Mocht Dad Dance een genre zijn, Hot Chip was er de vaandeldrager van. Maar wacht, loop niet weg! In weerwil van zijn gitaarpendant Dadrock rook het dinsdagavond in Trix nog altijd erg fris. Ook ter hoogte van zijn zevende plaat wist het septet te begeesteren.
Dat is nu al bijna twintig jaar dat Hot Chip pertinent onsexy staat te wezen op podia. We bedoelen: ze zien er nog altijd niet uit, Alexis Taylor met zijn oversized shorts, Joe Goddard die er uit ziet als een soort schattige knuffelbeer, en Al Doyle’s gigantische T-shirt die helemaal doet denken aan de “Loose Fit” van het Madchestertijdperk. Het is geen toevallige knipoog, want het recente A Bath Full Of Extasy grijpt wel heel nadrukkelijk terug naar de dansmuziek van het einde van de jaren tachtig en het vroege begin van de jaren negentig. Je ziet het aan de tye-dye decorstukken, je hoort het in de housy synths van “Hungry Child”.
Het is weinig bands gegeven om bij momenten harder te scoren met nieuw werk dan met oud, maar Hot Chip doet het vandaag moeiteloos. Natuurlijk is doorbraakhit “Over And Over” een fijn moment, maar je hebt er niet naar zitten aftellen. Daarvoor knalde dat “Hungry Child” te hard. Het was ook typisch zo’n moment waarop de Britse groep het gevoel van zo’n typisch Britse clubavond weet op te roepen; nummers worden naadloos aan elkaar gemixt, de beat loopt door, en plots merk je dat je in één opwindend segment van die late single naar het vroege “And I Was A Boy From School” bent gegaan om in het al even nieuwe “The Spell” te eindigen. De wat meer mellow klanken van dat middelste zijn en passant veranderd, vermalen tot hevige beats.
Want dit mag dan dinsdag zijn, het voelt als een zaterdag. Als de eerste zaterdag die de mensheid na een lange, lange werkweek ooit heeft beleefd. Er hangt goesting en energie in de lucht, en ze spat van het podium. Al Doyle en Owen Clarke huppelen van gitaar naar toetsen en weer terug, dansen als dolle derwisjen om het knallende “One Life Stand”. Zeker Clarke ontpopt zich meer en meer tot de Bez van de groep, die – als hij eens niets te doen heeft – het podium af raast met een energie die “p.l.e.z.i.e.r.” spelt. En u? U gaat gretig mee. Er wordt meer gedanst dan redelijkerwijs verwacht mag worden op een doordeweekse avond. Geef uzelf die pluim.
Hot Chip verdient het, al was het maar omdat ze het zo gemakkelijk doen lijken. Hoe doodgemoedereerd komt Rob Smoughton in “A Bath Full Of Ecstasy” naar voor om een erg eighties aandoende solo uit zijn gitaar te persen, om terug te keren naar zijn toetsen en even later opnieuw de rand van het podium op te zoeken! De manier waarop Alexis Taylor blijft zingen, ook als hij even naar achter loopt om zijn jasje uit te trekken!
Dit is een groep die zijn métier al jaren onder de knie heeft, een lange pauze achter de rug heeft en blij is om opnieuw onderweg te zijn. Volgend jaar wordt Taylor veertig, maar je zou het hem niet geven. De rest van de band soms wel, maar niet als je ze bezig ziet. In “Melody Of Love” weerklinkt zo’n typische opzwepende Amerikaanse predikantenspeech, de groep gaat er vrolijk in mee; als een bende onnozele kinderen.
In de bissen knalt het. “Clear Blue Skies” is de schijnbeweging – even rustig doen, haha – het is Beastie Boyscover “Sabotage” die overrompelt. Wie had ooit gedacht dat Taylor, hij van het zoetgevooisde stemgeluid, die snerpende zang van Ad-Rock zo juist zou kunnen vatten? Hij heeft er twee microfoons tegelijk voor nodig, maar: het werkt. Het past bij Hot Chip; het is een beetje onnozel, maar muzikaal geweldig. Veel meer kun je hierna niet doen, of het zou moeten zijn: het geweldige “I Feel Better” spelen. Hot Chip speelt “I Feel Better”. Natuurlijk.
Het zou onrechtvaardig zijn dit publiek de beste song uit de Hot Chipcatalogus te onthouden. Joe Goddard – hij die eeuwig “die andere frontman zal worden genoemd” – bromt de strofes over die heerlijke synthlijn, wanneer Taylors engelenzang overneemt in het refrein krijgen we magie. Er gebeurt iets bijzonders wanneer alles wegvalt en de kleine zanger dat “I only want one life / Together in our arms” croont. We zien koppels net niet in katzwijm vallen, de rest danst. Want dat hoort een mens te doen als Hot Chip speelt. Dansen op Hot Chip is leven.
We hebben vanavond geleefd.
