Jasper Steverlinck :: ”Het liedje is vaak slimmer dan de zanger”

Het vroeg zes jaar, een pandemie en het ontdekken van de producer in zichzelf, maar nu alle angstaanvallen zijn uitgezweet staat Jasper Steverlinck er opnieuw. Met The Healing heeft hij misschien wel de beste versie van zichzelf gevonden. Zijn tweede soloplaat werd zijn sterkste werk sinds Arid. “Ik heb opnieuw zin in die energie van toen.”

enola: Het is zes jaar geleden sinds je nog eens een plaat uitbracht. Er is in die tijd veel gebeurd, niet?

Steverlinck: “Is het echt al zo lang? Ik ben daar niet mee bezig, eigenlijk, maar het was inderdaad ook niet de bedoeling. Er waren omstandigheden. Ik was eerst en vooral veel aan het optreden, en dan was er ook nog mijn moeilijk parcours met producers. Dan begin ik met iemand samen te werken, blijkt het toch niet uit te draaien zoals ik wil, moet ik weer opnieuw beginnen, enzovoort. Dat was bij deze plaat eerst ook nog het geval, vandaar dat het zo lang geduurd heeft. Nu werk ik al een jaar aan nieuwe dingen, en bracht ik zelfs al dingen uit die ik zonder producer maakte, met mijn manager als studiotechnicus. Ik ben heel gelukkig met die methode, dus ik denk niet dat het nog zal voorvallen dat ik zo lang niets zal releasen.”

enola: Maar er waren dus ook angstaanvallen. Vanwaar kwamen die?

Steverlinck: “Natuurlijk zat COVID daar voor iets tussen. Net toen ik klaar was om met mensen in de studio te duiken, mocht het niet meer. Maar toch was dat niet dé oorzaak, ook niet dat ik zo lang ben weggeweest. Het was meer een samenloop van omstandigheden. De rechtszaak met dat Engelse management die bleef aanslepen, bijvoorbeeld, heeft heel hard op me gewogen. Ik heb die twee keer gewonnen, maar daar koop je niets mee. En net toen ik dat kon loslaten, zijn die angstaanvallen opgekomen. Zoals je ook ziek wordt het moment dat je eindelijk vakantie hebt.”

“Nu zit ik in een periode dat het beter gaat. Ik heb met mijn nieuwe manager, de beste die er is, bewust beslist om de release van The Healing uit te stellen tot nu. Zodat we eerst de nodige afspraken met het buitenland konden maken. Want als ik het album nu enkel in België uitbreng, staat ze op Spotify en zegt een Duits, Zwitsers of Turks label binnen enkele maanden, een jaar, dat het te laat is voor hen om er iets mee te doen. Nu zal de plaat dus ook in die drie landen simultaan uitkomen. Ook in Turkije, ja, want “Annabelle” heeft daar veel airplay gekregen. In april ga ik er voor het eerst spelen, solo, maar wel in een zaal van 1200 man die zo goed als uitverkocht is op dit moment.”

enola: Over die angstaanvallen zei je “als ik beter naar mijn teksten had gekeken, had ik het moeten zien aankomen”. Aan welke nummers denk je dan?

Steverlinck: “”The Healing” zelf. Dat is ondertussen uitgegroeid tot een episch, groot nummer, maar als ik nu die tekst lees waar ik zing ‘This old voice keeps on telling me that I have no choice / I’m slowly sinking back into my old void that I call my home / These old lies keep on whispering to me now / Telling me I’ve got to hold on to fears that aren’t real’… Daarin vertel ik mezelf eigenlijk al dat ik moet loslaten om te kunnen helen. En dat is wat er later gebeurd is, maar toen ik dat nummer aan het maken was, had ik daar nog niet die analytische kijk op. Maar de zaadjes van onrust zaten er dus wel in. Tja, de liedjes zijn vaak slimmer dan de zanger. Als ik “The Healing” nu live zing dan klinkt het me bijna profetisch in de oren. Daarom paste het ook goed als titelnummer, want dat is ook het verhaal van de plaat en zelfs van wat muziek altijd voor mij is geweest. Zonder dat ik dat daarom al te zwaar wil laten klinken: muziek geneest, heeft iets magisch.”

