Dierenliefde is altijd maar iets geks geweest. De grens tussen het toelaatbare en het weerzinwekkende is nergens zo diffuus als bij dieren en hun baasjes. Eigenaars dopen zichzelf om tot mama en papa of vrouwtje en laten zich door de dieren ongegeneerd het gezicht aflikken. En hoewel de hondentong hygiënischer is dan die van een mens, weten we toch nog altijd welke wij verkiezen.
Het kan met die liefde immers volledig verkeerd aflopen. Sommigen laten immers meer dan het gezicht likken of menen dat een diertje niet het been te berijden heeft als het maar een handje geholpen wordt. Bestialiteit is echter van alle tijden. Kinsey liet in zijn rapport weten dat tal van plattelandsjongetjes hun eerste seksuele ervaringen op de boerderij opdeden door lustig in het hooi te dollen, alleen waren de partners geen wilde boerendochters maar wel de koetjes en de kippen.
Helaas werd die mythe onlangs ontkracht: een ietwat hardhorige typiste had namelijk "horse" en "whores" met elkaar verward. Maar laat dat de pret niet drukken, want niet alleen onze cultuur kent verhalen van bestialiteiten. De bekendste zijn uiteraard die uit de Griekse mythologie waarin oppergod Zeus zich in de gedaante van dieren veranderde om bevallige schoonheden met zijn goddelijk zaad te bevruchten.In de middeleeuwen werd bestialiteit streng bestraft. Zowel mens als dier werden ter dood veroordeeld, al is er minstens één geval bekend waarbij het dier de dans ontsprong: terwijl de man levend verbrandde, kreeg het arme dier gratie. Dieren die betrokken waren in heksenpraktijken kwamen er helaas nooit zo goed vanaf.
En dat weet niemand beter dan Stef Heeren. Op zijn debuut If The Sky Falls, We Shall Catch Larks creëert hij samen met Bart Reekmans een bezwerende atmosfeer die niet misstaan zou hebben op een heksensabbat. Onder de naam "Kiss The Anus Of A Black Cat" laat deze landelijke bastaardzoon, geboren uit een infernaal huwelijk tussen Nick Cave en middeleeuwse troubadours, ons kennis maken met een duisternis die we nooit zouden geassocieerd hebben met (neo-)folk. Want net als Six Organs of Admittance geeft Heeren een nieuwe injectie aan wat in essentie een traditioneel muziekgenre is, door het repetitieve tot in het absurde door te voeren.
De songs op If The Sky Falls, We Shall Catch Larks zijn dan ook slechts zijdelings als songs te beschouwen. Zwaar repetitief en breed uitwaaierend maar toch minimaal ingevuld roept Heeren atmosferen op die zich nauwelijks laten categoriseren. Het bijna twintig minuten durende "Sighing, Seething, Soothing" noemt hij zelf het centrale punt waarrond de andere songs draaien. Al blijft het als luisteraar moeilijk om binnen al die herhaling een echte structuur te herkennen, laat staan een middelpunt.
Toch heeft Heeren gelijk wanneer hij zegt dat "Almost, Silver" een buitenbeentje is binnen het geheel. De song heeft een zekere weemoed in zich die opvallend positief klinkt wanneer we de andere nummers ernaast leggen. De aan Cave verwante stem vormt een uitstekende gids en uitnodiging om in de duistere folkdronewereld van Kiss The Anus of A Black Cat te stappen.
If The Sky Falls, We Shall Catch Larks is een prachtig album geworden dat ergens tussen "Black Holes In The Sand" van Gravenhurst, Nick Cave en Six Organs Of Admittance zweeft zonder onmiddellijk leentjebuur te spelen bij een van hen. Want net als deze heren heeft Heeren zijn stem gevonden in een niemandsland waar zelfs wij zacht durven te fluisteren dat sommige folk iets heeft.
