Of zijn Frans accent geen probleem was wilde Jonathan Parant van Le Fly Pan Am weten. Hij had er immers geen last van. Wij natuurlijk ook niet, maar had hij geen problemen met onze Vlaamse tongval? Oh jawel, maar hij beloofde het ons niet te laten merken. Sympa quoi, les canadiens
De eerste maal dat we van Godspeed You! Black Emperor hoorden, was via het tijdschrift Oor. Nukkige Canadezen die al anders/anti-globalist waren lang voor het hip werd en die een broertje dood hadden aan de pers. Het interview was doorspekt met korte antwoorden en een duidelijke weerzin tegenover de pers. Toen we na lang zoeken slechts één kort interview met labelgenoten Le Fly Pan Am terugvonden, vreesden we het ergste. Ook dit interview zou kort zijn.
Gelukkig voor ons bleek gitarist Jonathan Parant een niet van humor gespeende spraakwaterval te zijn die interviews als een dialoog ziet en er bovendien geen bezwaar tegen had om het interview in de taal van Shakespeare te voeren eerder dan in die van Molière. Het interview nam direct al een mooie start met Parant die ons het volgende toevertrouwde: "I’m a shit talker but I talk." U bent bij deze gewaarschuwd.
enola: Als ik me niet vergis, is dit de vierde keer dat jullie op Belgische bodem staan, niet?
Parant: "Ja, we hebben al tweemaal in Brussel gespeeld en éénmaal in Luik. Ik heb een ook bezoek gebracht aan de Ardennen. I love les Ardennes : ik wil een barkeeper worden daar en bier schenken. Volgend jaar kom ik trouwens in België wonen. Nu Bush herverkozen is, wil ik weg. Ik woon te dicht bij New York."
enola: Onze premier is niet zoveel beter hoor en we hebben dan ook nog eens verschillende regeringen per landsdeel.
Parant: "Ik heb ervan gehoord ja. België is een gek land: een deel van België, Antwerpen, ligt in Nederland. Dat is toch verwarrend?"
enola: Het ligt iets ingewikkelder dan dat. (Waarna we een kleine geschiedenisles gaven over de haven van Antwerpen en de monding van de Schelde in de zee in Nederlands grondgebied).
Parant: "Dat is fantastisch. Jullie zullen van mijn land houden, all mixed up, all confused."
enola: Ik heb altijd gehoord dat Canada wel een mooi land is maar ook heel gestructureerd en geregeld, een beetje saai eigenlijk.
Parant: "Je hoort iedereen altijd zeggen hoe aardig Canada wel niet is. We have space and ice, it rhymes with very nice."
enola: Overtuig ons dan waarom we naar Canada zouden komen, los van de bands natuurlijk.
Parant: "Dat ga ik niet doen. Canada is een heel leuk land maar ik heb er achtentwintig jaar gewoond. En weet je, de Canadezen zijn heel sterk beïnvloed door de Europese en de Amerikaanse cultuur. Dat is natuurlijk fantastisch omdat we twee culturen hebben maar veel mensen zeggen nu dat ze de Amerikanen haten. Hoe kan je nu de Amerikanen haten, ze zijn met 52 miljoen. Er zitten heel wat interessante mensen tussen, het is gewoon te eenvoudig om te zeggen dat je hen allemaal haat. Ik ontmoet zoveel mensen uit Europa en zo, ik leer hun cultuur kennen en dat is voor mij een venster op de wereld. Zij komen in Canada wonen en ik…"
enola: …jij komt in België wonen.
Parant: "(lacht) Ik vind Brussel fantastisch. Nu, ik ga wel in het Franstalige deel van België wonen want ik ken geen Nederlands."
enola: Canada heeft met Quebec een Franssprekende minderheid, die een aantal keer in het nieuws is gekomen door haar strijd voor taalrechten en onafhankelijkheid. In België hebben we ook verschillende taalgroepen. Hoe kijk jij daar tegenaan als Quebecois?
Parant: "Bij jullie gaat het duidelijk om een taalstrijd terwijl het bij ons niet om de taal gaat, ook al beweren ze van wel. Quebec stond sterker dan Canada zelf en ze wilden onafhankelijk evolueren. Maar wij hebben hen nodig en zij ons. We hebben een andere cultuur en die wordt niet altijd (h)erkend. Het is een verhaal dat je vaak in de geschiedenis terugvindt en het is naïef om te denken dat de ene zonder de andere zou kunnen. Ik weet niet eens of ik Canadees ben of niet. Ik woon in Montreal, daar maak ik deel van uit. Neem nu Brussel, daar heb je net zoals in Montreal verschillende culturen die door en naast elkaar leven."
enola: Hoe is de scène in Montreal eigenlijk geëvolueerd? Is ze ontstaan uit een vriendengroep of kwamen er steeds meer mensen op een gebeuren af?
Parant: "Elke tien jaar lijkt wel er iets nieuws te ontstaan. Het zijn vaak Franstaligen die iets opstarten: het gaat over geloof en vertrouwen. Montreal is voor ons op creatief vlak een belangrijke stad. De scène in Montreal is als een monster dat uit het niets ontstond en nog steeds groeit. Het mooie eraan is bovendien dat het niet gaat om Franstaligen of Engelsen maar om mensen."
enola: Ben je zelf dan ook verbonden aan het Constellation-label?
