Hoe had de wereld er vandaag uitgezien zonder Kurt Cobain en Thom Yorke? Waarschijnlijk als een totaal ander universum waarin andere meesters nu de popmuziek zouden uitmaken. Voor Lost Sounds zou zo een wereld alvast het ideale decor zijn want van de laatste vijftien jaar rock ’n rollgeschiedenis ontbreekt elk spoor in hun muziek en ook het einde van de koude oorlog lijkt de wereldvreemde groep nog niet goed bekend.
Vaak liggen de grootste verrassingen nét daar waar je ze het minst zou verwachten. Lost Sounds is daar een zeer mooi voorbeeld van. De groep bracht haar nieuwste telg uit onder In The Red Records, maar is in feite wel het allerlaatste wat je van dit garagelabel zou verwachten. Het gaat hier immers niet om langharig tuig dat zich in de voetsporen van The Rolling Stones of Led Zeppelin wenst te begeven, maar om vier jonge knapen uit Memphis, Tennessee met de ambitie de grenzen tussen de garage en de new wave te slopen.
Van bij de eerste noten laat de band daar al geen twijfel over bestaan. De hypernerveuze beat waarmee het album opent irriteert nét niet genoeg om ons de kast op te jagen. Die beat wordt geen seconde te laat aangevuld door gitaren, waarop zangeres Alicja en zanger Jay Jay de kelen zeer wijd openzetten. Wat volgt zijn bombastische songs die abrupt maar onmerkbaar eindigen en naadloos overgaan in andere songs. Voor je het allemaal goed en wel beseft zit je dan ook al halverwege het album. Lost Sounds staat voor piepende synths die klinken als overstemde gitaren: en daarmee verruimt de groep het genre van de garage zowel als dat van de synthpop.
Dat maakt dat Lost Sounds met de beide poten in de jaren tachtig staat terwijl ze toch met geen enkele andere band uit die tijd kunnen worden vergeleken. Dichter dan de verre echo’s van Joy Division of New Order geraken we dan ook niet. Lost Sounds vult een groot gat uit de jaren tachtig, dat er al altijd wel is geweest, maar pas nu — twintig jaar later — eindelijk gevuld lijkt.
De groep lijkt overigens ook aan de angstpsychose van de jaren tachtig onderhevig. De teksten van "There’s Nothing" en "Let’s Get Sick" lijken zo uit het midden van de koude oorlog geplukt, maar kijk iets verder en je merkt al vlug een dubbele bodem en je komt tot de vaststelling dat de groep onze turbulente tijden eigenlijk gewoon aan die van de jaren tachtig spiegelt.
Heel af en toe durft Lost Sounds ook wel eens te slabakken, zoals na de drie openingsnummers "There’s Nothing", "Destruction Comet" en "I Get Nervous", wanneer de muziek ineens verder moet zonder de vlijmscherpe stembanden van Jay Jay en Alicja het album in haar eentje op snelheid moet houden. Toch zijn die dipjes van zeer weinig betekenis. Lost Sounds klinkt immers té speciaal om u zomaar van uw aandacht te brengen, en bovendien komt de groep ook weer altijd zeer vlug op snelheid.
Wij hebben dan ook redenen in overvloed om deze groep de hemel in te prijzen. Lost Sounds rockt als de beesten, maakt prachtige nummers én bewijst dat garage evengoed vernieuwend kan zijn. En daar moeten wij dan ongevoelig voor blijven? Weet u, wij zijn ook maar mensen.
