De hype is enorm. Je moet al in de woestijn leven om niet te weten
dat dEUS na zes jaar een nieuw, volwaardig album heeft uitgebracht.
Hun nieuwste troetelkind, Pocket
Revolution, is gelinkt aan een heuse Europese veroveringstocht.
Deze tournee bracht de groep drie avonden op rij naar de AB. De
tickets gingen in juni als zoete broodjes over de toonbank, met de
bekende eBay-gekte tot gevolg. Er werd tot 60 euro betaald om er
toch maar bij te zijn. Op de eerste dag was ook radio en televisie
sterk aanwezig. Kortom, de verwachtingen waren hoog gespannen.
Hebben onze godenkinderen deze verwachtingen ingelost?
“De plaat heeft moeite gekost”, horen we Tom Barman in zowat ieder
interview – tot vervelens toe – zeggen. We geloven hem oprecht,
want vorig jaar was dEUS op sterven na dood. Tijdens hun optreden
op Pukkelpop was de magie er niet meer. Nadien werd Craig Ward
ziek, hij was het vele touren beu en besloot de groep te verlaten.
Ook Danny “Cool” Mommens, die op Pukkelpop een gelaten indruk liet,
verliet de groep om zich te concentreren op Vive La Fête. Beide heren werden
vervangen door ex-Evil Superstars-held Mauro Pawlowski en Alan
Gevaert, ex-bassist bij Arno. Of dEUS in deze nieuwe bezetting
terug springlevend was, leest u hieronder.
De set opende met ‘Pocket Revolution’, een ietwat verrassende
keuze. Iedereen – ook ondergetekende – verwachtte ‘Bad Timing’ (de
opener van de nieuwe plaat) maar dat was waarschijnlijk iets té
voor de hand liggend geweest. Het nummer werd strak gespeeld, de
toon was gezet. Daarna volgde het immer mooie ‘Magdalena’ en van de
nieuwe cd ‘Cold Sun of Circumstance’. Beide nummers werden met
bravoure gebracht en toen Mauro begon te zingen werd dit op luid
gejuich onthaald.
De magie begon echter toen ‘Instant Street’ werd ingezet. Het
schitterende einde zorgde voor kippenvel en was het begin van een
mooi trio: ‘Instant Street’ werd gevolgd door ‘Fell Off The Floor
Man’ en het Magnus-nummer ‘Assault On Magnus’. Que? Juist
ja, Magnus, het zijproject van Tom Barman met CJ Bolland. De song
paste echter wonderwel in de set.
Ook het middenstuk van het concert werd passioneel en met veel
overtuiging gebracht. Nummers als ‘The Real Sugar’, ‘Worst Case
Scenario’ en ‘If You Don’t Get What You Want’ passeerden de revue
en werden door het publiek op goedkeurend geknik onthaald. Vooral
bassist Alan Gevaert viel op als aanwinst. Daar waar het bij Danny
“Cool” Mommens bij de laatste optredens niet altijd zuiver was,
toonde de nieuwe dEUS-bassist zich een betrouwbaar sluitstuk. Hij
mag dan wel iets minder flitsend ogen, hij deed zijn ding vol
overgave en passie, en dat zien we graag.
De set barstte hierna pas echt los met een ontketende Mauro tijdens
de extended versie van ‘Theme from Turnpike’. Mauro wiste gedurende
het concert de herinneringen aan oudgediende Craig Ward haast
volledig uit. In zijn backings was hij uiterst betrouwbaar,
hij speelde constant strak maar door zijn aangeboren fysieke
nonchalance en présence eiste hij toch meer op dan een rolletje in
de schaduw van Tom Barman. Hij is een groep apart. En laat dit nu
net ook het minpunt zijn: soms leek het net iets té veel op een
optreden van Tom Barman & Mauro en begeleidingsband. Het neemt
niet weg dat Mauro de beste dEUS-transfer is sinds het vertrek van
Stef Kamil Carlens.
Het optreden werd geen greatest hits concert en was vooral
opgebouwd uit nummers van de nieuwe cd, afgewisseld met oud werk.
Dit was een geslaagde keuze, want zo werd het een aaneenschakeling
van hoogtepunten waarbij geen enkel nieuw nummer uit de toon viel.
Een van die hoogtepunten moest ‘Serpentine’ geweest zijn, ware het
niet dat het publiek de moeite niet nam om stil te zijn en te
genieten van dit nummer.
dEUS bedankte het publiek en verliet het podium. De menigte
schreeuwde om meer en dat kreeg het ook. Wat een bisronde! Het
nummer ‘Bad Timing’, waarvan we dachten dat ze daar mee gingen
openen, sloeg live in als een bom. De obligate, nieuwe single ‘7
Days 7 Weeks’ was een rustpunt, waarna tijdens ‘Little Arithmetics’
en ‘Suds&Soda’ het dak nét niet van de zaal ging. Eigenlijk de
enige keer deze avond. Het was een bijzonder tam publiek, dat op
obligaat applaus na ieder nummer en gejuich bij Mauro’s zang na,
bijzonder kalm was. Behalve bij ‘Serpentine’ dan. Nu ja, een loos
publiek blijft altijd mooi om zien. Als slot werd er in de tweede
bisronde nog ‘What We Talk About (When We Talk About Love)’
gespeeld, zodat de set werd afgesloten zoals hij begonnen was, met
een nummer van de nieuwe cd.
Hebben onze goden de verwachtingen ingelost? JA! De nieuwe nummers
blijken live beter dan op plaat en hoeven niet onder te doen voor
het oudere werk. Echte classics zullen het, met uitzondering van
‘Bad Timing’, niet worden maar in een live-jasje komen ze zeker uit
de verf. De groep was enthousiast, speelde met overgave de 1u50
minuten vol en deed ons verlangen naar meer. dEUS is terug, Mauro
is god en de andere groepsleden kweten zich schitterend van hun
taak. Barman kan trots zijn op zijn poulains.
