Omdat er niets leukers is dan nieuwe muziek ontdekken. Omdat een wedstrijd een handig format is. Omdat provincies tegenwoordig hun handen van cultuur moeten afhouden. Daarom nam Poppunt de organisatie van de verschillende provinciale popconcours onder haar vleugels en gaf ze er een uniforme draai aan. Dit weekend kenden de zes finales hun beslag, wij vonden drie correspondenten bereid die loopgraven in te gaan. Verslag van uit Antwerpen, Leffinge en Gent.
Sound Track is niet de meest gelukkige naam ooit, maar het concept erachter laat ons hopen dat het stimuleren van talent in Vlaanderen meer is dan buzzwedstrijden voor gitaarbandjes en andere radiovriendelijke concepten die de gave hebben om tijd te laten stilstaan en/of de term “generisch” van een extra dimensie te voorzien. Op Sound Track kan alles aan bod komen, en worden acts uitsluitend op talent beoordeeld door een professionele jury – althans dat hopen we. De gelukkige winnaars (ongeveer 2% van alle inzendingen) worden in 2020 professioneel begeleid bij een facet naar keuze. Dat lijkt al wat meer op hoe Scandinavië aan talentontwikkeling doet. Nu de broodnodige middelen nog.
Leffinge
Een slaperig polderdorp is al decennia synoniem met een eerbiedwaardige concertzaal en wat nog steeds een van ’s lands sympathiekste festivals is. De finale van het West-Vlaamse Sound Track-luik kon niet anders dan in Leffinge plaatsvinden. Het duurt nochtans even voor De Zwerver volloopt, maar met acht bands aan acht euro (!) en kans om de toekomst van de West-Vlaamse muziek aan het werk te zien, komt dat uiteindelijk goed. Helaas biedt Galine niet bepaald toekomstmuziek. De povere arrangementen en bij vlagen Alt-J-achtige songstructuren worden gelukkig gecompenseerd door het vakwerk van Galine en haar band dat ze toont in een ambitieuze ballade. Al bij al geen slechte start.
Het is fijn dat niet enkel jong geweld en acts uit hetzelfde circuit aan bod komen, want de onverwachte pastiche die Ronî heet, moet een zelden gezien fenomeen zijn op zo’n concours. Verschillende generaties en culturen op hetzelfde podium, met als gemeenschappelijk element Koerdische folk. De combinatie van saz, (sporadische) elektrische gitaar en trompet is gewaagd en dikwijls ook geslaagd. Minder verrassend is Pingpongclub, dat goed uitgevoerde dertien-in-een-dozijn indiepop brengt die lekker weg luistert, maar vooral als iets uit 2005 klinkt. De wereld is nu minder onschuldig dan toen en de soundtrack bij vandaag verdient dan ook een ferme upgrade. Het mag spannender.
Divided vertegenwoordigt vanavond het hardere werk. Schandalig jong zijn de leden (ze zijn allemaal deze eeuw geboren) nog, en logischerwijs hinken ze op meerdere gedachten. We horen echter post-metal met een twist en minstens één briljant nummer. Knap ook hoe drummer Pepijn Vandaele alle zang voor z’n rekening neemt maar toch de hardheid van z’n band weet te bewaren. Dit is een welkome echo van de H8000 scene. Denken wij: Up je mulle!
Sir Luke is nog jonger, maakt compromisloze trap rap en komt uit godbetert Roeselare. Een jaar geleden begon hij. In het Engels, weliswaar voorzien van een paar kilogram steenkolen. Al hoeft dat natuurlijk geen bezwaar te zijn; kijk maar naar Yung Lean. Sir Luke is een wel erg ruwe diamant, maar vooral ook een act met heel wat lef en groeipotentieel. Restecp.
Ratmosphere sluit de avond af met iets wat klinkt als Bowie op het hoogtepunt van zijn cocaïneverslaving: leuk, maar niet bijster origineel. De paar singeltjes die we horen – deze band is al een poos gelanceerd – blijven evenwel lekker hangen. Logisch wellicht dat zij bij de drie winnaars horen, al hadden we hun plek liever zien gaan naar Budget Trash. Of we normaal niet moeten gruwelen van een zoveelste garageband? Jawel, maar niet wanneer die klinkt als een vrolijke versie van Protomartyr. Zeker leadgitarist Tibo Nassel speelt hierin een belangrijke rol, waardoor Budget Trash meteen ook een complexloze eigen smoel krijgt. Van hen hebben we het laatste nog niet gehoord.
Onze onbetwiste winnaar van de avond is Ventilateur (spreek uit op z’n Brugs); Dans Dans, maar dan melodischer en meer to the point. Vergeet wedstrijden als deze, Ventilateur zien we over een paar jaar wel op het podium van Gent Jazz en/of Middelheim. Het is een topact die nu al op een ander niveau staat. Uiteraard krijgt Ventilateur ook volgend jaar de nodige begeleiding.
