Lemmingen storten zich massaal in zee. Een uitspraak die tellen kan en het ergste vermoeden doet. Want hier is elke vorm van kritische zin uitgeschakeld en wordt alleen nog de stroom gevolgd. Slechts de enkeling voelt zich nog verheven boven de massa en weet deze dan ook te overstijgen.
Alleen: lemmingen storten zich niet massaal in zee. Laat staan gewillig. Een enkele keer explodeerde het aantal berglemmingen in dergelijke mate dat ze te kampen kregen met een grote trek en massale sterfte ten gevolge en zo ontstaan verhalen. Maar zoals elke bioloog u kan vertellen, kan elke diersoort dit wel eens overkomen: bevolkingsexplosies zijn nu eenmaal een natuurlijk fenomeen wanneer een soort floreert binnen haar milieu. Waarna zij het zichzelf onmogelijk maakt door haar grote aantal. En eenzelfde kan gezegd worden van de garagerock.
Onze zoöloog van dienst is normaliter (jd) maar een enkele keer wordt ook onze ruime expertise ingeroepen, zo ook met dit specimen The Van Jets genaamd. Deze elementen traden in de openbaarheid toen zij Humo’s Rock Rally wonnen en toen zij kort daarna ook nog de demopoll binnenhaalden, leek het hek helemaal van de dam. Op fora, chatboxen, lezersecties en omgekeerde fruitkisten allerhande wierpen nieuwe experts zich op om de overwinning toe te juichen dan wel te bekritiseren. Waar bij de grote vraag bleef: heeft iemand hun nummers gehoord?
Wij hebben ze live gehoord en waren er niet zo wild van. Het is dan ook met enige verrassing dat hun eerste EP ons best bevalt. Klonk "Richochet" op de demo nog te hoekig en te weinig gestructureerd, dan barst de song op The Van Jets open: de drums trappen venijnig de deur open waarna jankende gitaren als een meute hongerige wolven binnen stormen. Maar het raakt Verschaeves koude kleren niet, want ongestoord legt hij de vetkuif in de plooi: klaar voor een avondje stevige rock.
En die rock dient zich ongevraagd aan onder de mom van een oude huisvriend. Met "Honey White" wagen ze zich immers zonder schroom aan iets van Morphine’s song. Mark Sandman hoeft zich alvast niet om te draaien in zijn graf want deze versie staat als een — zij het ietwat bescheiden — huis. "Sweet Sugar Hangover" komt uitstekend van pas na dit avondje doorzakken met oude bekenden. Wild kronkelend baant het zich een weg door onze geteisterde hersenpan waarna de soepele baslijn van "All Down To Roll" op de heupen slaat. "Boulevard mag tenslotte het geslaagde feestje aflsuiten.
De vraag stellen of The Van Jets goed zijn, is een beetje zoals vragen of Benedictus XVI een goede paus is. Eenieder heeft zijn mening al klaar nog voor er goed en wel een oordeel geveld kan worden. The Van Jets is vooral een lekker pretentieloos rock ’n rollplaatje geworden en al het andere is, alle lemmingen ten spijt, een hoop gezeik.
