Twee jaar na release toch nog een album bespreken? We zijn volledig te vinden voor het idee dat goede wijn rijpen moet en we zijn ook al niet zo snel aan te sporen om een review te schrijven — die eeuwige ledigheid weet u wel? — maar dit is zelfs voor ons te bar. En toch slagen we er nog in deze keer kort op de bal te spelen.
U kon al lezen hoe goed we Efterklangs debuut Tripper vonden. Ook hun optreden in het Leuvense Stuk smaakte naar meer, zelfs al herkenden we de helft van de songs niet. Het bijwijlen autistische gedrag van de groep, de niet altijd even geslaagde achtergrondprojecties — datzelfde Stuk had ons op Valentijn immers indrukwekkender werk van artiesten van eigen bodem getoond — en ja, zelfs het kige Engels van de Denen werd met de mantel der liefde bedekt; want de show, dames en heren, klonk bijwijlen steviger dan we van hen gewend waren. Na een blik op de setlist begrepen we al half waarom. Nauwelijks de helft ervan kwam uit het debuutalbum.
De EP Springer klinkt alvast steviger dan het debuut, maar is, hoewel hij nu pas uitkomt, geen voorbode van wat komen zal. Springer is immers de twee jaar oude EP die nu ook voor het grote publiek buiten Denemarken beschikbaar is. En toch horen we hier een stevigere Efterklang die nauwer aansluit bij wat ze op de bühne brachten. In hoeverre het heruitgegeven Springer dan ook een boodschapper uit het verleden is, dan wel een te koesteren relikwie, laten we hier even in het midden want momenteel breken wij niet zozeer het hoofd over Efterklangs toekomst. In het hic et nunc ligt immers die mooie EP te wachten op ons oordeel.
"Kloy Gyn" neemt nog rustig zijn tijd om te ontplooien en laat zich gewillig voortdrijven op tragisch-heroïsche trompetklanken. Een nummer dat niet misstaan zou hebben op Tripper. "Antitech" daarentegen laat zich een onrustiger drumritme aanmeten en geeft zelfs een electrojazzsfeertje weer met ingehouden pianoaanslagen. De kige zang geeft het nummer zowaar een extra cachet. Het atmosferische "Redrop" steunt echter te zwaar op een te weinig beklijvende zang om lang bij te blijven. Een eerste en enige valse noot binnen het geheel. Want "Bright" klinkt fantastisch. Akoestische drums, piano en tikkende biljartballen (tja, wij denken daar nu eenmaal altijd aan als we die typerende tekketekketekketek horen). Zelfs de zang is hier meer dan geslaagd te noemen. Vervolgens wuift afsluiter "Filmsonic XL" ons nog even uit met langzaam opgebouwde electroruis die zachtjes uitmondt in enkele zoete klanken.
Springer is een sterke EP die niet alleen mooi aansluit bij het rustigere Tripper maar ook een andere kant van Efterklang laat horen, een kant die hen die afhaakten op Tripper wel zou kunnen bekoren. De nieuwe songs die live al uitgetest werden, doen verhopen dat Efterklang op zijn volgende album beide tot een boeiend geheel zal weten te verwerken. Dan kunnen die verwijzingen naar mùm eindelijk de deur uit.
