Bruce Almighty

Jim Carrey komt zijn deel van de zomerse blockbuster-koek
opeisen met ‘Bruce Almighty’, voor hem een terugkeer naar de aan
zijn rubberen smoelwerk opgehangen vehikels die hij tot voor enkele
jaren aan de lopende band maakte. Na zijsprongen langs ernstiger
projecten als ‘The Truman Show’, ‘Man On The Moon’ en ‘The Majestic’, is Carrey weer helemaal terug
waar de fans hem het liefste zien – nee, deze keer praat hij niet
langs zijn kont, maar er zijn momenten dat het niet veel scheelt,
én we krijgen een scène waarin de hondenurine letterlijk op de
camera spettert. De liefhebbers weten dus waar naartoe.

Carrey speelt Bruce Nolan, een nieuwsman in Buffalo die het beu
is om enkel banale human interest-verhaaltjes te mogen brengen, en
wanhopig uit is op een job als anchorman. Wanneer een wezelachtige
collega dat baantje onder z’n kont weggrist, slaan bij Bruce live
op tv de stoppen door (“Back to you, fuckers!”), en wordt hij
ontslagen. Niet zoveel later wordt hij in elkaar geramd door een
bende zware jongens op de parking van de tv-zender. En vervolgens
parkeert hij ook nog eens zijn wagen tegen een lantaarnpaal. Enfin,
het zit Bruce allemaal niet erg mee. In zijn wanhoop roept hij God
aan om hem te helpen, en die grote ritselaar in de hemel luistert
nog ook. Bruce maakt kennis met God, gespeeld door Morgan Freeman
(zié je wel dat God zwart is, ik wíst het!), die hem onder het
motto “als je denkt het beter te kunnen, ga je gang”, de macht over
het universum geeft, terwijl hij zelf op vakantie gaat. Vraagje:
naar waar gaat God op vakantie?

Bruce gebruikt zijn machten zoals elk intelligent persoon dat
zou doen: om onder de rokken van vrouwen te kijken, om zijn
vriendin (Jennifer Aniston) te doen genieten van G-plekken waarvan
ze niet eens wist dat ze die had, en om wraak te nemen op de
slijmballen van zijn oud werk. Hoe zou u zelf zijn? Maar (altijd
die maar), na een tijdje beginnen de gebeden binnen te lopen en
ontdekt Bruce dat God zijn méér betekent dan enkel maar je zin
kunnen doen, en dat hij plots een hoop verantwoordelijkheden heeft
waar hij niet om gevraagd had.

‘Bruce Almighty’ ontwikkelt zich als een moraliserend fabeltje,
dat duidelijk werd geïnspireerd op Capra’s ‘It’s A Wonderful Life’,
maar dan geregisseerd door Tom Shadyac, de man die ons ‘Liar Liar’
en ‘Patch Adams’ gaf. Laat ons zeggen dat de verwachtingen niet
echt hooggespannen waren.

In wezen is er natuurlijk niets zo subjectief als humor – wie
kon lachen met Jim Carrey wanneer hij door z’n anus praatte in ‘Ace
Ventura’, moet het voor mij niet laten, en zal hier ongetwijfeld
meer dan genoeg lol weten te rapen. Dit is een film die volledig is
opgetrokken rond het vermogen van Carrey om gezichten te trekken,
zijn stem omhoog en omlaag te laten schieten en zijn ledematen te
manipuleren in hoeken en bochten die voor een gewone sterveling
ondenkbaar zijn. Hij gaat nog nét niet zo ver over de top als in
‘Liar Liar’, maar wie al jeuk krijgt bij de gedachte aan ‘The
Mask’, kan zich hier maar best zo ver mogelijk van houden. Dit is
de Jim Carrey-show, en alle andere acteurs, inclusief Aniston en
Freeman, zijn enkel aanhangsels die nodig zijn om het verhaaltje
rond te krijgen.

Bekijk bijvoorbeeld een scène waarin Carrey een nieuwsuitzending
van zijn schofterige concurrent gaat verknallen. Met zijn
goddelijke krachten, weet Bruce het zover te krijgen dat de man
live in de uitzending enorme onzin gaat vertellen, vaak met idiote
stemmetjes er nog bij. Tijdens die scène is het Steven Carell als
slachtoffer die grappig is, maar het is Jim Carrey die het langst
in beeld blijft. Waarom? Is Shadyac zo waanzinnig verliefd op de
acteur die de enige bestaansreden van z’n regisseurscarrière is,
dat hij de gedachte niet kan verdragen langer dan tien seconden van
hem weg te cutten?

We mogen al blij zijn, veronderstel ik, dat de wansmaak ditmaal
binnen de perken blijft. We krijgen hooguit een wild in het rond
sproeiende hond die maar niet wil leren z’n behoefte tegen een boom
te doen, en een enkele schetengrap om het af te leren. Gezien het
team achter deze productie, is dat een meevaller. Hier en daar valt
zelfs een geestig moment terug te vinden – Bruce die z’n
tomatensoep splijt zoals Mozes de Rode Zee, bijvoorbeeld. Maar voor
elke geslaagde grap krijgen we er tien mislukte te slikken, en als
regisseur is Shadyac nooit in staat om een verrassend effect zijn
film binnen te smokkelen. Het hele ding ziet eruit als een
tv-programma op groot formaat.

Op het einde worden we naar huis gestuurd met een geforceerde,
voorspelbare levensles, geleverd via een monoloog van Freeman die
oprecht genant is. De man zal er wel goed voor betaald zijn geweest
(anders ga je niet tweede viool spelen in een Jim Carreyfilm), maar
dat neemt niet weg dat het een misdaad is om zo’n goed acteur
woorden in de mond te leggen als: “een mirakel is een kind dat nee
zegt tegen drugs en ja tegen een opleiding”. Ik zag de film tijdens
een voorstelling die – uiteraard – bevolkt was door Carreyfans die
lachten om werkelijk àlles dat de man deed, maar zelfs zij zuchtten
hoorbaar tijdens deze scènes. Kun je nagaan.

Bruce Almighty is na ‘Van Wilder’
en ‘A View From The Top’ de derde
komedie op korte tijd die bloopers toont tijdens de aftiteling.
Doorgaans is dat een teken van wanhoop van de kant van de
filmmakers, een poging om toch nog wat glimlachjes af te dwingen
van het publiek na een slechte farce. Hier is dat niet anders.
Bruce is niet zo slecht als die twee andere misbaksels, maar dan
hebben we het al over nuances in rottigheid die het ontleden niet
waard zijn. Alleen fervente Carreyfans toegelaten voor deze.

http://www.brucealmighty.com/