De langverwachte cd Nubreed van Lee Burridge werd eindelijk gereleased op 14 augustus 2001. Wij hoorden een ware joyride van funky eclectische Nu Skool, gemixt met progressive house en nog enkele moeilijk definieerbare begrippen. Nubreed genereert een nieuwe sound die Engeland en de wereld inpalmt. Wie weet volgt België ergens aan het staartje.
Deejay Lee Burridge werd ontdekt door mensen als Deejay Sasha, een der meest befaamde deejays ter wereld. Sasha kwam terug van een tournee met het verhaal dat hij "een radicaal nieuwe deejay" had ontdekt die álles kon spelen.
In 1991 besloot Lee Burridge om een of andere duistere reden naar Hong Kong te huizen. Hij werd er meteen resident-deejay in Neptune en zette de stad op de kaart van de dance-muziek. Na zes jaar kolonisatie van de danswereld in Hong Kong haalden Deejay Sasha en Craig Richards hem over om terug te keren naar Engeland. De inmiddels legendarische dance-tiran speelde in onder andere The Bomb (Notthingham), Fabric, (London), Golden en massa-evenementen zoals Cream (Liverpool). Sasha, Lee Burridge en Craig Richards richtten TYRANT op: "what’s in a name".
Lee Burridge speelt vandaag overal ter wereld. Van Engeland, Ibiza en Amerika tot en met Israël, Thailand en zélfs België. Burridge deejayde onder andere in het Brusselse Tour & Taxi, waar het publiek wild raakte van de altijd lachende kaalhoofdige Engelsman. Ondertussen gaf het Belgische N.E.W.S. zichzelf de opdracht om progressive house als Lee Burridge en zielsverwanten te promoten in België en omstreken. Het slaagde er deels in door op House Torhout een tent te wijden aan deze nieuwe muziektrend.
Burridges nieuwe cd, Nubreed, is een eclectische mix van futuristische breakbeats, groovy-achtige geluidjes, hi-NRGhouse… Je vindt het allemaal terug in één set. Het klinkt als een tovenaar die trucjes uit zijn mouw schudt en telkens wanneer je denkt te weten wat hij tevoorschijn tovert, overweldigt met een radicaal nieuwe verrassing. Niemand anders betrekt zoveel verschillende genres in één mix als hij. Met zijn ingeënte grijns kun je de verdenking van speed, ecstasy en iets te veel plezier in het leven hard maken. Burridge houdt ervan het publiek te plagen met zijn muziek, speelt graag spelletjes met uit de bol gaande dance-freaks en windt de hele zaal met een simpele vingerknip rond zijn vinger. Hij is een meester in het creëren van een heel aparte, idiosyncratische set, gaat op zoek naar de meest obscure platenlabels en gedateerde b-kanten en plaatst ze zonder moeite naast grote namen.
"I really make an effort to find records that are mine. Finding your own music and not waiting for it to come to you," zegt Lee. Hij zoekt naar gelaagdheid in muziek, houdt niet van trance, maar van percussie, vettige baslijnen en eventueel een goede zanglijn en — belangrijk — "no lirics about ‘lifting me higher!’" Toch is het niet gemakkelijk om je eigen wil zomaar aan het publiek op te dringen. Ook hij moet soms toegevingen doen: "Although we love dark beats, we decided to go more mellow. We don’t get the opportunity to play breakbeat sets, altough we try and work with them in. People are still wary of breakbeat sets, especially in house clubs. You have to break them in gently. If you put dark stuff on, people say ‘uh oh, time to get a drink.’ You have to draw people in from friendly beats."
Hoewel Nubreed de cd lijkt te zijn die hem ook hier zal lanceren, vinden wij zijn vorig werk beter, minder commercieel. Naamsbekendheid en kwaliteit, vaak verhouden ze zich omgekeerd evenredig tot elkaar. Misschien is het eenvoudigweg onmogelijk het niveau te evenaren van Lee’s vorige plaat Tyrant Vol. 1, een mix met Craig Richards. Het album werd door de meeste journalisten en goeroes als beste album van het jaar uitgeroepen. Benieuwd wat Nubreed gaat opleveren.
