“Less comedy!” brulde een onverlaat uit het publiek. “Less comedy?” vroeg zanger Keith Murray verbaasd. “Well, you’ve come to the wrong show, buddy!”
We Are Scientists mogen dan wel nog groen zijn binnen de muziekwereld, ze voelen zich uitstekend thuis op een podium. Een vol uur werd het publiek geplaagd en aanbeden, met een constante grijns op hun gezichten. “It’s goddamn time women are allowed to grow a moustache!” stelde bassist Chris Cain onomwonden, waarna zijn snor en bril – die beiden even idioot als grappig zijn – voor de rest van de avond het onderwerp van adoratie bleven.
Eerste band Guillemots gaf een korte, maar stevige stoot tussen de ribben, en wat bleef kleven waren popsongs met een psychedelisch randje. Ze kwamen op als een bende wereldvreemde sekteleden, compleet met hypnotiserende percussie en een drummer in paaskleed. De songs spraken echter voor zich, en die waren vlakaf uitstekend. Het aandoenlijke Frans van de zanger was vertederend om te zien, en hoewel hij duidelijk last had van een moeilijk coördineerbare motoriek, bleek hij gezegend met een stem als een kathedraal. Denk aan de zang van My Morning Jacket, maar dan wel ééntje die ook lage noten aankan. Enig minpuntje was het ietwat ongepaste ‘intiem moment’, als voorlaatste nummer van hun wervelende optreden. Hun korte set kon een rustpunt van die grootte nog niet voldoende dragen, en zeker niet met een (overigens niet erg overtuigende) ballad, die daarenboven nog eens op een behoorlijk kige tekst moest steunen.
We Are Scientists zetten er meteen de tanden in met “This Scene Is Dead” en “Inaction”, twee knallers van jewelste. Hun wortels liggen in de punkrock van weleer, en dat was er aan te merken. Er werd niet getreuzeld, en het duurde dan ook niet lang voor drummer Michael Tapper badend in het zweet zijn drumkit zat af te ranselen.Als er dan eens een pauze genomen werd, bleef het publiek echter niet op zijn honger zitten. Murray en Cain zijn perfect op elkaar ingespeeld, en reageerden heerlijk ad rem op elk woord dat vanuit de aanwezigen kwam aangewaaid.
Alle songs van With Love And Squalor werden er zonder schroom doorgejaagd. Single “Lousy Reputation” werd wat rommelig afgehaspeld, maar zowel “Cash Cow”, “Nobody Move, Nobody Get Hurt”, als “It’s A Hit” overtuigden probleemloos. Er mocht al eens een nieuw deuntje zijn opwachting maken, en “Surprise” had – naast een mooie samenzang – ook nog eens een verbluffende outro te bieden. Na een passionele vertolking van “Textbook” (tevens één van de sterkste songs van het album), nam Murray even de tijd om de bescheiden mosh pit te bedanken omdat die zich betrekkelijk rustig gehouden had tijdens hun ‘ballad’. Afsluiter “The Great Escape” bracht de benen nog één keer aan het dansen voor We Are Scientists de aftocht bliezen. Heftig, passioneel en hyperkinetisch: zoals het een heuse rock-’n-rollshow betaamt dus.
Alle songs waren onderling inwisselbaar, en gevoelige snaren wisten ze niet meteen te raken, behalve misschien bij ‘het meisje met de schreeuw’ vooraan, die tot groot jolijt van de heren haar stembandkunsten regelmatig demonstreerde – al dan niet in de microfoon. We Are Scientists kon ons vooralsnog enkel een stevige portie fun aanbieden, maar wie zijn wij om die te weigeren? Met optredens als deze zullen ze ongetwijfeld nog vele zieltjes winnen, en dànkzij optredens als deze wordt hen dat dan ook van harte gegund!
