Haal de witte vlag maar boven. Jasper Steverlinck en de zijnen hebben immers besloten dat ze minstens even groot als U2 in de jaren tachtig willen worden en dus werd hun nieuwe cd op zijn stadions gemixt. “No more! Sing it! No more!”, maar laten we stellen — voor de naam Ed Kowalczyk valt — dat het gelukkig allemaal nog goed meevalt.
Als er één val is die de Gentenaren weten te vermijden, is het wel die van het dubbele conceptalbum: al twee albums lang beperken zij zich tot tien nummers die op één cassettehelft kunnen. En zo kunnen wij, cassetteliefhebbers als we zijn, ze wel pruimen. Meer nog: vanaf dertien tracks benaderen wij een cd met uitgebreid wantrouwen.
Met producer Mark Howard trok de groep om te beginnen al een U2-gerelateerde man aan. Howard is immers assistent van Daniel Lanois — die geregeld met de Ieren samenwerkt — maar begint nu voor zichzelf te werken. Bijgevolg was hij nog te betalen voor een bende ambitieuze Belgen, iets wat van Daniel Lanois waarschijnlijk niet gezegd kan worden.
Of het een het gevolg is van het ander mag zonder nader diepgravend onderzoek niet worden gesteld, maar op All is quiet now wil Arid wel eens klinken als Bono en vrienden: het gitaartje dat “Wintertime” moet openbreken is zo dichte familie van dat in “The Ground beneath her Feet” dat het wel het resultaat van generaties incest moet zijn. En ook elders wordt uitvoerig aan het grote voorbeeld gerefereerd.
Hét trucje van het nieuwe Aridwerpsel is echter wel het bruggetje: ongeveer elke song bevat wel zo‘n breakje halverwege de song, waarna opnieuw in vijfde versnelling wordt vertrokken en de boel met een krachtige finale wordt afgerond. “I wish I was all of that” werkt zich zo vanuit een ingehouden begin naar een grandioos uitbarstend einde. Het is het klassiek spelletje met de dynamiek, maar het werkt: wanneer het nummer haar hoogtepunt nadert (mooi ingeleid door zo‘n bruggetje) is er geen weerstaan meer aan.
Jasper Steverlinck en David Du Pré weten dus nog altijd een decente song te schrijven, laat daar geen twijfel over bestaan. De moeilijke tweede plaat van Arid bevat erg fijne momenten met “You are”, “All I did (was get close to you)” of het voornoemde “Wintertime”. Meer nog: het beloven goeie concerten te worden op hun volgende tournee: All is quiet now houdt een grote live-belofte in zich.
En toch: je voelt de dynamiek in de songs, de melodieën waaieren mooi breed uit, maar het boeltje klinkt zo afgelikt dat je je er onmogelijk nog aan kunt snijden. Howard produceert op maat van de stadions: een beetje echo, gezwollen geluid en vooral veel galm. En héél erg gelikt. Nergens vind je de kracht die Arid live wel heeft: All is quiet now ligt vlot in het oor, is onmiddellijk meezingbaar, echt alles wat je wilt, maar drie minuten na het laatste nummer kunnen wij ons echter geen halve melodie meer herinneren.
All is quiet now doet dan ook wat denken aan het grootste cliché over de nouvelle cuisine: al die kleine hapjes smaken wel verrukkelijk, maar je houdt er na afloop geen voldaan gevoel aan over. Het is aangenaam zo lang het duurt, maar allesbehalve memorabel. Daarvoor klinkt het allemaal iets te braaf. Volgende keer misschien iets minder productie en iets meer ballen?
