We liepen ze op een sobere namiddag toevallig tegen het lijf tijdens een miniconcert in de Fnac-winkel van Leuven, geraakten onder de indruk en werden prompt benieuwd naar hun cd. Thee Without Sin, Throw The First Stone heet het beestje en we zijn er een beetje verliefd op. Stache is Belgisch, anders, en goed.
Het Opwijkse Stache is al van 1997 actief, maar vond pas in 2001 zijn definitieve vorm. In dat jaar nam het viertal ook hun debuut op: Grow Up to Be Just Like You. Sindsdien is het Stache-geluid voller, warmer en vooral intenser geworden. Dat was ook te merken tijdens de talrijke liveshows die ze de laatste drie jaren gaven (onder andere in het voorprogramma van Dead Man Ray, Pieter-Jan De Smet, en Gorki). Hoog tijd dus voor een opvolger.
Dat is Thee Without Sin, Throw The First Stone geworden. Een plaat die de unieke en geslaagde combinatie van Tom Waits meets 16 Horsepower voortzet, en tegelijkertijd over die combinatie toch een duidelijk eigen Stache-sausje giet. Een beetje zoals bij de laatste cd van Dead Man Ray — een vergelijking die op meerdere vlakken hout snijdt — is de productie sober, zuiver en bijzonder filmisch qua sfeer.
Het mag al duidelijk zijn dat Thee Without Sin, Throw The First Stone geen vrolijke plaat is, integendeel. We hebben dan ook stellig de indruk dat Staches voorman en songschrijver Gunther Verspecht, net als Tom Waits en David Eugene Edwards overigens, materiaal van heel wat minder allooi zou produceren als hij met vlindertjes, bloemetjes, en regenbogen bezig zou zijn.
De titeltrack opent het album en zet de toon: misbruikte liefde, zondigheid, het spook van de melancholie, en machteloosheid. Verspecht en zijn akoestische gitaar beginnen kil met hun tweetjes, waarna druppelsgewijs de hele band de song overneemt in adembenemende opwellingen, tot het nummer eindigt met het tweetal waarmee het begonnen was.
Een grote verdienste is dat Stache steeds even strak en zuinig met geluid omgaat als Verspecht met zijn woorden. Wat anders in melige bombast zou kunnen hervallen, blijft daardoor perfect gecontroleerd en intens krachtig. De teksten zijn rauw en poëtisch, ver van zeemzoeterig gezemel, en worden afwisselend dan weer ruw, dan weer met de nodige karigheid gezongen.
Slechte nummers hebben we op Thee Without Sin, Throw The First Stone niet gevonden. Bijzonder zijn "Down to The Lake" en het ongemakkelijk integere "So Gone". "Mentapiperita" (wat een titel!) is de ideale kruisbestuiving tussen de eerdergenoemde Tom Waits en 16 Horsepower: ietwat demonisch, een slokje Western, bij momenten zelfs grappig, maar steeds even overtuigend. "Drawn and Designed For Charlene" is simpelweg vakwerk, absoluut één van de vele hoogtepunten van het album en live ongetwijfeld een echte ‘killer’.
Hetzelfde geldt voor "Little Waters Run to Rivers, Rivers Run to Sea", een nummer dat niet alleen tekstueel maar ook muzikaal een diepe woede uitschreeuwt. "Acoustic Thing to Do" is de akoestische herneming van het derde nummer "A Heroic Thing to Do", waardoor je plots een cirkelbeweging, een soort draaikolk, doorheen het album opmerkt.
Afsluiter is "It Eases the Pain", een intriest nummer dat verslagenheid en eenzaamheid tegelijkertijd schreeuwt, huilt en fluistert. Telkens weer vinden we de cirkel van Thee Without Sin, Throw The First Stone te klein, maar dat is eerder een compliment dan kritiek.
U hebt het vast al lang door: we zijn weg van deze plaat. Stache hoort bij het betere (Belgische) werk en hoewel hun muziek niet direct tot het meest toegankelijke genre gerekend kan worden, is het een grote zonde dat we ze tot voor deze maand amper kenden. Van ons moeten de jongens de eerste steen alvast niet verwachten, als we iets gooien zal het een droef maar mooi gedoornd roosje zijn.
