Wij kennen u, hippe vogels van lezers: u wilt weten wat de snoepjes van morgen zijn en rekent daarvoor op ons. En natuurlijk doen we ons best om u van informatie te voorzien. Hip als u bent en downloader wat u ook bent, komen wij echter legaal maar meestal net iets te laat om mee te zijn. Maar dan leest u toch gewoon wat wij — vlot schrijvende pipo’s van uw favoriete muziekmagazine — er van vinden? In de ijdele hoop nog niet te laat te zijn signaleren wij u alsnog het geweldige debuut van de Zweed Jens Lekman.
Een trompetje zet triomfantelijk in, handclaps volgen waarop de zanger smooth invalt: "Yeah I got busted/so I used my one phonecall to dedicate a song to you on the radio". Je weet meteen dat hier een sharp lyricist vol zelfvertrouwen en met een schalkse knipoog je woonkamer binnenstapt. Als een echte Morrissey weet Lekman diepdroevige liefdesverhalen op te dissen, maar hij brengt ze op een bedje van relativerende ironie en sarcasme dat ook niet zo ver van The Beautifull South valt.
Die typische Mozza-balans tussen tragiek en humor is nog het meest aanwezig in het met een Groep Jezusachtige eenvoud gezegende "If You Ever Need A Stranger (to sing at your wedding)". "I would chew off my right arm to be someone’s lover", poneert Lekman dieptragisch, maar een glimlach is toch niet te vermijden bij "You think it’s funny/My obsession with the holy matrimony/But I’m just so amazed to witness true love".
Lekman is ook groots in het klein aanpakken van de dingen: met hetzelfde gemak waarmee hij op "You Are The Light" een half showorkest en de zwoele blik van Elvis gebruikt schuift hij alles aan de kant voor een superieure a capella take van "Do You Remember The Riots?". Meer is er niet nodig om het pijnlijke verhaal te vertellen van hoe hij halverwege de andersglobalistische rellen in Göteborg in 1999 beseft dat hij de liefde van zijn vriendin kwijt is. "I’m not a political fighter/and I don’t even have a lighter", maar plots zou hij liefst van al de hele stad in vlammen zien opgaan.
Elders zijn referenties aan de kamerpop van Belle & Sebastian legio. "The Cold Swedish Winter", bijvoorbeeld, met zijn mooie vrouwelijke tegenzang of het folky "Julie" dat zelfs een zweem Simon & Garfunkel in zich heeft. De intro van "Silvia" brengt ons tot slot nog eens de fel gemiste Andrew Dorff in herinnering. Totaal terzijde: weet iemand wat van die man is geworden na zijn geweldige debuut A Hint Of Mess?
Op When I Said I Wanted To Be Your Dog levert Lekman elf parels af, genoeg voor een erg voldragen debuut. Dit album is dan ook het beste van vier jaar lang onophoudelijk EP’s afleveren. Lekman heeft alles in zich om een grote te worden. Wie hem nu al ontdekt kan later opscheppen dat hij er vroeg bij was. Al zal er altijd wel iemand zijn die er een EP vroeger bij was natuurlijk.