Een paar jaar geleden leek het wel of goeie dansmuziek per
definitie lazy, loungy en/of funky moest
klinken. We werden dan ook overstelpt met een vracht releases van
artiesten die lome triphop, downbeats, jazzy tunes en dito vocals
aan elkaar knoopten. En ook al werd het merendeel van deze platen
geboren uit een laptop of een keyboard, de muziek klonk warm en
organisch. Maar teveel is trop en trop is teveel,
natuurlijk. Wanneer er té veel mensen op dezelfde trein springen,
dan raakt die trein overvol, en dan hangt er op den duur een
benauwende, bedompte lucht. En als dan ook nog eens de “foute” tv-
en radiostations zich over het genre ontfermen (en het op den duur
zelfs opeisen) alsof het een Foster Parents-kindje is, dan komt het
einde gauw in zicht. Moet ik er bijgevolg nog bij vertellen dat ik
mijn lounge-platen van weleer nog nauwelijks aanraak?
Er zijn echter uitzonderingen, platen die er voor mij toch een
beetje uitsprongen omwille van dat tikkeltje meer. Eén van die
platen was ‘Moodlex Sessions’, een fraaie broeikas waarin dub,
latin, deep house, warme Rhodesklanken en catchy baslijnen werden
bemest met opzwepende percussie, downbeats en hier en daar zelfs
een vleugje drum ‘n’ bass.
Achteraf gezien was het hoegenaamd geen toeval dat uitgerekend
dMoodlex voor een meerwaarde zorgde. Onze landgenoot Frank Bongers,
het sympathieke brein achter deze act, is immers een geschoolde
muzikant en dat was er – wanneer je de plaat een paar keer grondig
beluisterde – duidelijk aan te horen.
Op de nieuwe plaat, ‘Moodlex 24’, maken we kennis met een hele
andere Moodlex. Zoals Bongers zelf vertelt in de hoesnota’s, wilde
hij met deze plaat niet voortborduren op het succes van de vorige,
maar het roer volledig omgooien. Een nobel streven, natuurlijk, en
wat meer is: het is hem nog gelukt ook! Op het eerste gehoor deed
het geheel ons nog wat denken aan een kruising tussen Basement Jaxx
en Terranova, maar ook hier komen na enkele luisterbeurten de
nuances en de typische Moodlex-touch duidelijk naar voren.
Terwijl de voorganger ook best geconsumeerd kon worden vanuit je
luie zetel, zou het bij deze tweede schijf een ware marteling zijn,
vastgebonden te zitten op je stoel. De single ‘Just One Look’, die
u allicht al kent van de radio (deze week op 2 in de Hot List op
StuBru!), mag de cd openen, en laat er meteen geen twijfel over
bestaan waar Bongers naartoe wil: strakke beats, die als
dumdumkogels worden afgevuurd op je benen, een ruwe sound, veel
house, een scheut disco en zelfs elektro (kortom, alles wat goed is
voor de mens) en zondermeer geslaagde passages van vocalisten Joy,
Dez Mona en Scale. Uitschieters opnoemen is onbegonnen werk, maar
als ik erbij vertel dat er tijdens ‘Trouble at the Wrong Time’ en
‘Are We Doing It?’ bijna enkele vazen sneuvelden, weet u allicht
genoeg…