“Mensen vinden het vreemd als je over emoties praat. Misschien al iets minder in deze tijd, maar ik vind het nog altijd bizar om er zo naar te kijken, want eigenlijk zijn je gevoelens het belangrijkste wat je hebt. Dat is het stuur van je schip. Je kunt allerhande skills hebben, maar hoe je omgaat met hoe je je voelt, bepaalt je parcours. Het is dus nogal onnozel om daar niet mee bezig te zijn, en als songschrijver doe ik dat dan ook. En wie zich ergens op focust, wordt er beter in: dat is het verhaal van The Healing.”

enola: Je bent ook gaan mediteren.

Steverlinck: “Ja, dat doe ik nu al sinds 2018. Ik doe Transcendente Meditatie, wat The Beatles indertijd van the Maharishi Yohi geleerd hebben. Sinds ik ermee begonnen ben, doe ik heel consequent twee keer per dag twintig minuten. Als ik één ding moet kiezen dat ik graag vroeger had ontdekt, dan wel dat. Veel meditatietechnieken zijn gericht op ademhaling, op je concentreren daarop of op iets anders, als een vlammetje zijn. Bij Transcendente Meditatie krijg je een mantra, een woord dat niet echt iets betekent, zodat je niet in je associatieve brein blijft hangen. Als dat woord iets betekent of een connotatie heeft voor jou, dat mag je dat niet gebruiken. Je wil net dat door die mantra je brein ophoudt, en naar een diepe stilte gaat. Dat is het transcenderen. Je stopt met denken. Voor mij is het dan elke keer alsof er een soort grote zware vermoeidheid van me afglijdt, waarvan ik niet wist dat ik ze had, en ik heel helder word.”

“Ik mediteer ook voor elk optreden, en dat werkt wonderwel. Ik merk hoe ik niet meer moet nadenken over bindteksten, alles komt vanzelf op het moment.”

enola: “Love Will Lift You Up”, zing je.

Steverlinck: “”Lift You Up” is mijn allereerste poging om een vrolijk nummer te schrijven. Ik dacht dat dat simpel zou zijn. Uiteindelijk is het nummer toch helemaal anders uitgedraaid omdat ook Tom het anders zag. Het refrein “Love is gonna lift you up, love is gonna lift you up” was me komen aanwaaien als een soort Moby-song. Denk er een zwarte zangeres bij en je hoort dat. Live speel ik het ook meer in die zin, met ook nog een vleugje U2. Het is heel frappant hoe dat het enige nummer van mijn carrière is waar mensen luidkeels mee meezingen. Ik vind dat wel fijn.”

Geen Eurosong

enola: “The Healing” mocht groots klinken.

Steverlinck: “Het was een grootsheid die ik zelf voelde toen ik het schreef. Het was tijdens de lockdowns, echter: een tijd van weinig spelen, maar zelfs als ik eens ergens solo mocht gaan optreden of in duo, was ik me bewust van die potentie. En dat heb ik dan ook in de productie proberen te vertalen. Het is het eerste nummer dat ik zelf geproducet heb, voor veel andere heb ik samengewerkt met Tom Oehler, een Zwitser.”

enola: Wie is hij?

Steverlinck: “Ik was gevraagd door Ash Hicklin, een man die veel voor Eurosong-deelnemers schrijft en een eigen publishing company heeft, om een paar maand in Engeland te komen schrijven met hem. Nooit gedaan, wilde ik wel, maar dat bleek dus een schrijfkamp specifiek voor het Eurovisiesongfestival. Dat was, euh, niet duidelijk gecommuniceerd, want hij dacht dat ik een artiest was die er wilde optreden en met een songschrijver moest samen worden gezet. “Maak dan iets alsof je naar Eurosong zou gaan”, was dan de deal, en hij ging koffie halen. Tegen dat hij die had, had ik het refrein van ‘Annabelle’, en dus zijn we verder aan het werk gegaan. Tegen het einde van de dag was het nummer af, en kwam Tom, de producer van dienst, erbij. De versie die we met hem hebben ingenomen is wat op plaat is beland: mijn stem klonk heel goed, daar moest niets meer aan veranderd. Dat Tom dat kon was voor mij het begin om met hem te werken.”

