Of het nu de whisky is of de talrijke lochs en glens die de
inspiratie van de Schotse muzikanten opwekken, kan ons weinig
schelen. Waar het om draait, zijn de goede platen en in het land
van de haggis, de kilt en dichter Robert Burns worden de laatste
jaren veel sublieme albums boven de doopvont gehouden. Bands als
Mogwai, Belle & Sebastian, Franz Ferdinand en Aereogramme hebben hun waarde al meer dan
bewezen en nu staat My Latest Novel met veel drang en
overtuigingskracht te kloppen op de hardnekkige poort van de
doorbraak. Op hun debuut verweeft de band een prachtige mozaïek aan
muzikale invloeden met songs die je op de knieën dwingen, om dan
vervolgens te slaan of te zalven. Het feit dat je nooit weet of je
als luisteraar nu een stomp in het gezicht zal krijgen of een
zachte aai over het hoofd, maakt ‘Wolves’ alleen maar
aantrekkelijker.
Laten we, om ervan af te zijn, maar meteen het obligate puntje van
kritiek er tegenaan gooien. Neen, ‘Wolves’ is niet origineel en
vernieuwend en ja, de invloeden van The Arcade Fire, Sufjan Stevens en Belle & Sebastian
zijn meer dan hoorbaar. Wie zich daardoor laat ontmoedigen, dwaalt
echter nog meer dan Sam Gooris en Kelly Pfaff bij de keuze van de
voornamen waarmee hun spruiten het leven moeten zien te trotseren.
Met de hongerigheid van een roedel wolven op dieet speelt My Latest
Novel namelijk songs die het beste van de genoemde acts in zich
verenigen. Wie zich het imago van muziekliefhebber enigszins
aanmeet, zou daarmee genoeg moeten weten. Bovendien springt de band
niet lichtzinnig om met de muzikale schatkist die ze gretig
plunderen, zodat er nooit sprake is van pastiches. Opener ‘Ghost in
the Gutter’ begint bijvoorbeeld als GY!BE die een soundtrack voor
een spaghettiwestern gecomponeerd hebben en mondt uit in een
bombastische indiepopsong om duimen en vingers bij af te likken.
Ook bijzonder geslaagd is ‘When We Were Wolves’ dat klinkt als een
door Morrissey of Nick Cave ingehuurd koor dat de
ritmesectie van Arno met hun prachtige vocalen van Oostende naar
Schotland heeft gelokt.
Passie, gedrevenheid en melancholie: dat is het ultieme triumviraat
van substantieven die op ‘Wolves’ van toepassing zijn. Zelfs als er
gas wordt teruggenomen, zoals in het prachtige ‘Pretty in a Panic’,
weet My Latest Novel op een lyrische manier overgave aan tristesse
te koppelen. Het nummer doet sterk denken aan ‘Neighbourhood 3 (
Power Out )’ van The Arcade Fire, door zijn sublieme zanglijnen en
in weemoed gedrenkte strijkers die op het eind nog vergezeld worden
van een charmerende parlando-passage die door het zware Schotse
accent wat aan Sons and Daughters doet denken. Misschien nog mooier
is ‘Sister Sneaker Sister Soul’dat klinkt alsof Josh Ritter, Damien
Rice en Nick Drake gezellig zitten te keuvelen in een pub tot
Bell Orchestre hen buitenjaagt om de
song naar een intense coda van gitaren en strijkers te leiden.
Ongetwijfeld een song die de concurrentie kan aangaan met ‘The
Greatest’ van Cat Power voor mooiste nummer van het jaar.
Nog hoogtepunten? Geen probleem! Zo is er ‘Wrongfully, I Rested’,
waarin polyfonische harmonieën te horen zijn die The Magic Numbers zouden doen
watertanden tot Chris Deveney het gewicht van de song alleen moet
torsen met een magisch en breekbaar moment tot gevolg. Ook
afsluiter ‘The Reputation of Ross Francis’ en ‘Learning Lego’
koppelen hartverscheurende orchestrale arrangementen aan
onweerstaanbare zangpartijen. Enkel ‘Boredom killed Another’ is net
iets te slap om te kunnen boeien.
Wie ‘Wolves’ de kans geeft die de plaat verdient, zal na een paar
luisterbeurten de duidelijke echo’s van de Arcade
Fire-theatraliteit, de lo-fi-pracht van Low en de weemoed van Belle
& Sebastian ongetwijfeld naast zich neer leggen. Deze verfijnde
combinatie van epische postrock, tedere indie en pure pop is
namelijk veel te mooi om te mierenneuken over muzikale invloeden
die soms iets te nadrukkelijk aanwezig zijn. Koesteren, die
handel!!!
