Verstokte fans van Disturbed in het algemeen en die met lange tenen
in het bijzonder, kunnen misschien beter meteen stoppen met lezen,
want wat volgt, zou hen wel eens in het verkeerde keelgat kunnen
schieten. Dat kan dan weer leiden tot wat ‘Ten Thousand Fists’, de
nieuwe Disturbed, bij mij opwekte, namelijk braakneigingen. Maar
goed, voor ik al mijn kaarten op tafel gooi, zal ik niet nalaten
mijn afkeer voor dit wanproduct te onderbouwen…
Disturbed was enkele jaren geleden één van de vele rijzende
‘sterren’ aan het toen nog fonkelende nu-metalfirmament. Hun debuut
‘The Sickness’, was meteen een schot in de roos en ging zowel in de
States als in Europa een paar miljoen keer over de toonbank.
Muzikaal volgde Disturbed nochtans druk bewandelde paadjes; het was
dankzij hun charismatische frontman David Draiman en ’s mans
snauwerige zangstijl dat de band erin slaagde zich van de grijze
middenmoot te onderscheiden. Zoals dat zo vaak bij een tweede plaat
het geval is, ging Disturbed met de opvolger van The Sickness
serieus de mist in: Believe bood
namelijk niets nieuws onder de zon en werd door de het kritische
gedeelte van de Disturbed-fanbase dan ook straal genegeerd. Anno
2005 is er dus ‘Ten Thousand Fists’, dat, afgaande op de
veelbelovende albumtitel en de nauwelijks in te tomen adoratie van
“de boekskes” de agressie van ‘The Sickness’ en de melodie van
‘Believe’ combineert om zo tot een nagenoeg perfect album komen.
Jammer genoeg strookt mijn mening wéér niet met hetgeen diezelfde
boekskes schrijven: op deze nieuwe klinkt Disturbed namelijk té
gepolijst, té clean en té dertien-in-een-dozijn om mij meer dan
dertig opeenvolgende seconden te kunnen boeien. Begrijp me echter
niet verkeerd: Disturbed bestaat stuk voor stuk uit verdienstelijke
muzikanten; van songs schrijven hebben ze minder kaas gegeten. Zo
trachten opener ‘Ten Thousand Fists’ en ‘Deify’ ons op een
prekerige, ja zelfs kinderachtige manier duidelijk te maken dat het
Amerikaanse systeem stinkt (tell us something we dón’t know)
en ruiken ‘I’m Alive’ en ‘Overburdened’ harder naar Bon Jovi dan
mij lief is. Enkel wanneer David Draiman zich van zijn machete
bedient om zich een weg door zijn vocals te hakken – en dat doet
hij veel te weinig – kan de plaat me nog enigszins boeien.
‘Stricken’, dat met de voor deze band ó zo typische
wa-a-a-aw-brul begint, ‘Sons Of Plunder’ (waar Disturbed met
een zinsnede als “heard it for the hundreth time” alvast
tekstueel spijkers met koppen slaat) en ‘Pain Redefined’ zijn
gewoon goede uptempo rocksongs, maar ook niet meer dan dat. Ook de
cover ‘Land Of Confusion’ verdient een eervolle vermelding, ware
het niet dat het origineel van Genesis een regelrecht kutnummer
is.
Volgens de Amerikaanse en Europese charts gaat ‘Ten Thousand Fists’
als zoete broodjes over de toonbank. Een gevolg van goede tot
uitermate lovende recensies of gewoon een sign o’ the times?
Wie zal het zeggen. Ook ik heb me laten vangen aan deze draak, die
ondertussen al verhuisd is naar de (jammer genoeg) goed gevulde
onderste lade van mijn muziekcollectie.
