"Als één van ons het maakt, dan haalt hij ook de anderen in de spotlights," zo sprak Eminem met zijn posse Dirty Dozen (D12) af. Toevallig of niet was het Eminem zelf die als enige blanke rapper van het gezelschap doorbrak. En hij hield woord: Kuniva, Bizarre, Kon Artis, Proof en Swift mochten vorige winter al met hem mee op tournee en de bleekscheet van de bende figureert ook prominent op het hoesje van Devils Night als executive producer.
Het eerste album van de zes rappers (twaalf met hun alter ego’s erbij) drijft dan ook grotendeels op dezelfde trucjes als The Marshall Mathers LP, Eminems laatste album. In tegenstelling tot dat laatste album is Devils Night echter vooral een partyschijf en de bedoeling is — zoals verwoord in "Ain’t Nuttin’ But Music" — duidelijk "to let the good times roll". Dat gebeurt op overtuigende wijze op tracks als "Shit Can Happen" en "Nasty Mind". En dat daar soms de nodige chemicaliën voor nodig zijn, maakt het gezelschap op weinig subtiele wijze duidelijk in de wat mindere single "Purple Pills".
Op sommige punten volgt Devils Night de succesformule van The Marshall Mathers LP dermate naar de letter dat we het verschil niet meer horen. Zo figureert ook op deze plaat een korte discussie met de denkbeeldige platenbaas Steve Berman, die beweert dat het hem aangeboden D12-album voor geen meter zal verkopen. Waar dat bij Eminem werd gevolgd door het nijdige "The Way I am" volgt ook bij D12 een van de kwadere songs. "Revelation" is een opzwepende track die Pink Floyd’s "Another Brick in the Wall" de eenentwintigste eeuw binnenloodst: "I don’t wanna go to school/I don’t want your education/I don’t wanna be like you/I don’t wanna save the nation," zo klopt het klasje zich stoer op de borst.
Ook de titeltrack steekt boven de andere nummers uit, drijvend op een spooky ritme dat botst met de nijdige rhymes waarin Eminem zich als de antichrist presenteert en met enthousiasme stelt dat hij deze keer gekomen is om te heersen en het zijne te nemen — "Sympathy for the Devil" voor het getto verklaard, zo u wilt.
En dus: kan D12 op zichzelf staan? Is Devils Night een overtuigend visitekaartje? Ja en nee. Hoewel het schijfje enkele sterke nummers bevat, telt het minstens vijf nummers teveel, maar dat gold evenzeer voor The Marshall Mathers LP. Erger is dat het telkens Eminem is die de nummers een trapje boven de middelmaat moet tillen. Is het zijn nasale, scherpe stemgeluid, zijn vlammende raps? In elk geval: de man heeft iets dat de andere vijf ontbreekt.
De opvolger dus van The Marshall Mathers LP? Een beetje. Minstens vier nummers zouden probleemloos op een Eminemalbum kunnen staan. Zeker de laatste, niet op het hoesje vermelde track "Girls" betreft enkele persoonlijke afrekeningen van Eminem waar D12 niets mee te maken heeft. Zowel Fred Durst als Deejay Lethal van Limp Bizkit krijgen de wind van voren. Ook Everlast, die het afgelopen jaar in een over-en-weer scheldpartij met Eminem terechtkwam, moet het nogmaals ontgelden.
Devils Night is dus vooral een zaak van de skip-toets goed te weten staan: nummers als "Revelation", "Devils Night" en "Nasty Mind" zullen nog wel even door onze kamer schallen, maar even vaak is het tijdig skippen om het zeurderige "Purple Pills" of het middelmatige "Blow my Buzz" over te slaan.
