Het is gek hoe goede acteurs aan de slag kunnen gaan met
middelmatig materiaal, en er vervolgens veel meer van kunnen maken
dan wat het eigenlijk is. ‘Calendar Girls’ is een Britse feel
good-movie in de traditie van ‘Brassed Off’, ‘Billy Elliot’ en
vooral ‘The Full Monty’ – eenvoudige mensen, meestal uit een
doodgewoon arbeidersmilieu, doen uitzonderlijke dingen, en geven
het publiek gaandeweg de hoop dat ze zelf tot iets gelijkaardigs in
staat zouden zijn. U weet wat dat wil zeggen: geen situatie die u
niet van op een kilometer afstand ziet aankomen, geen personage dat
dingen doet dat we niet van hem verwachten – maar, als het meezit,
wél een charmant, goedlachs filmpje dat u met een glimlach weer de
straat opstuurt.
Het is het einde van de jaren negentig in Knapely, North
Yorkshire. Het Women’s Institute is een soort van veredelde
damesclub waar vrouwen strijden voor gelijke behandeling en
respect, door middel van wekelijkse bijeenkomsten met gastsprekers
over de geheimen van broccoli en de beste manier om je bloemen vers
te houden. De meeste leden vervelen zich, vanzelfsprekend,
steendood.
Nadat de man van Annie Clarke (Julie Walters) overlijdt aan
kanker, besluit haar beste vriendin, Chris Harper (Helen Mirren),
om een stunt in elkaar te boksen teneinde geld in te zamelen voor
het plaatselijke ziekenhuis. Samen met Annie en enkele andere leden
van het WI, zal ze poseren voor een speciale naaktkalender. Nuja,
bijna naakt, met de interessantste delen tactisch verborgen achter
bloemen, een schilderspalet of taartjes. De directie van het WI
schreeuwen eerst moord en brand, maar de kalender wordt een enorm
succes, en terwijl het thuisfront steeds minder aandacht krijgt,
worden de dames beroemdheden voor een dag, inclusief een trip naar
Amerika.
Aanvankelijk lijkt ‘Calendar Girls’ precies het soort van
vederlicht amusement waarvoor de televisie werd uitgevonden:
visueel is dit niet bijster spectaculair, met een sobere,
functionele stijl die de aandacht niet op zichzelf trekt, en ook
het verhaal, zowel als de emoties die erbij horen, zijn
kleinschalig, allemaal binnen de perken gehouden van wat het
verhaal toelaat. Kleine mensen, kleine levens, die heel even worden
opgeblazen tot iets groters. Televisievoer, zou u dus denken, maar
toch gebeurt er iets speciaals wanneer je dit met een publiek in
een bioscoop ziet: de gemoedelijke sfeer van de film kan
makkelijker doordringen, je krijgt echt het gevoel dat je samen met
die andere mensen een kijkervaring deelt, en dat is een aangename
sensatie.
Vergelijkingen met ‘The Full Monty’ dringen zich om voor de hand
liggende redenen op, maar de mentaliteit van ‘Calendar Girls’ is
helemaal anders. Waar ‘Monty’ veel vaker een tragische noot durfde
te bespelen, houdt regisseur Nigel Cole zijn film zo luchtig
mogelijk – zelfs de dood van Annie’s man aan het begin, is een
gebeurtenis die nergens een ernstige invloed uitoefent op de toon
van het verhaal, en twee scènes later zien we Walters alweer mee
kirren en lachen met haar vriendinnen.
Wat we hier wel krijgen, is de sfeer van een tiental oudere,
maar o zo charmante dames bij elkaar, die zichzelf lichtjes teut
drinken tijdens hun fotosessie, als kinderen zitten te spelen met
de neerzakkende zetels van hun eersteklasplaatsen op het vliegtuig
en, wat er ook gebeurt, altijd met hun beide voeten op de grond
blijven staan. Het leukste voorbeeld hiervan komt er, wanneer
Knapely plots overspoeld wordt door journalisten in de nasleep van
de kalender: elke vrouw die erop stond, krijgt plots een horde
nieuwsmannen achter zich aan, tot één van hen simpelweg naar haar
vriendin toegaat en zegt: ‘Nu kunnen jouw journalisten de mijne
ontmoeten.’ Leuk.
Dit alles is en blijft natuurlijk volslagen betekenisloos – een
niemendalletje, dat het grotendeels zonder echte plot moet stellen.
In het echte leven bestond er niet eens een conflict tussen de
directie van het Women’s Institute en de kalendermeisjes, ze vonden
het allemaal een uitstekend idee. Maar goed, je hebt nu eenmaal dat
soort situaties nodig om een film te vullen, en scenaristen Tim
Firth en Juliette Towhidi bedenken er zo nog een paar, om de
speelduur vol te krijgen: zo betrapt één van de vrouwen haar man op
een buitenechtelijke affaire (het publiek had dat al vanaf het
begin door, maar personages in dit soort films hebben nu eenmaal
meer tijd nodig voor dat soort dingen dan het publiek). En ook is
er een nevenplot rond Helen Mirrens zoon die er aan de haren
bijgesleurd lijkt, een weinig succesvolle poging om enig vlees te
geven aan een verhaaltje dat uiteindelijk maar weinig te bieden
heeft.
Maar goed, hoe banaal het in feite allemaal ook is, de film is
een goedgehumeurde ervaring, met twee geweldige actrices in de
hoofdrollen. Julie Walters en Helen Mirren zijn beide uitstekend,
stralen van begin tot eind klasse uit. Veel meer hoeft dat soms
niet te zijn.
http://www.calendargirls.tv/home.html
