Exact een jaar na Reise Reise heeft Rammstein al een nieuwe klaar. Niet Reise Reise 2 zoals aanvankelijk gepland, maar het iets poëtischer getitelde Rosenrot. Het is een woord dat fel contrasteert met de ijselijk mooie foto’s op het prachtige hoesje, dat op zijn beurt wel weer past bij de kille beukmetal waarin de Duitsers ook nu weer dealen.
Vanaf dag een was Rammstein een formule, en dan nog geen van eigen vinding, maar een popularisering van wat Laibach al jaren deed. Maar we vinden dat niet erg, lollig was het meestal wel. Op Mutter leek het plots zelfs af en toe ergens over te gaan, en toen we voor de eerste keer "Amerika" hoorden, gingen we zelfs een beetje plat voor zoveel idiotie. Rosenrot verandert geen millimeter aan die blauwdruk, maar we voelen toch een beetje metaalmoeheid. We hebben onze dosis Rammstein hierna wel gehad.
Een half album lang lijkt het de goeie kant op te gaan. Opener "Benzin" passeert als de bolide van Michael Schumacher op dat lange stuk in Hockenheim, meteen daarna komt "Mann Gegen Mann" overtuigend voorbij gemarcheerd, waarna de titelsong het sterke openingstrio sterk afsluit.
Zo lekker blijft het nog even. "Spring" is vintage Rammstein, "Wo Bist Du" is de bombastische trage die ook altijd nodig is, en dan krijgen we de groep op zijn commercieelst in "Stirb Nicht Vor Mir", waarin godbetert Sharleen Spiteri van Texas een potje komt meezingen. Ze hadden het ongetwijfeld niet gedacht, maar het blijkt wel degelijk een match made in heaven: het pathos van Till Lindeman wordt netjes beantwoordt door een Spiteri die duidelijk niet minder voor het grote gebaar gaat. Opnieuw lijkt een rol in het muziektheater een interessante marsrichting voor de groep. Het moeten niet altijd Hans-Peter Jansen en Hilde Norga zijn.
"Zerstören" en "Hilf Mir" maken nog even duidelijk dat deze groep nog altijd zijn voeten in een badje kokend metaal heeft zitten, maar met "Te Quiero Puta!" bereikt Rosenrot een absoluut dieptepunt. "Te Quiero Puta!" moet een verbreding van het muzikale spectrum voorstellen, maar is met zijn mariachitrompetjes ronduit tenenkrullend. Een slechte grap vertel je best gewoon niet, en ook dit idee had dus al in een vroeg stadium in de prullenmand moeten belanden.
Is Rosenrot slecht? Niet meer of minder dan de vier eerdere Rammsteinalbums, net zoals de vijfhonderdste Volkswagen die in Vorst van de band rolt niet verschilt van de eerste. Maar zoals elke bandwerker daar u kan verzekeren: na een paar jaar heb je ze wel gezien. Rammstein mag voor ons part nog veel platen blijven maken, maar voor ons hoeft het even niet meer.