REWIND :: Arid

“We’re still alive!” Jasper Steverlinck kon het niet tevredener vaststellen, vrijdag in de AB. Zeven jaar na het einde van de groep kwam Arid nog één keer samen om debuut Little Things Of Venom te vieren. De jarige bleek nog altijd een schoon ding, maar enige ouderdomsvlekjes waren toch niet te ontkennen.

Er valt weinig af te dingen op het bommetje dat Arid in april 1999 op de Vlaamse muziekscene dropte. Zelfs al waren er vroege waarschuwingen. We herinneren ons een Marktrock in 1998 waar we mee op die eerste – en enige – rij stonden toen de groep om drie uur ’s middags het Vismarktpodium opende. We waren weggeblazen, koesterden dat Vers Talent-cdtje waar met “Marooned” één track van de band op stond, en hebben negen maand lopen oreren wat voor goeds er aan kwam.

Dat bleek ook. Toen Little Things Of Venom in 1999 uitkwam, sloeg dat in. Maar liefst vijf singles werden uit de plaat getrokken, zo benadrukt presentator Kurt Overbergh ook vanavond, maar wat misschien nog meer spreekt over de onmiddellijke impact is volgend feitje: op Hemelvaartdag 2000, nauwelijks een jaar na de release, kwam de plaat meteen op de negende plaats binnen in Studio Brussels tijdloze Album Honderd. Natuurlijk was dat overdreven – dat beseften we collectief, want het hield die top tien stek de komende jaren niet vast – maar het zegt iets over de impact.

Vandaag zijn we twintig jaar verder, staat Arid al sinds 2012 op sterk water, speelt de groep dat debuut integraal en is iedereen ouder geworden. “Onze trouwdag is óók lang geleden” horen we iemand achter ons opmerken op die niet uitgesproken bedenking. Het enthousiasme is er niet minder om geworden. Terecht.

“Wat een nummer is dit nog steeds”, schrijven we bij opener “At The Close Of Everyday”, dat voorzichtig binnen trippelt, maar met een shift naar boven plots openbarst. “Don’t you see that my heart is on fire?” galmt Jasper Steverlinck en je hoort hoe zijn stem in die twee decennia mooi gerijpt is, dieper werd en meer craquelé kreeg. Doorbraaksingle “Too Late Tonight”, met die heerlijke gitaar, krijgt meteen daarna een open doekje, blijft een wereldnummer. Mooi ook hoe de zanger de begeestering van vroeger, iets van de jonge hond die hij destijds was, in zijn zang terugvindt. Je hoort het in “All Will Wait”, wanneer hij die zanglijn die de overgang naar de uitbarsting vastpakt; een moment!

“En hoe is het zo nog na twintig jaar?” Het is een onwennig opnieuw kennismaken van zodra er moet gepraat worden. Steverlinck weet niet of hij nu in het Nederlands of Engels moet praten – dat beetje Frans voelde ondanks een enthousiaste aanwezigheid uit dat landsdeel helemaal onwennig – en schippert dan maar tussen beiden. Zouden er veel Amerikanen in het holst van de nacht zijn opgestaan om naar de stream te kijken?

Of ze de bindteksten nu zouden begrijpen of niet, ze zouden een puik spelende band zien. Zelfs al heeft David Dupré in die zeven jaar geen gitaar meer aangeraakt, zijn melodieuze bijdragen klinken vandaag als vanouds.  Drummer Steven Van Havere steekt “Little Things Of Venom” vol heerlijk kleine fills. Een rond en rollend “Believer” geeft hij samen met bassist Maarten Standaert een potig karakter.

Het is op dat soort momenten dat je nog eens wordt herinnerd aan Kyuss, een groep die je op het eerste gezicht niet met Arid in verband brengt, maar voor de jonge Dupré en Steverlinck wel een invloed was. Je hoort in de ingehouden spanning die “Dearly Departed” – met een flard “Can’t Get You Out Of My Head” in de outro – aan de ketting houdt. Toch is het ook het moment dat Little Things Of Venom wat gedateerd begint aan te voelen. Al te vaak schoot Steverlinck in het kielzog van dat andere voorbeeld, Jeff Buckley, in iets te veel rococo. Dan werd het epateren om te epateren, een overdaad aan kronkels en bochten waar ook “Me And My Melody” aan lijdt. “Life” is een late blitzkrieg, het enige nummer dat helemaal aan die stoner-invloeden doet denken. De groep speelt het met de power van Queens Of The Stone Age. “Soiree”, een nummer dat de groep ook al bijhad toen het op de Rock Rallyfinale van 1996 voor het eerst in deze zaal stond, sluit af.

“Hoeveel mensen kochten de platen na Little Things Of Venom? Dat is een pak minder” grijnst Steverlinck in de bisronde. Toch krijgen we nog een mooi greep uit dat later werk. “You Are”, de eerste single van tweede album All Is Quiet Now lokt een zangstonde uit. Voor een ander nummer kruipt de zanger achter de piano. “Seven Odd Years”? Precies het aantal jaar sinds het laatste optreden van de groep.

De mooiste momenten zitten in de tweede bisronde, wanneer de zanger solo een eerbetoon aan de vijf jaar gestorven Luc De Vos brengt, die Arid destijds aan zijn management hielp. Géén “Mia” – dank God – maar een beklijvend “Samen in dat donkere huis”. Het laatste woord is aan het beste van de latere Arid. “If You Go” is het moment waarop Steverlinck als zanger evolueerde  naar de man die hij vandaag is, en misschien daarom wel de logische afsluiter. Volgend jaar staat er opnieuw solowerk van hem gepland, na dit weekend gaat Arid opnieuw in de kast. Misschien is dat jammer, maar Little Things Of Venom nemen ze hen en ons alvast niet meer af. Die is vanaf nu definitief opgenomen in de Grote Belgische Rockcanon.