Nu de punkfunk uit de jaren tachtig nog even in is — de Madchester-scène staat al aan de deur te krabben met een kloeke dosis XTC achter de kiezen — willen wij u wijzen op het fijne plaatje van Radio 4. Oerbrits klinken deze Amerikanen en verdomd eighties ook nog. Dat wordt een trip down memory lane.
De jaren tachtig zijn terug, en hoe: de gigantische oorbellen en idiote beenverwarmers ontsieren het straatbeeld — geloof ons nu toch eens mensen, die waren toen ook al belachelijk — en een volbloed republikein met laag IQ zit opnieuw voor twee ambtstermijnen in het zadel. Wij wachten bang een nieuwe rakettencrisis en schoudervullingen af. Ook muzikaal horen we echo’ s naar dit tijdperk van lila kleuren, terroristische aanslagen en schoenen zonder sokken.
De no wave punk van Franz Ferdinand en de hunnen enerzijds en de punkfunk van The Rapture en !!! anderzijds zijn tekenen aan de wand: er wordt gigantisch geplukt uit een tot voor kort verguisde en vergeten muziektraditie. De nieuwe garde muziekliefhebbers is dan ook te jong om zich de oude rotten te herinneren. In alle eerlijkheid heeft de punkfunk van The Rapture ons echter nooit kunnen bekoren. Hun beruchte “House Of Jealous Lovers” klonk ons spontaan als een House Of Boring Farts in de oren — Jaja, over die grap hebben we toch een hele vijf minuten nagedacht.
Met hun maatjes Radio 4 is het gek genoeg anders gesteld: ja, zij klinken net zoals Public Image Ltd. (ofte PIL) en Gang Of Four en zij tappen inderdaad uit eenzelfde vaatje als andere bands, maar Radio 4 heeft een zeker je-ne-sais-quoi. Nu opperSex Pistol en voormalig PIL-frontman Johnny Rotten / John Lydon zichzelf belachelijk heeft gemaakt in een Britse variant op Big Brother voor BV’s, en wij in geen eeuwigheid onze Metal Box van PIL open gekregen hebben — het verdomde ding is vastgeroest — zijn we voor onze occasionele dosis PIL aangewezen op het generische middel Radio 4 genaamd, toepasselijk genoemd naar een song van PIL trouwens.
Niet blind voor de wereld rondom hen, laat Radio 4 met Stealing Of A Nation een striemende aanklacht tegen de gestolen verkiezing van Bush en de inval in Irak los, verpakt in funky uitvoering. Dat komt bijvoorbeeld duidelijk tot uiting in het op een sterk door reggae beïnvloede song waarboven Roman zijn aanklacht uitzingt: “Cut your losses / get the votes / come fall they’ll change every single quote”. Naast de wereldproblematiek vormt echter ook thuisland Amerika en hometown New York een bron van inspiratie; en in het bijzonder de clubgangers, overduidelijk in een song als “Partycrashers”: “you check your coat, they check your hair / new line fashion and your put on passion / don’t seem to get you anywhere”, of “The Death Of American Radio”.
Muzikaal wortelt Radio 4 sterk in de traditie van PIL en Gang Of Four: zware reggaetonen spelen de eerste viool in nummers als “Nation” of “No reaction” terwijl eighties-synths en sounds op het voorplan treden bij songs als “Dismiss The Sound” en “(Give Me) All Your Money” — overigens nu al een favoriet van ons. Wie één à twee nummers gehoord heeft, weet welke richting het album uit zal gaan: een combinatie van scherpe gitaren, reggae, etnische percussie en drums die klinken als ritmeboxen. Gelukkig bezit Radio 4 genoeg vakmanschap om het geheel spannend te houden. Twintig jaar geleden zouden we dit geniaal gevonden hebben, nu vinden we het gewoon knap.
Stealing Of A Nation is dan ook een heel fijn plaatje geworden dat netjes op de heupen mikt zonder het hoofd uit het oog te verliezen. Een aan te raden album dus voor al uw feestjes en intieme luistersessies. Maar als u dan toch in de platenzaak bent, schaf u dan ook ineens de sterke verzamelaar 80’s Underground Clubbing aan. Een dubbelalbum dat we om emotionele en nostalgische redenen nog steeds verkiezen boven de hedendaagse bands. We worden echt wel oud.