“Het heeft nog even geduurd voor ik “Annabelle” opnieuw heb opgepikt. Het was pas toen ik een jaar later informeerde bij Ash of er nu iemand mee naar het Songfestival ging, dat ik er opnieuw bij uitkwam. Tom had het nummer met dertien verschillende zangers gemixt, geen had het zo krachtig laten klinken zoals ik, zei hij. En kijk: het is dankzij dat nummer dat ik nu een uitverkochte show heb in Turkije.”

enola: En ondertussen heb je dus eindelijk zelf leren producen? Hoe komt het dat dat zo lang heeft geduurd?

Steverlinck: “Het is inderdaad gek, maar ik zag het niet. Ik liep zo vaak tegen moeilijke samenwerkingen met producers aan dat ik dacht dat ik het probleem was. Het was ook iets dat de platenfirma vaak tegenhield, het idee dat ik het zelf zou doen. En ik dacht dat het zo hoorde, om te werken met een producer. Achteraf gezien is het stom dat ik dat zo laat heb ontdekt, want het was voor mij een bevrijding, dat ik dat nu zelf kon zonder – lelijk woord – bemoeienis van iemand anders. Zo ligt alles uiteindelijk veel dichter bij mij, bij mijn waarheid. Ik sta bekend als een artiest die live een bepaalde emotie kan brengen, en ik heb al geleerd dat topproducers dat met al hun skills niet gevat krijgen. Hun aanpak werkt voor het grootste deel van de zangers, maar niet voor mij. Als je bijvoorbeeld muziek opneemt met een clicktrack – wat kan, bij een Kendrick, Oscar & The Wolf is dat de max – ga je de emotie wegproducen. Als je dat doet bij een Leonard Cohen, Strand Of Oaks of Jeff Buckley, dan maak je die muziek kapot. En als je dat dan weigert, dan steigeren sommige producers al.”

“Er zijn heel weinig producers die elk project in vraag stellen, zoals een Rick Rubin, die nochtans veel van techniek kent, maar zich altijd afvraagt wat het beste is voor de artiest, en niet op zijn vaste methode terugvalt. Daar heb ik vaak mee geworsteld bij anderen, dat ik dan hun ideeën wel wilde volgen, maar meteen voelde hoe de magie weg was, omdat het plots te modern klonk of zo. Nu ik zelf produce, komt elke melodie, elke baslijn, elke drumpad, uit mijn hoofd. En dan is het soms ook nog niet juist, maar het is wel mijn beslissing als het de plaat haalde.”

Meer dynamiek 

enola: Waar komt “Malena” vandaan?

Steverlinck: “Zoals dat gaat met songwriting hé: op een avond zat ik hier, nam mijn gitaar en begon iets. Het begin van de strofe was er meteen: ‘Malena, I’m falling, I think you’ve got those eyes that can’t be read’. Ik voelde dat er een soort verhaal in zat, en ben moeten gaan graven in mijn geheugen waar ik de naam Malena haalde. Ik denk dat ik ooit de film Malena, met Monica Bellucci, heb gezien en dat moet nog ergens in mijn achterhoofd hebben rondgehangen. Ik heb hem niet opnieuw gezien, neen. Ik wilde in de sfeer blijven die ik zelf had bedacht, en wilde me niet laten beïnvloeden. Wel las ik de samenvatting van het verhaal, en dat heb ik dan wel in verdere delen van het nummer verwerkt, om dan in de derde strofe zelf het verhaal van dat personage af te maken. Ik wil het eigenlijk wel eens aan Monica Bellucci laten horen, maar geen idee hoe ik tot bij haar geraak.” (lacht)

enola: “Rivers” is in zijn kleinheid zowat het tegendeel van “The Healing”. Zocht je die grote contrasten?

Steverlinck: “Dat ik “Rivers” op een ukelele schreef, is ook weer zoiets. Ik had nog nooit zo’n ding vastgepakt, maar in een instrumentenwinkel kwam het er plots van: geef mij eens zo’n ding, en ik heb het gelijk mee naar huis genomen. Niet dat ik fan was van dat instrument, maar toch zat ik er dezelfde avond nog wat op te klooien. Ik kende niet eens akkoorden – ik speel alles op het gehoor – maar toch kwam dat nummer er zo uit. De tekst is overigens erg autobiografisch: ik zoek graag momenten van absolute stilte op om gewoon naar de natuur, pakweg een rivier, te kijken. Het is een heel contemplatief nummer, in alle stilte ontstaan, en daarom vond ik het zo schoon om het ook op te nemen zoals ik het gemaakt heb. We hebben alleen wat harmonium van Valentijn, mijn beste maat, en een beetje backing vocals toegevoegd; that’s it.”

