Soms is dit echt een klotejob: wanhopige pogingen ondernemen om
zinnige dingen te zeggen over films die zo onnoemelijk slecht waren
dat het enige waar je tijdens het kijken écht aan kon denken,
manieren waren om de hoofdrolspeler om het leven te brengen.
‘Dickie Roberts: Former Child Star’ is zo onwaarschijnlijk
onuitstaanbaar dat je spontaan zin krijgt om de verantwoordelijken
op te sluiten in een bepaalde kelder in Marcinelle die nu toch leeg
staat. Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik nog eens met
zoveel verlangen naar de uitgang van een bioscoop heb zitten kijken
– wat wil je dan ook, die deur was boeiender dan wat er zich op het
scherm afspeelde.
Van het concept viel nochtans wel wat te maken: Dickie Roberts
(David “sterf dan, hond!” Spade) was tijdens de jaren zeventig het
alom geliefde kindsterretje van een bekende sitcom, die eeuwige
glorie verwierf met de weinig waarschijnlijke slagzin: “This is
nuckin’ futs!” Tegenwoordig is Dickie echter in de dertig en
parkeert hij de auto’s van al die mensen die hem niet meer
herkennen. Hij speelt kaart met lotgenoten als Corey Feldman.
Dan op een dag krijgt hij via zijn agent Sidney (Jon Lovitz) de
kans om een auditie te doen voor de nieuwe film van Rob Reiner, die
hier zichzelf speelt in wat wel eens een carrièrevernietigend
optreden zou kunnen zijn. Dickie springt op het aanbod, maar heeft
volgens Reiner te weinig geloofwaardigheid als “gewoon mens” – zijn
hele jeugd stond immers in het teken van zijn veel te vroege roem,
hij heeft nooit een normale kindertijd gehad. Om die achterstand
aldus en alsnog goed te maken, adverteert Dickie in een krant naar
een gastgezin dat hem een maand lang wilt opnemen, zodat hij de
waarde van een normaal gezinsleven kan aanleren voor z’n rol.
Het idee van kindsterretjes die sindsdien volkomen in de
vergetelheid zijn geraakt, biedt in ieder geval een zeker
perspectief – toen ik het basisgegeven te horen kreeg, dacht ik
spontaan aan zo’n Danny De Vito-achtige, scherpe, satirische
komedie waarin de Amerikaanse showbusiness genadeloos onderuit
wordt gehaald. Oké, De Vito deed niemand echt een plezier met
‘Death To Smoochy’, maar zijn
venijnige mentaliteit zou hiervoor geknipt zijn geweest. Maar niets
daarvan. ‘Dickie Roberts’ is niet alleen een film waarvan alle
mogelijke weerhaakjes zorgvuldig zijn weggevijld, het is niet
alleen een volstrekt nietszeggende film over een onderwerp waar
nochtans behoorlijk wat over te vertellen valt – wat veel erger is:
het is ook gewoon geen grappige komedie. Wel integendeel.
‘Dickie Roberts’ heeft nog het meeste weg van een anderhalf uur
durende aflevering van de infernale sitcom ‘Full House’ waar ze
continu wel heruitzendingen van geven op commerciële zenders: elke
grap is belegen, de sentimentaliteit druipt er in overweldigende
doses vanaf en de onderliggende moraal (jawel, die hebben ze ook!)
is voorspelbaar en oubollig tot in de mate van het absurde.
Onder de komisch bedoelde situaties rekenen wij onder anderen:
David Spade die zich laat rondrijden in een buggy, Spade die van
z’n sokken wordt geblazen door een tuinslag onder hoge waterdruk,
Spade en het zoontje van het gezin waar hij verblijft die samen een
serenade brengen voor het nieuwe buurmeisje terwijl ze zich
voortbewegen op stelten (ik herhaal: op stelten! – er zou
een wet moeten komen die zegt dat je alles wat zich op stelten
voortbeweegt, legaal mag neerschieten), en als klap op de vuurpijl
de niet geheel onbekende grap met het dode konijn. Al wie ooit wel
eens een café bezoekt, kent die grap: de hond komt plots aanzetten
met het konijn van de buren tussen z’n tanden. Spade’s gastgezin
vermoedt meteen het ergste en aangezien die buren nogal lastige
mensen zijn, besluiten ze het dode konijn te wassen en terug in z’n
kooi te leggen, zodat ze nooit te weten zullen komen wie
verantwoordelijk was. Het gevolg: de buren komen thuis en schieten
in paniek aangezien ze het konijn twee dagen geleden al hadden
begraven. Ha-ha-ha. Regisseur Sam Weisman spendeert vijf minuten
van z’n speelduur aan die grap, kunt u dat geloven? ‘Dickie
Roberts’ is met voorsprong de meest onleuke film van de laatste
paar jaar, een infantiele poging tot humor die op den duur ronduit
genant wordt. Ik zat me letterlijk te schamen in de plaats van de
regisseur.
Sentimentaliteit, dan – dit is een film die zo onvoorstelbaar
stroperig is dat Weisman speciaal een kerstscène inlast tijdens de
verkeerde tijd van het jaar, enkel om het effect van een warme,
emotionele kerstochtend onder de familie te kunnen verkrijgen. Kun
je nagaan. Het tenenkrullend hoogtepunt komt er echter wanneer de
moeder des huizes (Mary McCormack) voorwaar een slaapliedje zingt
om Dickie te kalmeren na een nachtmerrie. Op dat punt ben je klaar
om in pure ‘Young Frankenstein’-stijl een woedende menigte te
verzamelen en met rieken, fakkels en rot fruit erop uit te trekken
om Spade en Weisman te lynchen.
Uiteindelijk komt Dickie er natuurlijk achter wat echt
belangrijk is in het leven: niet roem, maar een goed gezinsleven,
liefde van de mensen om je heen. Die moraal, die er door middel van
maar liefst twee soapachtige monologen wordt ingeramd, verhindert
trouwens niet dat Dickie zijn roem toch maar krijgt – op het risico
af het einde van de film te verraden (alsof iemand dat einde hààlt,
indien hij niet verplicht is te blijven zitten), kan ik u immers
wel, onder ons, meedelen dat hij de rol in de Rob Reinerfilm
krijgt. Kwestie dat ik u niet met prangende twijfels achterlaat.
Een warm, emotioneel gezond gezinsleven is van echte waarde. Maar
te gast zijn bij Jay Leno is toch ook meegenomen.
Het enige waarvoor ‘Dickie Roberts’ eventueel nog zou kunnen
dienen, is om de vele echte kindsterretjes te spotten die hier
bijrolletjes krijgen, al dan niet als zichzelf. Corey Haim en Corey
Feldman duiken op, Alyssa Milano speelt het sletterige
vriendinnetje van Dickie (van typecasting gesproken), en verder is
het uitkijken naar pakweg Emmanuel Lewis, ooit nog ‘Webster’ op tv.
Dit gedrocht van een film lijkt er mij eerder een teken van hoever
ze wel zijn weggezonken in de hel van Hollywood, dan van hun
vermogen om met zichzelf te lachen. Simpelweg passé zijn is
nog altijd beter dan opdraven in dit… ding, monster,
afzichtelijke draak. Noem het wat u wil, maar noem het vooral geen
film.
http://www.dickieroberts.com/
