Er is geen ontkomen meer aan: de popmuziek zoals die in de jaren tachtig floreerde is opnieuw in opmars. Die van Scissor Sisters besloten niet achter te blijven en loodsen ons op hun debuut langs catchy nummers die zowel belegen als fris klinken.
"Sing if you’re glad to be gay/Sing if you’re happy that way": een wijze raad van Tom Robinson, en door de heren van Scissor Sisters in acht genomen. Pronkend met hun geaardheid zingen — en neen, dat zuigen wij niet terplekke uit onze redacteursduim — Paddy Boom, Babydaddy, Jake Shears en Del Marquis de ziel uit hun lijf. Naast de meest weerzinwekkende namen ook voorzien van een ferme falset, en bijgestaan door welgeteld één dame: Ana Matronic.
Op hun zelfgetitelde debuut flirten Scissor Sisters (slang voor "lesbiennes", gesteld dat u het werkelijk weten wil) schaamteloos met vergane glorie: popnummers van ééndagsvliegen stammend uit twee decennia terug, voorzien van beenwarmers, épauletten, froefroe’s en nog meer dingen die niemand opgerakeld wil zien. De eighties werden niet zomaar door rechtgeaarde muziekkenners naar de vergeethoek verbannen.
Die tijden (toen George Michael nog deels (!) blond was en duizenden desperate tienermeisjes voor de gek hield) zijn al lang voorbij. Dachten we. Maar de Scissor Sisters zouden wel eens de reïncarnatie van Wham! kunnen zijn, zij het dan in een geslaagde versie. Met een snuifje Elton John (duidelijk hoorbaar in pianoballade "Mary"), Eurosongfestival ("It Can’t Come Quickly Enough"), ranzige Oostbloktechno ("Filthy/Gorgeous") en soft-porno ("Tits On The Radio") als smaakversterkers.
Dat het over the top is, daar twijfelen we niet aan. Maar voor één keer is het gepermitteerd een redenering van Marcel Vanthilt in de mond te nemen: "Het is er zo over dat het er weer BOENK! op is." En loochenen heeft geen zin: wij vinden dat de Scissor Sisters er BOENK! op zitten en pleegden al langer een vrolijk dansje wanneer hun gewaagde Pink Floyd-interpretatie weer eens airplay kreeg.
Normaliter baadt "Comfortably Numb" in een poel van pathetiek, maar Scissor Sisters transformeerden het ding tot een noestig tikkende discobom. En zo is elk nummer op de titelloze eersteling van Scissor Sisters wel een potentiële hit. Het hele album is wat ons betreft een hit, potverdorie! Zo glad en overgeproducet als alles wat de Gebroeders Paelinck ooit naar de Eurosongvoorrondes stuurden. Maar gelijktijdig zo verrukkelijk zoet, aanstekelijk en onweerstaanbaar dat weerstand bieden bespottelijk zou zijn. Sharp. Als de naaldhakken van Ana Matronic, maar minder pijnlijk om op te dansen.