“Die tegenstelling waar je op hint is een groot deel van wie ik ben. Ik hou van dynamiek, en van heel stil naar heel groot gaan. Ik wil dat spectrum live nog meer bespelen, zoals The Doors dat ook deden. De meeste concerten speel ik in duo, maar zelfs daarin zorg ik voor variatie: ik kan heel luid gaan met mijn stem en heel stil, en bij bepaalde nummers gebruik ik ook een stompbox en een loopstation om het groter te maken. Vaak krijgen we de opmerking dat mensen niet geloven dat we maar met twee waren. Als ik op meer festivals ga spelen wil ik nog meer die breedte in dynamiek opzoeken. Weet je, veel mensen weten niet meer dat ik met Arid vroeger een rockgroep had. Ik heb daar weer zin in, in meer dynamiek, meer energie.”

enola: Er komen heel wat concerten aan, er zit volk op je te wachten. Doet dat deugd?

Steverlinck: “Enorm. Soms wordt me gevraagd of ik nog veel doe sinds Arid. Wel, ik heb nog nooit in mijn leven zoveel concerten gespeeld en uitverkocht als nu. Ik ben mijn publiek erg dankbaar, het zijn trouwe fans en dat is leuk als er in de pers niet veel over je wordt geschreven.

enola: Steekt dat gebrek aan persaandacht bij momenten? Ik herinner me een nogal boze tweet van je, ergens tijdens de campagne rond ‘Night Prayer’ over hoe geen journalist een van je vele concerten had besproken.

Steverlinck: “Dat herinner ik me niet meer, want ik ben niet eens zo’n tweeter. Maar ja, soms voelt dat wel zo, of wijst iemand anders me op dat gebrek aan aandacht. Toch heb ik me daar nooit echt aan geërgerd, net omdat mijn zalen vol zitten. Bij mijn platenfirma is de opmerking wel eens gekomen dat ook bij de MIA’s mijn naam nooit valt, terwijl ik toch 20.000 platen heb verkocht, maar ik lig er niet wakker van. Ik heb het resultaat dat ik wilde en mijn zalen zitten vol; het is oké. Al zou het natuurlijk fijn zijn mocht de pers eens over mijn optredens schrijven.”

enola: Ben je ooit bang geweest dat het voorbij was of dat het voorbij zou kunnen zijn? “I had a dream of my own, now it’s gone”, zing je in ‘Nashville Tears’. Is dat uit het leven gegrepen, dat sentiment?

Steverlinck: “Goeie vraag. Dat nummer schreef ik toen mijn zalen nog altijd vol zaten, maar ik wel het gevoel had dat ik geen vooruitgang meer maakte. Ik wilde nog altijd mijn muziek naar anderen brengen, meer dan, maar het kwam er toen niet uit. Ook door mijn eigen schuld hoor, ik wijs niet alleen anderen met de vinger; ik slaagde er even niet meer in te groeien, en dat gevoel zit in die zin. Ik had toen echt het gevoel dat dat ik meer had kunnen doen, dat was heel eenzaam.”

“Ondertussen ben ik daarin veranderd. Ik aanvaard nu dat je niet per se alle vooropgestelde doelen moet bereiken. Gelukkig zijn kan ook gewoon in het gevoel zitten dat je toch progressie maakt, nog evolueert. En daar ben ik nu. Ik sta niet meer stil.”

Sony
Arid

recent

Elizabeth O’Connor :: Walvistij

Denk aan het leven op een nauwelijks bewoond eiland,...

Heraclitus :: Alle Woorden

Alle Woorden als titel van een boek klinkt indrukwekkend,...

We Are Open 2025 :: Een bosaardige bodem vol bloed

7 februari 2025Trix, Antwerpen

We hadden de MIA's, de Week van de Belgische...

YÅ«ko Tsushima :: Een Vrouw rent over een Berg

Onder het pseudoniem YÅ«ko Tsushima publiceerde Satoko Tsushima (1947-2016)...

Paddington in Peru

n 2014 zorgde een combinatie van CGI en ‘motion...

verwant

Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in