Morrissey :: 10 april 2006, Heineken Music Hall (NL)

We begrijpen Morrissey wel. Vermijd dat zelfingenomen België, loop er met een galante boog omheen en bid voor feeërieke bominslagen aan de Noordzee. Canada liet hij links liggen omwille van doodgeknuppelde zeehondjes, maar dit platte land kreeg zelfs geen uitleg. Goed, als Mozzer niet naar de berg komt, trekt de berg maar naar Mozzer. Ook al hoort daar een trip naar het Noorden bij.

De Heineken Music Hall in Amsterdam (Sucking Satan’s Cock Hall bleek niet op de kotslelijke concerttickets te kunnen) bleek al weken uitverkocht voor de doortocht van Morrissey, die er vooral het nagelnieuwe en uitstekende Ringleader Of The Tormentors komt promoten. Met zeven nummers domineert ROTT wel de immer korte setlist, maar het is niet onverwacht opvallend hoe de zorgvuldig gekozen Smiths-nummers het solowerk kordaat naar de achtergrond verwijzen, ook al is het bijna twintig jaar geleden dat een zekere Johnny Marr die magistrale intro van "How Soon Is Now?" aan de zijde van Morrissey een zaal instuurde. De groep haalt het dus nog steeds van de artiest, zelfs in de slag om het T-shirt. In de Amsterdamse bunker — een opgepoetste versie van de vermaledijde Brielpoort in Deinze, maar gelukkig wél bedacht met een degelijke akoestiek en een ondergrondse parking — blijkt er om menig bast een afgedragen Smiths-shirt getrokken.

De avond openbreken voor Morrissey, het is geen sinecure. The Mozfather heeft een ongeneeslijke voorliefde voor middelmatige voorprogramma’s en The Boyfriends, een pijnlijk mislukte mengeling van indie en pop uit Londen, doen maandagavond jammer genoeg hard hun best om zelfs irritanter dan middelmatig te zijn. Of het een truc van de foor is om zo zelf beter uit de verf te komen betwijfelen we, maar na de bombastische intro en een erg Mozziaans welkom (’It’s spring again, so I sing again/with these two lips in Amsterdam’) klinken de eerste noten van "First Of The Gang To Die" simpelweg verlossend.

Morrissey zwiept als vanouds met de microfoon, schuwt de grote gebaren niet en is — op een enkele uitschuiver na — prima bij stem. Wel erg vroeg in de set is "Still Ill" dan al een hoogtepunt pur sang. "England is swine" in de huidige uitvoering, maar de eeuwige twijfel in hart en hoofd blijft onaangeroerd. Ook op je zesenveertigste. Met de single "You Have Killed Me" vervolledigt Morrissey in het openingskwartier de hattrick en zijn we klaar voor een doelpuntenkermis. De onmiddellijke nabijheid van de Amsterdamse ArenA werkt blijkbaar inspirerend.

Niet alleen is er de gitaargedreven versie van het voetballied "You’ll Never Walk Alone" net voor de aftrap van het concert, ook een deel van het publiek zet het als een waar supporterslegioen op een traditioneel scanderen van Morrissey’s naam, wat Moz de laconieke opmerking "British, right?" ontlokt. Gescoord wordt er ondertussen nog met de overige Smiths-songs (een nekvelzoekend "Girlfriend In A Coma" en een hartverlammend "Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me"), maar halfweg zakt het concert wel even naar een dipje, wanneer Morrissey een lethargische versie van het flauwe "My Life Is An Endless Succession Of People Saying Goodbye" brengt. Het publiek zoekt snel zijn heil bij de debiele loonslaven van Heineken, die zich als commerciële bierdragers tussen het publiek begeven. Gelukkig spoelt de straffe dondervloed van de gezongen waarheid "Life Is A Pigsty" later overtuigend dat slappe gevoel weg.

De hele avond lang is Morrissey tussen en tijdens de nummers spits en plagerig. Er zijn kleine woordspelletjes, een tekst geeft hij al eens een verbale draai en de verrassende Magazine-cover "A Song From Under The Floorboards" kondigt hij speels af als een nummer van het Nederlandse popduo Mouth & MacNeil. De Italiaanse lucht doet hem duidelijk iets, al blijft hij zijn verongelijkte zelf wanneer hij opmerkt dat ROTT in Engeland, ondanks alle mogelijke tegenkantingen, de eerste plaats bereikte. Ook op ingehouden woede en gekoesterde haat staat geen leeftijd. En terecht.

De lokale, boomhoge bevolking roept niet "Get off the stage!", maar na een minuut of vijfenzeventig houdt hij het toch alweer voor bekeken met een welgemanierde ciao. Kort, maar bij momenten erg krachtig. Ringleader Of The Tormentors indeed.

http://www.morrissey-solo.com
http://www.morrissey-solo.com
Attack/Sanctuary
Beeld:
Pascale Pettersson

verwant

Morrissey :: I Am Not A Dog On A Chain

Bring ‘em all in. Wie anders ook dan good...

Morrissey :: California Son

We zouden het nog maar eens over 's mans...

Morrissey :: Low In High School

Hardnekkig onkruid. Je kan je ertegen blijven verzetten, maar...

Morrissey :: 26 november 2014, Stadsschouwburg Antwerpen

Het enigma Morrissey, die broze jongen die maar niet...

Johnny Marr :: Playland

Het heeft tot zesentwintig jaar na de split van...

recent

Jasmine.4.t :: You Are The Morning

Jasmine Cruickshank had hoogstwaarschijnlijk een boek kunnen schrijven over...

When we see Us :: BOZAR, Brussel

In BOZAR zijn honderdvijftig kunstwerken van pan-Afrikaanse kunstenaars neergestreken....

Douglas Firs

12 februari 2025Het Depot, Leuven

Met je ogen dicht waan je je bij de...

Captain America: Brave New World

Na de vette jaren van de Avengers-cyclus, volgden voor...

Frank Westerman :: Zeven dieren bijten terug

Tot in den treure is de achterflap al verketterd...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in