Als we onze streng geselecteerde bronnen mogen geloven, kregen we laatst een album van een bende brokkenmakers in de handen. The Icarus Line heten ze. Hun tweede album kreeg Penance Soirée als titel en verdient wel degelijk uw muzikale aandacht.
Het zootje ongeregeld van The Icarus Line kreeg al eerder de aandacht van A Perfect Circle, in wiens voorprogramma ze mochten spelen. Een referentie die wat ons betreft kan tellen, maar muzikaal hebben beide groepen weinig met elkaar te maken. The Icarus Line schrijft nummers op het kruispunt tussen punk à la The Stooges en Zeppelineske rock, met een vrij uitgesproken ’Engels’ geluid, hoewel de bandleden zelf van L.A. zijn.
De jongens van The Icarus Line mogen nog een eindje verder ploeteren voor ze de vergelijking helemaal verdienen, maar de sterkste uppercutmomenten van hun nummers neigen wat naar de vervlogen grootse dagen van At The Drive-In, terwijl de tragere melodieuze stukken (en dan vooral de tonen van zanger Joe Cardamone) wel iets weg hebben van The Dandy Warhols op een pestdag. Een allegaartje dus, en af en toe missen de nummers op Penance Soirée daarom wat richting en spanning.
De aftrap van het album, "Up Against the Wall Motherfuckers", heeft daar echter niet bepaald last van: stampdrum, knotsende bas, langgerekte zang – het heeft wat weg van de Rolling Stones in een stomende doucheruzie. Ook "On the Flash" blijft in dat sfeertje, maar laat meer ruimte voor de gitaar, wat een meer gebald gevoel geeft. Nog een hanger is "Spine Island", een nummer dat verschillende keren op uitbarsten staat, maar de climax telkens op het gepaste moment wegslikt.
"Kiss Like Lizards", daarentegen, doet wat te hard zijn best om spannend te zijn en bekomt zo het omgekeerde effect. Halverwege het album missen de nummers vaak wat vaart, hoewel "Getting Bright at Night" en "Big Sleep" daarom zeker geen slechte songs zijn. "White Devil" en "Meat Matter" zijn dat echter wel. Aan het einde van Penance Soirée haalt The Icarus Line nog wel eens zalig uit met "Virgin Velcro" voor met "Sea Sick" en "Party The Baby Off" punkerig nonchalant maar te sloom afgesloten wordt.
Wanneer krijg je rock and roll? ’Wanneer brokkenmakers niet meer enkel herriemakers zijn’, zou wel eens een antwoord kunnen zijn op die vraag. Met hun debuut Mono was het nog niet helemaal duidelijk of de jongens van The Icarus Line het herrie maken echt zouden kunnen overstijgen. Met Penance Soirée worden die laatste twijfels weggevaagd: herrie is het nog steeds, maar ook zoveel meer dan dat. Rock and roll, ja, inderdaad.