Parant: "Ik heb voor hen gewerkt. Het was hard werk maar wel leuk. Ze gaven steeds jobs aan mensen die het nodig hadden en toen ik de mogelijkheid had om elders te beginnen, heb ik mijn ontslag gegeven zodat iemand anders mijn plaats kon innemen. Momenteel werk in een bar, wat ik graag doe. Ik wil hier dus ook in een bar werken. Ik hou van muziek maar ik ben er niet door geobsedeerd. Ik ben gewoon geobsedeerd tout court."
enola: Je bent dus eigenlijk een pervert.
Parant: "Ja. De tijd is te lang en er is tijd voor te veel mensen. So I want to put little spices. I’m a kind of little spices. I told you I was a shit talker. (lacht)"
enola: Jullie worden altijd vergeleken met Godspeed maar ik moet eerlijk toegeven dat ik die link niet zie. Zijn jullie het niet moe om altijd aan hen en postrock gelinkt te worden?
Parant: "Ik ben dat echt beu geworden. Het zijn goede vrienden van ons die we respecteren en ze hebben ons echt geholpen maar we zijn parallel aan hen ontstaan. In het begin had ik er nog vrede mee omdat ik dacht dat het uiteindelijk wel zou ophouden maar het blijft maar duren, waarschijnlijk ook omdat Roger (Tellier-Craig) een tijdje met hen gespeeld heeft. Zo zagen we soms affiches voor onze optredens waar de naam van Godspeed groter was dan de onze. Ik ben niet tegen postrock an sich maar nu is het als een sticker die op onze mond plakt terwijl muziek voor zichzelf zou moeten spreken."
enola: Ik hoor er vooral krautrock in, maar dat is ook weer een label op de muziek plakken.
Parant: "Krautrock is mooi omdat het zo vulgair is, zo denigrerend. Sauerkraut (waar de naam van afgeleid is, jbo) is niet eens Duits. Ik luisterde elke dag naar Faust en ben geobsedeerd door Can. Ik luister steeds naar dezelfde songs, vooral "Oh Yeah" op Tago Mago. We proberen wel niet bewust als Can of zo te klinken. Je moet het eerder zo zien als impression brings expression. We willen zelf geen namen van andere groepen laten vallen want vaak lees je in reviews hoe verschillende invloeden en referenties aangehaald worden en die worden dan bijna belangrijker dan de muziek en de creatie zelf. Ze bombarderen de lezer met een overvloed aan namen en muziekgeschiedenis."
enola: Hoe ontstaan bij jullie de songs? Hangen ze samen met de titels?
Parant: "Soms vertrekken we vanuit een idee of een concept en soms vanuit een fout. Fouten kunnen je ideeën veranderen en brengen je naar plaatsen waar je niet heen wilde gaan. Het gaat over ideeën, creaties, dingen delen,… We zijn als groep een democratie, er is geen leider. Voor ons gaat het om de kunst en de performance. We stellen onszelf continu in vraag maar eens we het op een medium uitgebracht hebben, zoals een album, willen we op een nederige manier zeggen dat dit iets is dat we willen doen en wat we wouden doen. Het voelt vooral goed aan dat het iets geworden is."
"(denkt na) "Autant Zig Zag" is bijvoorbeeld complex. We zijn een politieke groep maar zonder ethisch te zijn kan dat niet. Voor mij gaat het dan ook om de hele samenleving en hoe die vragen oproept die ruimer zijn dan alleen het politieke. De subjectiviteit die teruggebracht werd tot het algemeen welzijn, voelt voor mij heel verarmd aan. Het gaat om het politieke correcte van dingen: dat verandert me, maakt me bang en paranoïde. Ik hou van paranoia maar het wordt altijd opgedrongen door een fucking marsbar or something. Zonder abstractie kan je zoiets niet zeggen, het is niet alleen conceptueel."
""Autant Zig Zag" gaat, als je er over nadenkt, ook over zwerven. Het is je relatie tot het geografische maar ook tot het psychologische. Enerzijds zwerf je door het onbekende maar anderzijds heb je ook een relatie tot een stad, een extern iets en die relatie bestaat omdat je er een uitbreiding van bent. Als je een stap zet, gaat dat vanuit een intentie maar als je zwerft, is er ook iets dat je wil bereiken. We hebben zo ook een nummer gemaakt over de bloedsomloop en de cyclus ("éfférent/afférant" op de EP Sedatif en Fréquences en Sillons, jbo). Het repetitieve is niet noodzakelijk saai. Het is één van mijn obsessies: als ik iets repetitiefs beleef, dan weet ik niet wat het inhoudt maar wel dat het iets complex is, iets abstracts dat ik nooit ga kunnen aanraken. Het is als een cirkel zonder centrum, niet perfect."
"Live improviseren we ook op de songs maar we hebben steeds een structuur, een patroon waar we naar kunnen terugkeren: we dwalen maar toch vinden we onze weg. We weten waar we heen willen, wat het einddoel is, alleen het pad dat we volgen verandert. Ik heb een publiek nodig maar ik kan ze niet elke dag zien want dan voel ik me een aapje: bij een show wil ik een interaktie, een dialoog aangaan met mijn publiek. So stand in the front my friend."
