Ik had het eigenlijk al kunnen weten toen ik de trailer zag: dit
wordt niks. Het was ronduit genant hoe alle grappen in het
voorfilmpje voor het nieuwe avontuur van Groot Brittannië’s
favoriete mollige meid, rechtstreeks afkomstig waren uit de
eerste film. Bridget die met haar
kont op de camera landt of zichzelf belachelijk maakt op een chique
feestje. Colin Firth en Hugh Grant die een houterig, onbeholpen,
typisch Brits upper middle-class gevecht met elkaar proberen te
voeren, maar schijnbaar bang zijn om hun kleren vuil te maken. Een
verwijzing naar het gigantische oude dames-ondergoed dat onze
heldin draagt – allemaal momenten die in het origineel succesvol
waren en nu blijkbaar een bisnummer kregen. En inderdaad, dan zit
je het hele ding uit en je kunt niet anders dan tot de conclusie
komen dat ‘Bridget Jones: The Edge Of Reason’ enkel een flauwe
herkauwing is van wat we een jaar of drie geleden al hebben gezien.
Flairlezeressen overal ten lande zullen zich vast niet kunnen
houden van opwinding dat hun rolmodel terug van weggeweest is, maar
geloof me vrij: 108 minuten in een de stoel van een tandarts met
klinisch sadistische neigingen zijn leutiger dan wat er hier te
beleven valt.
Ongeveer zes weken na het einde van de eerste film, treffen we
Bridget Jones (Renee Zellweger) opnieuw aan, gelukkig voor de
eerste keer, in haar relatie met Mark Darcy (Colin Firth), een
ietwat saaie, maar lieve en loyale advocaat. Alles lijkt koek en
ei, tot Bridget het vermoeden krijgt dat Mark gevoelens heeft voor
een knap, jong, sexy meisje van z’n kantoor. Tijdens een skitrip,
komen de spanningen tussen hen tot een uitbarsting. Kort daarna
moet Bridget voor haar televisieprogramma op reportage naar
Thailand, samen met Daniel Cleaver (Hugh Grant), de slijmbal die
haar in het eerste deel al zoveel last heeft bezorgd. Zal Bridget
bezwijken voor de oliegladde charmes van Daniel? Zal Mark eindelijk
z’n stijve maniertjes achterwege laten? Zal Bridget eindelijk
vermageren? Zal Renee Zellweger leren acteren? Wie zal het zeggen?
Wie kan het wat schelen?
Een reden voor het succes van de eerste film was de herkenbaarheid
van een groot aantal van de situaties. Iedereen heeft zich wel eens
eenzaam gevoeld en iedereen heeft wel eens een relatie met iemand
gehad waarin je gewoon de hele tijd spectaculair je best deed om de
juiste dingen te zeggen en te doen, zonder dat het lukte. Want wat
je ook zei, het kwam er verkeerd uit, en wat je ook deed, het zat
zonder mankeren helemaal fout. Dat was het basisgegeven van de
eerste film: iemand wiens hele leven eigenlijk één grote faux
pas was – de prent was niet bijster grappig, maar goed, hij had
z’n momenten en niemand is er als een kwader mens buitengekomen.
Dan moet u eens zien wat we hier voor geforceerde toestanden op ons
bord krijgen – ver verwijderd van de kantelende roeibootjes en de
kantoorromances van vorige keer, zien we ditmaal Bridget in een
Thaise vrouwengevangenis wegens drugssmokkel, of als
nietsvermoedende winnares van een skiwedstrijd, simpelweg omdat ze
zichzelf niet kan doen stoppen. Als dàt geen herkenbare situaties
zijn waar elke moderne vrouw voeling mee zal hebben. De
plotwendingen zijn zodanig absurd en van de pot gerukt dat de hele
opzet van de film als een kaartenhuisje instort. Bridget Jones,
vrouw onder de vrouwen, die een stelletje Thaise hoeren en
moordenaressen in koor ‘Like a Virgin’ leert zingen? Uh-huh.
