwachtingen voor een debuut nog vrij hoog liggen. Op This Is My Demo staan echter te veel fletse vullertjes, waardoor de naam Sway streng maar rechtvaardig uit het grote grimeboek wordt geschrapt.
"I am going to America like Slick Rick and Floetry. To show everybody my big bollocks and British poetry. But if I flop, I’ll just come back in disguise, tie a British flag over my face so no-one knows it’s me", zo rapt Sway in "Sick World". Vrees dus geen terroristische aanslag mocht u de komende jaren een gemaskerde voorbijganger tegenkomen in een Londens metrostation.
