Terwijl de geruchtenmolen over het splitten van Queens of the Stone Age ijverig voort maalt (zie ook op ons geweldige forum), waren we haast vergeten dat Mark Lanegan ook nog een éigen groep heeft. Weinig inventief draagt deze de naam Mark Lanegan Band, en laatst lieten ze de EP Here Comes That Weird Chill op de wereld los.
Meteen werd de titel als een onheilspellend dreigement opgenomen. Mark Lanegan staat immers gegrift in het collectieve rockliefhebbersgeheugen als die rijzige figuur van The Screaming Trees, die enkele jaren geleden door Queens of the Stone Age werd meegebracht naar Pukkelpop. Geheel Kiewit deinsde achteruit bij de aanblik van deze reusachtige special guest. Om nog geen minuut later vrolijk richting podium te beuken, en de security te demonstreren wat het nut is van dranghekkens.
Bij het beluisteren van Here Comes That Weird Chill is dat soort barricade echter geen noodzaak: wild enthousiast zijn we niet, en die interpretatie van de titel als dreigement blijkt eveneens onjuist. De hoesfoto — een duistere close-up van Lanegans norse gelaat — heeft nochtans als bedoeling spontane paniekaanvallen en hyperventilatie ten gevolge van een grote angst teweeg te brengen, hoewel dat ook maar een vaag vermoeden van onzentwege is. Zelfs dat satanslachje aan het begin van de plaat; het werkt volstrekt niet.
De foto doet denken aan de verwrongen karakterkop van een ander nors heerschap — Tom Waits — en dat kan toch niet de bedoeling zijn. Maar toen in de intro van "Lexington Slow Down" alleen piano en bromstem te horen vielen, moest er even in de ogen gewreven en de arm geknepen worden. Als dat alles was. Even verderop in het nummer wordt een gospelkoor tewerkgesteld. Op zich geen groot nieuws, maar meer pit ware welgekomen geweest. In de plaats krijgen we "On the steps of the Cathedral" , een kortstondige poging tot Somnabuliaanse demonenrock, en ook "Wish you Well" dobbert rond op een monotone cadans.
Nochtans heeft Lanegan geen moeite gespaard om interessante helpende handen in te schakelen, en twee daarvan zijn Josh Homme en Nick Oliveri. Uit QOTSA stappen met de verklaring dat je wat meer aandacht aan "je eigen groep" wil besteden, terwijl die eigen groep een dekmantel is voor jou en enkele leden van de band waaruit je net bent opgestapt: begrijpe wie begrijpe kan.
"Here Comes That Weird Chill" heeft enkele spaarzame hoogtepunten, waaronder de single —articuleert u rustig mee — "Methamphetamine Blues" en "Message to Mine". Op beide nummers speelt Millionaire-toetsenman Aldo Struyf mee. Een grote eer, bent u geneigd te denken, maar dan hebt u nog niet gezien dat hij als Aldo Schuyf in het boekje genoteerd staat. Ondanks die paar fijne momenten slaagt Mark Lanegan er niet in ons de hele plaat te boeien, zelfs al duurt die nog maar een halfuur. Wat ons betreft mag die weird chill de volgende keer geruisloos ons huisje voorbijgaan.
