Lisa Gerrard maakte ooit deel uit van het duo Dead Can Dance. Haar laatste soloalbum tapt uit hetzelfde vaatje als de latere platen van die groep: ijle zang ondersteund door etherische melodieën. Een knap album, maar enkel voor de fans.
Dead Can Dance wist begin jaren negentig haar schare volgelingen te vergroten met het album Into the Labyrinth. Hierna volgden nog twee albums, het redelijk succesvolle Toward the Within en Spiritchaser. Voor de fans werden recent nog een compilatiealbum en een vierdelige box met outtakes, live-registraties etc. uitgebracht. Ondertussen heeft Lisa Gerrard niet stil gezeten. Naast haar werk voor Dead Can Dance bracht zij soundtracks uit, o.a. voor Gladiator en zette zij met andere mensen allerlei projecten op poten.
Immortal Memory is een samenwerking met Patrick Cassidy, maar lijkt ons Gerrard pur sang: haar ietwat ijle stem zweeft boven de melodieën uit. De nummers klinken tragisch dan weer episch. Het album brengt bij ons als het ware de wereld van Lord of the Rings tot leven. We worden naar de Pelennor Fields gevoerd wanneer de troepen zich onder Aragorns leiding klaarmaken voor het gevecht en tevens nadat de zware strijd gestreden is. Kortom, het album leent zich perfect voor een soundtrack.
Lisa Gerrard heeft een heel mooie stem, maar haar zangstijl gaat allengs storend werken, de nummers klinken immers enorm beladen en zijn dan ook geen alledaags luistervoer te noemen. Het verzorgde boekje is een streling voor het oog, maar toont ook het eerder elitaire karakter van het album. Gerrard zelf zingt Keltische en Aramese (de taal van Jezus) gedichten wat het kunstzinnige karakter zo mogelijk nog meer onderstreept.
Immortal Memory is een verzorgd album met oog voor detail en uitvoering. Het is echter geen gemakkelijk album en zeker geen spek voor ieders bek.
