Twee jaar na Madrugada’s Grit waagt opperhoofd Sivert Höyem zich aan een solo-avontuur. Met Ladies And Gentlemen Of The Opposition gaat hij echter iets té enthousiast te werk: hij probeert van veelzijdigheid een deugd te maken, maar verliest daarbij uit het oog dat niet alle genres zich tot dat soort van halsbrekende stunts lenen.
Veelzijdigheid is een mes dat langs twee kanten snijdt: enerzijds interessant om een album boeiend te houden maar anderzijds is het ook een gevaarlijke barrière om een eigen geluid in de weg te staan. In de meeste genres is dit niet direct een grote ramp, maar Sivert Höyem probeert dit slappe koord te bewandelen binnen het zwaarmoedige songwritersgenre waar het gevaar te struikelen en potsierlijk op je bek te gaan al snel op de loer ligt.
Ladies And Gentlemen Of The Opposition begint nochtans uitstekend met het mooie "Northwind" dat met een zinsnede als "This Is The End Of Everything" wel een beetje absurd opent. "Be For Real" zit wat in datzelfde vaarwater en geeft een gelijkaardige voldoening. Wanneer Sivert Höyem ons even later echter opschrikt met flarden postmoderne folk in "Smalltown Supersound", "Song For Cornelis" en "Black Box" ligt onze maag toch even overhoop.
Niet dat er iets mis is met de songkwaliteit op zich want met een beetje goede wil valt deze muziek zelfs perfect binnen het kader van de vernieuwende muziek te passen. Neen, het is eerder de snelle opeenvolging van de verschillende stijlen die ons parten speelt. Het ene moment hoor je een rustige, lang uitgesponnen song terwijl je het volgend moment een nerveus, folky up-tempo nummer over je heen krijgt. Zo botst Ladies And Gentlemen Of The Opposition voortdurend alle kanten uit en doet het ons daarbij denken aan een cocktail van bier en melk. Iets waarvan we niet willen weten hoe het smaakt.
Referenties als Tom Waits, Leonard Cohen en de Tindersticks volgen elkaar in snel tempo op en worden ongelukkig gecombineerd. Zo staat "Smalltown Sound" loodrecht op een song als "Be For Real" om even later met "Far From Here" weer een hele andere kant uit te willen. Laat ons Ladies And Gentlemen Of The Opposition maar gerust een popalbum noemen dat naar de grote treurwilgen dezer aarde lonkt en laat het nu nét die hoek zijn die niet aan een popalbum toe is. Wie dit soort muziek wil horen legt een plaat van de Groten op en gaat zeker niet op zoek naar een album als Ladies And Gentlemen Of The Opposition.
Wij zien Ladies And Gentlemen Of The Opposition dan ook als een krachttoer van Sivert Höyem, eerder dan als een fijngevoelig, laat staan essentieel album. Daarvoor klinkt Ladies And Gentlemen Of The Opposition te veel mossel noch vis.
