Het Italiaanse Jennifer Gentle brengt met Valende zijn derde album uit, maar tezelfdertijd is dit het eerste album dat de groep ook buiten thuisland Italië verdeelt. Hoe geslaagd haar psychedelische poprock ook mag zijn, vernieuwend klinkt ze nergens. Het blijft dan ook een album dat vooral de die hards aanspreken zal.
De eerste maal dat we Jennifer Gentle hoorden, dachten we iets in de trant van "what the fuck" gevolgd door een "dit plaatje moeten we hebben". Maar een enkele luisterbeurt later begon de waanzin ons wel heel bekend in de oren te klinken en na enig snuisteren in onze platenkast wisten we weer waarom: Syd Barrett. Barrett, in onze ogen nog steeds het genie van Pink Floyd, werd na hun legendarische debuut Piper At The Gates Of Dawn min of meer buiten gebonjourd. Het muzikale genie verdiepte zich namelijk iets te veel in LSD en aanverwanten om nog te kunnen functioneren binnen de band.
Barret bleef echter niet bij de pakken neerzitten en pende een indrukwekkende collectie songs bij elkaar. Een collectie waar Jennifer Gentle duidelijk naar geluisterd heeft, getuige dit album. De ware kenners van psychedelica zullen u er trouwens op wijzen dat u naast de invloeden van Barrett en de vroege Pink Floyd — de groepsnaam zelf komt trouwens uit het nummer "Lucifer Sam", terug te vinden op Piper At The Gates Of Dawn
— ook invloeden van folk, Sun City Girls en Acid Mothers Temple terugvinden zal, naast ongetwijfeld een pak andere al dan niet obscure groepen uit ver vervlogen drugstijden waarvan niemand zich nog iets herinnert. Maar of dat vanuit ander dan historisch perspectief interessant is?
Het album zet met de eerste songs onmiddellijk de juiste toon: handgeklap, een verdwaalde akoestische gitaar en rudimentaire drumslagen waarboven heliumstemmetjes zweven. Meer hebben we echt niet nodig om dit album te appreciëren als een semi-curiosum binnen onze collectie. "Circles Of Sorrow" zoekt dan weer aansluiting bij de nieuwe psychedelica van Elbow en Woodstar, terwijl "The Garden (part one)" en "The Garden (part two)" meer voeling hebben met de hele folkbeweging. Ook buitenbeentje "Hessesopoa" is het vermelden waard: een zeven minuten durende geluidseruptie zonder schijnbare structuur die zo enerverend klinkt dat we het niet anders dan goed kunnen vinden. Langzaam maar zeker komen we terug op het vertrouwde psychedelische terrein met afsluiters "Liquid Coffee" en "Nothing Makes Sense".
Onlangs droomden we dat de dokter ons een dagelijkse hoeveelheid vloeibare LSD voorschreef en deze van enkele pakjes suikerklontjes vergezelde met de opmerking: "één a twee druppels per klontje en drie klontjes per dag". In hoeverre Jennifer Gentle een invloed uitoefende op ons onderbewuste weten we niet en van de LSD zijn we afgebleven, maar dit plaatje hebben we nog eens opgelegd. Ook zonder drugs smaakt waanzin immers best wel lekker.
