Dag twee van het Dominofestival en de eerste van twee label nights. Rough Trade komt straks aan de beurt, gisteren kreeg het gerenommeerde Berlijnse elektronicalabel Morr Music de kans om het beste van zichzelf te tonen. En het deed dat met wisselend succes. Scheisse!
Morr Music behoeft nog amper introductie. Net na de eeuwwisseling werd het label al vlug het Walhalla voor ieder die een zwak had voor lieve, poppy elektronica, onder andere dankzij succesvolle releases van Lali Puna en Styrofoam. En hoewel er de laatste jaren beduidend minder ophefmakende platen op Morr Music zijn verschenen, blijft het toch een gevestigde waarde in het elektronicalandschap. Het mag dan ook geen verrassing zijn dat het concert in de AB Club zonder al te veel moeite uitverkocht raakte.
B. Fleischmann zorgde zeven jaar geleden met Pop Loops For Breakfast voor de allereerste release op het label en was, geheel volgens de wetten van de logica, bijgevolg de ideale opener van de avond. Fleischmann, die het zelf bij knopjesdraaien, muisklikken en klungelig hoofd- en kniedansen hield, werd bijgestaan door gelegenheidszanger Christof Kurzmann. Denk Kurt Wagner, maar dan zonder diepgang en mét Duits accent.
Samen brachten ze een fraaie dwarsdoorsnede van Fleischmanns oeuvre, met zowel oog voor oud, recent als onuitgegeven materiaal. In het fonkelnieuwe "I Could Write A Book" was de hoofdrol weggelegd voor Kurzmanns sax en werden we nog eens op een potje good old elektronische ruis getrakteerd. Ook "Le Desir" uit Welcome Tourist en "Gain" uit de nieuwe plaat passeerden de revue in wat het Morrste optreden van de avond zou worden. Vreemd genoeg boeide — aan het geroezemoes in de zaal te horen — deze typische Morrlabelmuziek het publiek maar weinig.
AB-lieveling Arne Van Petegem aka Styrofoam kon al op niet veel meer bijval rekenen. De Peet liet zijn innerlijke nigga eens flink loos gaan en plakte onder quasi ieder nummer een resem vette hiphopbeats die eerder op de heupen werkten dan dat ze tot shaken aanzetten. Styrofoam die ter plekke zijn remixes remixt, dat was zowat het idee. Leuk als djset op een zomerfestival naar keuze maar helaas zeer ongepast in de AB Club tussen B. Fleishmann en Ms. John Soda.
Het moge duidelijk zijn dat het gros van de aanwezigen vooral voor die laatsten naar Brussel was afgezakt. Hun nieuwe, Notes And The Like, bevestigt ons idee dat Ms. John Soda zich zonder blozen het meest geslaagde nevenproject van The Notwist mag noemen. In de AB ging de groep van Micha Acher en Stephanie Böhm verrassend stevig tekeer. De fijne subtiliteiten die van hun platen zo’n prettig luistervoer maken, verdronken live in een bulderende kakofonische brij. Maar het werkte en het róckte, en wel als een tiet.
De aanstekelijke gitaarlikjes en pompende drums deden waar de dansbeats van Styrofoam niet in waren geslaagd: het publiek aan het bewegen brengen. Al gingen sommigen daarin wel opmerkelijk ver. De eerste twee rijen werden ingepalmd door een groepje beschonken Duitsers die er een carnavalesk dronkemansfeestje op touw zetten (polonaise incluis!), alsof der Mannschaft zonet op glorieuze wijze de wk-titel had binnengerijfd.
Afsluiten deed Ms. John Soda met, o ironie, "No. One": een oude song die voor Notes And The Like in een strakker kleedje werd gehuld en ook op het podium voor de vlam in de pijp zorgde. Een Zugabe kon uiteraard niet uitblijven. Twee extra nummers werden ons nog gegund. "Outlined View" en "Plenty Of", geen van beide een moment de gloire op de nieuwe plaat, zorgden voor een wat makke finale van een avond op hoog niveau maar zonder uitschieters. Ook dat is typisch Morr.
