Het gaat niet al te best met Disney – tien jaar geleden
verscheen ‘Aladdin’ in de bioscopen en in 1994 ‘The Lion King’,
twee absolute toppers uit de lange geschiedenis van het Huis van de
Muis. Geen enkele concurrent kon tippen aan hun succes, en wie het
toch probeerde – nog ‘Ferngully’, anyone? – werd genadeloos
afgestraft.
Nu, tien jaar later, liggen de kaarten echter helemaal anders.
Verleden jaar was ‘Atlantis’ niet alleen een commerciële flop, maar
ook gewoon een slechte film, terwijl concurrent Dreamworks een
enorme hit scoorde met ‘Shrek’. En
ook dit jaar versloeg ‘Ice Age’, een productie van 20th Century
Fox, Disney’s ‘Lilo and Stitch’ met een neuslengte aan de kassa.
Terecht? Misschien. ‘Ice Age’ is niet zo fris en origineel als
‘Shrek’, maar tijdens de makke zomer
die we in de multiplexen beleven, is het absoluut één van de betere
keuzes.
De plot van ‘Ice Age’ wordt in gang getrokken wanneer een
mammoet genaamd Manny een luiaard, Sid, ontmoet. Manny heeft zich
bewust onttrokken van de migratie naar het zuiden voor de komende
ijstijd, Sid is gewoon een loser die in de steek werd gelaten door
z’n familie. In de Vlaamse versie kan ik mij dat best voorstellen,
aangezien zijn stem daar wordt ingesproken door Chris van den
Durpel – je zou je jong voor minder laten vallen. In het Engels
neemt John Leguizamo de honneurs waar.
Sid en Manny komen in het bezit van een mensenbaby en besluiten
natuurlijk de peuter terug te brengen naar waar hij thuishoort; een
opgave die bemoeilijkt wordt door Diego de tijger, die door zijn
eigen groep verplicht wordt het kind levend naar zijn leider te
brengen, zodat die er malse kattenbrokken van kan maken.
De rest kunt u allicht zelf wel raden: de drie dieren worden
vrienden, aanvallen van de overige tijgers worden afgeslagen,
kleurrijke figuren kruisen hun pad en op het einde krijgen we een
melige uitsmijter. Zo gaat dat nu eenmaal.
Waar het het scenario betreft, neemt ‘Ice Age’ nergens echt
risico’s; de plot wordt geconstrueerd volgens een principe dat we
al eerder zagen in bijvoorbeeld ‘Jungle Book’. De figuurtjes zijn
klassieke residenten van de fantasiewereld van de animatiefilm.
Niets nieuws onder de zon wat dat betreft dus. Maar dat neemt niet
weg dat de humor, net zoals in ‘Shrek’, een uitstekende link met het heden
en de moderne mentaliteit vertoont. Hoezeer kinderen zich ook
zullen amuseren, het zijn hun ouders die zullen genieten van de
fijnere lagen. De relatie tussen de twee neushoorns, bijvoorbeeld.
Of one-liners zoals: “You couldn’t have any of your own, so you
decided to adopt.” Dat was een extra laag die ik een beetje miste
in ‘Monsters Inc.’, maar die hier op
schitterende wijze vertegenwoordigd is.
Leukste idee van de hele film: een running gag met een eekhoorn
en het eikeltje dat hij op strategische momenten doorheen het
verhaal probeert in veiligheid te stellen. De eerste en laatste
drie minuten van de film zouden bijna korte tekenfilmpjes op
zichzelf kunnen zijn, en zijn letterlijk om te gillen van het
lachen.
Net zoals eerder ‘Shrek’ en
‘Monsters Inc.’, werd ook ‘Ice Age’
volledig uit CGI opgetrokken, door de computer gegenereerde
beelden. Niet dat de plot daar expliciet om vroeg, maar de techniek
heeft tegenwoordig zo’n mate van perfectie bereikt dat het
makkelijker is geworden om het op de computer te doen als met
klassieke animatie. Stilaan krijg ik zelfs de indruk dat gewone
tekenfilms een beetje in het gedrang dreigen te komen. Som nu eens
even alle animatiefilms op die u de laatste vijf jaar hebt gezien.
Hoeveel daarvan waren klassiek, en hoeveel CGI?
Hoewel ‘Ice Age’ ook weer niet echt iets toevoegt aan de
hoogstandjes die we in ‘Shrek’ al
zagen, is het opmerkelijk hoe levensecht de karakters na een tijdje
gaan lijken; zoals het hoort in goeie animatiefilms, vergeet je op
den duur dat je naar een animatiefilm aan het kijken bent. Manny,
Sid en Diego krijgen een expressiviteit mee die op z’n minst
evenveel empathie uitlokt als eender wat uit de klassieke
tekenfilm. De menselijke figuren daarentegen, komen in vergelijking
nogal schetsmatig en houterig over. Ze zijn figuren, geen
karakters.
‘Ice Age’ geeft niet het gevoel echt een grote sprong voorwaarts
te zijn in de animatie-industrie; de techniek zagen we al eerder,
en de machinaties van het verhaal ook. Ik vroeg me trouwens af of
het nu echt wel nodig was om drie melige momenten aan het einde in
te voegen. Zelfs in een animatiefilm dient men bepaalde grenzen te
kennen. Maar als genre oefening is dit een zeer geestige
familiefilm, die tegen een rotsnelheid vooruit sjeest en ook de
ouders in de zaal met een gigantische grijns van genoegen de straat
op zal sturen. En voor wie het zich afvroeg: ja, eerlijk gezegd
vond ik hem ook beter dan ‘Monsters Inc.’
http://www.iceagemovie.com