Jaja, hoor ik de toegeeflijke dames al denken, maar is het ook
grappig? Nauwelijks. Goeie grappen zijn schaars, en af en toe
krijgen we werkelijk prachtige staaltjes van wat ik graag
“kontklemmen” zou willen noemen, scènes die zoveel
plaatsvervangende schaamte oproepen dat het fysiologisch onmogelijk
is om je billen niét samen te knijpen. Kijk bijvoorbeeld maar eens
naar die ‘Sound of Music’-parodie tijdens de beginaftiteling. Wie
ooit heeft kunnen denken dat dat geestig zou zijn, verdient het om
verplicht op retraîte gestuurd te worden met Chris Van Den Durpel,
Jacques Vermeire én Geert Hoste. ‘The Edge of Reason’ is vooral een
verrassend trage film, die drie kwartier nodig heeft, enkel voor de
volgende gebeurtenissen: a) Bridget en Mark zijn samen; b) Bridget
en Mark maken ruzie en gaan (misschien, min of meer) uit elkaar. In
een aflevering van de gemiddelde sitcom hebben ze maar tien minuten
nodig om diezelfde informatie mee te geven. In de resterende tien
minuten lossen ze de situatie dan op, iets waar Bridget Jones nog
eens een uur voor nodig heeft. Om het gebrek aan samenhang tussen
de scènes te maskeren, wordt overigens uitgebreid gebruik gemaakt
van een irritante voice-over, waarvan het nut mij alvast geheel
ontging (Bridget loopt gelukzalig de straat over. Voice-over: ‘Ik
voelde me zo gelukkig!’ Nounou…).
Renee Zellweger kwam voor deze rol weer een pak kilo’s aan, wat in
wezen wil zeggen dat ze er voor de verandering eens niet uitziet
alsof ze elk moment aan ondervoeding kan bezwijken. Haar Brits
accent zit weer op z’n plaats en haar pruilmondje ook, maar helaas
krijgt ze maar weinig interessante dingen te zeggen. Hugh Grant
loopt er enigszins verloren bij – zijn personage werd blijkbaar
enkel in dit triestige excuus voor een plot gesleurd om de film op
een acceptabele lengte te krijgen. Colin Firth, tenslotte, is zowat
de enige die z’n werk naar behoren doet: hij heeft de opdracht een
saaie man te spelen en bij God, saai is hij. Zelfs klassebak Jim
Broadbent kan geen soelaas brengen: de arme man krijgt hooguit tien
regeltjes tekst en wordt voor die moeite dan nog beloond met een
ronduit vernederende scène waarin ze hem een lila pak aantrekken.
Had dan toch néé gezegd, Jim, zo hard kun je het geld toch niet
nodig hebben?
‘Bridget Jones: The Edge Of Reason’ is een miskleun op alle
fronten: een boegbeeld voor de hedendaagse vrouwen, die ditmaal zo
karikaturaal wordt voorgesteld dat ze gelijk van haar sokkel valt,
een komedie die niet grappig is, een film die geen enkele
bestaansreden heeft. Ik beschouw mezelf als een metroman, ’tuurlijk
dat. Geef mij ‘Moulin Rouge’ en ik
zal huilen wanneer Satine sterft. Zet mij ‘Shadowlands’ voor en ik hang twee dagen
lang aan stukken. Maar dìt? Dit is een vrouwenfilm zoals ‘Rambo’
een mannenfilm is – er wordt schaamteloos gemikt op een clichébeeld
van wat vrouwen verondersteld worden te willen, wat hun dromen,
ambities en fantasieën horen te zijn. In de praktijk: trouwen, af
en toe eens goed van de grond komen en kindjes krijgen. Is dat echt
het einde van de vrouwelijke horizon? Dames, laat u hier vooral
niet aan vangen.
http://www.bridgetjonesmovie.com/
