Er zijn zo van die groepsnamen die meteen allervertrouwdst in de oren klinken. In het geval van Lampshade dekt ze dan ook nog eens perfect de lading: het heldere licht van een peertje, maar niet zonder de duistere rand van de lampenkap. Idyllisch mooi, maar niet zonder enkele brandvlekken achter te laten op het netvlies. Als fijnzinnig Deens exportproduct kan Let’s away alvast tellen.
De dame die op de hoes van Lampshade in een witte jurk staat te fladderen heeft precies die engelenstem die je van haar zou verwachten. Tradities van Björk en Múm indachtig, schept ze kwetsbare ijskristallen die je oren verhalen influisteren over vlindermeisjes, beregende bossen, verloren vaders en onzekere liefdes. Daarbij haalt ze bijwijlen eenzelfde geknepen stemgeluid naar boven als de helft van de zusjes CocoRosie doorgaans doet. Als je bovendien weet dat de zangeres in kwestie luistert naar de naam Rebekkamaria; begrijp je meteen dat menig mannenhart langzaam vergruizelt tot een week hoopje pure smacht. Dames — u weet wat u te doen staat.
Rebekkamaria Andersons zangtimbre is echter veel breder dan dat. In de hogere noten klinkt ze frêler dan een maagd in de wind, en betoverend mooi. Alleen; bij een dergelijk perfecte stem is zeemzoeterigheid vaak niet ver weg. Gelukkig zitten er nog vijf andere leden in Lampshade om wat tegengewicht te bieden. Rebekkamaria mag dan de schoonheid zijn, Lampshade is op zijn best als de rest van de band wat meer het beest uithangt. Stoere bassen en flarden breakbeats geven de muziek pas echt haar diepte. Toegegeven, op Let’s Away wordt altijd mooi binnen de lijntjes gekleurd, en echt heftig gaat het er nooit aan toe. Maar op sommige momenten wordt er al eens naar een climax toe gebouwd, zit er een wat steviger tempo in en gaan enkele versterkerlampjes vervaarlijk flikkeren. Plots zit je niet langer in een zoetgevooisd Ijslands sprookje, maar borrelt de rebellie langzaam in je op.
De songs zitten deftig in elkaar, maar echte uitschieters zitten er niet al te vaak tussen. Je krijgt de indruk dat het vaak nog wat zoeken, vallen en opstaan is op dit album. Met de aanstekelijke opzwependheid van "Fjäril" en de alsmaar uitgerokken verwachting van "Disse Fugle", krijgen ze mij een heel eind. Echter niet zo ver dat het de vieze smaak die het pathetische "Silver" nalaat erdoor weggespoeld wordt. Maar geen nood, het is vooral het heerlijke geluid van de groep waarmee de naam Lampshade zich een plaatsje zal veroveren in ons collectief geheugen. Die perfecte melange tussen de zorgeloze zang en de scherpere ondertonen, daar zijn we de Denen oprecht dankbaar voor.
Let’s Away is een prachtig debuut, met stijl, klasse en afwerking, een evenwichtig album dat van begin tot eind een streling voor het oor. Wat ons betreft, mocht het beest der ongedwongen rock dat onder Rebekkamaria’s bed onmiskenbaar te snurken ligt, net iets vaker ontketend worden, maar dat neemt niet weg dat deze plaat haar plekje in de afdeling damn good stuff van onze imaginaire cd-bibliotheek verdiend heeft.
